Θα αρκούσε ίσως αυτή και μόνο η φράση για τον αποχαιρετισμό μιας μούσας του γαλλικού σινεμά. Είναι της Libération και περικλείει σε 45 λέξεις τα πάντα: «Η ψηλή της κορμοστασιά, η απόμακρη φωνή και μια κάποια περιπαικτική μελαγχολία στο βλέμμα προσέδιδαν στην ερμηνεία της αυθεντικό κύρος: η Στεφάν Οντράν πέθανε αυτή την Τρίτη σε ηλικία 85 χρόνων. Ηταν ξανθιά και σοφιστικέ, χιτσκοκική. Στα δικά μας τα μέρη, θα λέγαμε σαμπρολική».

Επειτα από αυτήν την αποθέωση, τα υπόλοιπα είναι οι μικρότερες ψηφίδες μιας πλούσιας ζωής: Γεννήθηκε ως Κολέτ Σουζάν Ντασβίλ τον Νοέμβριο του 1932, στα 22 της γνωρίστηκε με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και τον παντρεύτηκε. Κι έπειτα την πήρε το κύμα της Nouvelle Vague: ήταν ο συνάδελφός της, Ζεράρ Μπλέν, που την συμβούλευσε να συναντήσει τον Κλοντ Σαμπρόλ, σε ένα μπαρ στην οδό Ουάσιγκτον, στο Παρίσι. Εκείνος έπαιζε φλίπερ. Και χωρίς να σταματήσει, της λέει  ότι είχε κάτι για κείνη σε μια ταινία του. «Δεν τον πίστεψα κι έφυγα για διακοπές» θα έλεγε η Οντράν στα Cahiers du Cinéma το 1997.

Επιστρέφει παρ ‘όλα αυτά εγκαίρως, παίζει στα «Ξαδέλφια» του Σαμπρόλ και αρχίζει μαζί του μια συνεργασία που εκτείνεται σε 23 ταινίες και τέσσερις δεκαετίες. Παντρεύονται το 1964. Εχει παίξει νωρίτερα στο «Les bonnes femmes» (1960), όπου επιβάλλει μια εικόνα ελεύθερης και άπιαστης γυναίκας. Χαλαρώνει με το «Λαντρί, ο δολοφόνος των γυναικών» (1963), όπου πεθαίνει τραγουδώντας. Και αισθάνεται άνετα μπροστά από την κάμερα με τις «Ελαφίνες».

Κι έπειτα, προξενεί δυστυχία στο «Ματωμένο Γάμο» (1973), την βιώνει στο «Violette Nozière» (1978), είναι το θύμα στο «Χωρισμό» (1970), εμπνέει στο «Χασάπη» (1970). Και είναι και η «Απιστη γυναίκα» (1969): «Εκεί», λέει η Libè, «μετατρέπει ένα μπανάλ δράμα ζήλιας σε μια τραγωδία σχεδόν σουρεαλιστική».

Αιωνία της η κινηματογραφική μνήμη.

Φωτό: Από την «Απιστη γυναίκα». Θεά. Πηγή: Libération

Η λακωνική ανακοίνωση ήρθε από την Historic Royal Palaces, την υπηρεσία που διαχειρίζεται τα ακατοίκητα παλάτια του Λονδίνου: «Την Παρασκευή η Μούνιν μάς άφησε δυστυχώς, έπειτα από μια σύντομη ασθένεια λόγω ηλικίας». Και είναι μία από αυτές τις ειδήσεις που κάνουν το Ηνωμένο Βασίλειο να τρέμει: διότι η Μούνιν με τα 22 χρόνια της, ήταν το αρχαιότερο από τα κοράκια που φρουρούν τον Πύργο του Λονδίνου. Και ο θρύλος λέει ότι όταν τα μαύρα πουλιά εγκαταλείψουν το φρούριο, η Βρετανία θα καταστραφεί. Έτσι είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί ο νεκρός το συντομότερο δυνατό – τα οστά του πάντως θα παραμείνουν στο νεκροταφείο των κοράκων, ένα κομμάτι γης στη νότια τάφρο του Πύργου, εκεί που θάβονται πάντα οι φτερωτοί φρουροί.

Μέχρι το θάνατο της Μούνιν τα κοράκια του Πύργου ήταν επτά: έξι σύμφωνα με το μύθο και ένα εφεδρικό. Τώρα έμειναν οι Εριν, Ρόκι, Γκριπ, Χάρις, Τζούμπιλι και Μερλίνα. Αλλά επίκειται η άφιξη ενός νέου μέλος, για να εμποδίσει την αποκαλυπτική προφητεία να πλησιάσει. Η Μούνιν, η οποία αναγνωριζόταν από ένα πράσινο δακτύλιο στο ένα πόδι, ήταν ένα ιδιαίτερο κοράκι: σε αντίθεση με τους συντρόφους του, δεν γεννήθηκε σε αιχμαλωσία αλλά είχε συλληφθεί στις Εβρίδες. Το όνομά της το πήρε από το ένα από τα δύο κοράκια του Οντιν, του ανώτατου θεού της Σκανδιναβικής μυθολογίας: το Χούγκιν και το Μούνιν (Σκέψη και Μνήμη) τα οποία πετούν σε όλη τη γη κάθε μέρα και τη νύχτα επιστρέφουν και αναφέρουν στον Όντιν όλα όσα συνέβησαν στον κόσμο.

Η σχέση ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία και τα κοράκια, γράφει στην Telegraph, ο Τζόε Στα, συγγραφέας του «Μια σκιά από ψηλά: πτώση και άνοδος του κόρακα» – έχει τις ρίζες της στους αιώνες: από τους Ρωμαίους στους Κέλτες, από τους Βίκινγκς στους Νορμανδούς και στον Γουλιέλμο τον Κατακτητή ο οποίος εισέβαλε στη Βρετανία κρατώντας λάβαρα με την εικόνα του μαύρου πουλιού.Ο Σαίξπηρ τα τιμά επίσης με αναφορές πάνω από πενήντα φορές στα έργα του: έναν αριθμό μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο είδους ζώο.

«Από τον Εντγκαρ Αλαν Πόε στον Κάρολο Ντίκενς και από τον Τόλκιν στο The Games of Thrones, τα κοράκια έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της σύγχρονης ταυτότητάς μας» γράφει ο άγγλος ιστορικός.

Ο Αίσωπος πάντως δεν τα είχε περί πολλού.

Φωτό: Είναι να μην τρομάζεις. Πηγή: world atlas

Ο ιταλικός Τύπος δεν έδωσε μεγάλη έμφαση στο γεγονός, στις αρχές του Μαρτίου. Αλλά το αμερικανικό The Atlantic αναρωτήθηκε για ποιο λόγο «η πρώτη συνάντηση προγραμματιστών στο Βατικανό συγκέντρωσε στον Αγιο Πέτρο 120 φοιτητές διαφορετικών θρησκειών από 60 πανεπιστήμια όλου του κόσμου». Μπορεί και να μην ξαναγίνουν όσα έγιναν έναν μήνα νωρίτερα, στις 8 Φεβρουαρίου, όταν, όπως αποκαλύπτει το επίσης αμερικανικό Crux, για λίγα λεπτά στη νέα επίσημη ιστοσελίδα της Γραμματείας Επικοινωνιών www.vaticannews.va, εμφανίστηκε ο τίτλος «Πάπας Φραγκίσκος: ο Θεός είναι ένα κρεμμύδι».

Η ασεβής εισβολή ήταν το έργο του βέλγου χάκερ, ο οποίος στη συνέχεια ομολόγησε ότι ήθελε να δοκιμάσει τις δυνατότητες να παραβιάσει την ασφάλεια της ιστοσελίδας που ξεκίνησε να λειτουργεί το περασμένο έτος. Οι χάκερς του συνεδρίου (προγραμματιστές είναι στην πραγματικότητα τα παιδιά) χαιρέτισαν την πρωτοβουλία: «Νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι το Βατικανό παίρνει πρωτοβουλίες σε αυτό το μέτωπο» – λέει ο Τζέικ Γκλας, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Τζορτζτάουν στην Ουάσινγκτον – «γιατί γενικά η Εκκλησία δεν θεωρείται προηγμένη τεχνολογικά».

Αλλά δεν είναι η τελευταία κίνηση στον αυτόν τον τομέα, από ένα Βατικανό που όλο και περισσότερο φλερτάρει με τη Σίλικον Βάλεϊ: «Η Εκκλησία πρέπει να είναι ανοικτή με τις τεχνολογίες» – λέει ο Μπράιαν Γκριν, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κλάρα – «για να μπορέσει να τις χρησιμοποιεί για να επιτύχει τους ευγενείς στόχους της».

Φωτό: Ιδού και τα πειστήρια. Πηγή: tech foe

Επειτα από τρία χρόνια που ζουν «εκτός συστήματος», συλλέγοντας νερό από τον ποταμό και χρησιμοποιώντας ηλιακούς συλλέκτες σε μια στέγη από χλοοτάπητα, ένα ζευγάρι που δημιούργησε τη δική του καλύβα σε στυλ Χόμπιτ λέει ότι εξαναγκάστηκε σε διωγμό από τους Nimbys (Not In My Back Yard): είναι εκείνοι οι τύποι που δεν τους νοιάζει να γίνει κάπου οτιδήποτε αρκεί να μην γίνει στη δική τους αυλή.

Η Κέιτ Μπάροους που έχτισε την καλύβα μαζί με τον σύζυγό της Αλαν, χρησιμοποιώντας κορμούς δέντρων και άχυρα, δήλωσε ότι μετακόμισαν στην Ιρλανδία αφού «έπεσαν θύματα εκφοβισμού» από το δημοτικό συμβούλιο και τους γείτονες. Ετσι τελείωσε μια μακρά μάχη εναντίον του δημοτικού συμβουλίου του Βόρειου Ντέβον, το οποίο διέταξε το ζευγάρι να διαλύσει την καλύβα του στην κοιλάδα Τάρκα, κοντά στο Τσάλμλεϊ, με το επιχείρημα ότι την είχαν φτιάξει σε μια περιοχή φυσικού κάλλους.

Η 46χρονη Κέιτ και ο 48χρονος σύζυγός της εγκατέστησαν το σπίτι τους στο οικόπεδο των 8,5 στρεμμάτων, επειδή εκείνη πάσχει από πολλαπλή χημική ευαισθησία, και το νερό του δικτύου ύδρευσης, ο ηλεκτρισμός και το χρώμα στους τοίχους του ενοικιαζόμενου διαμερίσματός της προκάλεσαν αλλεργικές αντιδράσεις, «σαν να έχεις όλη την ώρα γρίπη».

Το ζευγάρι, γράφουν οι Times, αφιέρωσε έξι εβδομάδες για να χτίσει την καλύβα του, πριν τρία χρόνια, ολοκληρώνοντας την με χλοοτάπητα, με επένδυση στους τοίχους με ασβεστοκονίαμα και με ένα μπάνιο που τροφοδοτείται με ζεστό νερό από ένα αυτοσχέδιο λέβητα. Κατασκεύασαν επίσης μια εξωτερική τουαλέτα κομπόστ, κουζίνα, καθιστικό και δύο υπνοδωμάτια.

Ζούσαν από τα χειροποιήτα καλάθια που έφτιαχναν και άλλα προϊόντα. Είχαν τις κότες τους, τις χήνες τους και τις κατσίκες τους. Μέχρι που ήρθαν οι Nimbys.

Φωτό: Τα χόμπιτ πάντως δεν χάνουν το κέφι τους. Πηγή: swings.com