Δεν είναι λάθος να υποθέσουμε ότι στη χώρα που η Χρυσή Αυγή έχει ακουμπήσει διψήφιο ποσοστό, που ένα 27% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν και η πλειοψηφία θεωρεί ότι η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ωφέλησε τους Ευρωπαίους και όχι εμάς, θα υπάρχει και μια αξιοσέβαστη μερίδα πολιτών που θα συμφωνεί με τον κ. Κατσίκη.

Ή μάλλον, για να το θέσω διαφορετικά, ο βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. θα υπέθεσε ότι το ποσοστό των ψηφοφόρων που θα σκέφτονται «φέρτε πίσω τα παιδιά μας και ποιος νοιάζεται για τους οκτώ Τούρκους» θα είναι σίγουρα υψηλό και άκρως αξιοποιήσιμο.

Όποιος προλάβει πρώτος να καταγραφεί ως εκφραστής του, και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε. Μη νομίζουμε λοιπόν ότι πρόκειται για έναν αφελή, αστοιχείωτο βουλευτή (είναι δεν είναι νομικός) που αγνοεί θεμελιώδεις κανόνες του Κράτους Δικαίου – άριστα γνωρίζει τι τερατώδες εκστόμισε, όπως άριστα γνωρίζει τον βαθμό ανορθολογισμού που επικρατεί σε ένα κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο θα σπεύσει να ταυτιστεί μαζί του.

Δεν είναι πρωτοφανές, το αντίθετο, είναι κλασικό φαινόμενο. Διάφοροι βουλευτές κατά καιρούς βγαίνουν πουρνό πουρνό στα κανάλια για να πετάξουν τη λαϊκίστικη, ρατσιστική, σεξιστική, αντιευρωπαϊκή, μισαλλόδοξη, σκοταδιστική παρόλα τους και αφού εισπραχθεί από το υπαρκτό ακροατήριό της και κάνει τη δουλειά της, μετά δεν έχουν κανένα πρόβλημα στις αναξιοπρεπείς ανασκευές και στα αντιφατικά αλαμπουρνέζικα που δεν βγάζουν νόημα, όπως έγινε τώρα.

Είναι σίγουρο ότι οι ακαταλαβίστικες διευκρινίσεις του κ. Κατσίκη περνούν άγραφες, αυτό που μένει είναι ότι μόνο αυτός τόλμησε να αρθρώσει το αυτονόητο για πολλούς, της χωρίς δεύτερη συζήτηση, δηλαδή, ανταλλαγής των δύο Ελλήνων με τους οκτώ Τούρκους.

Είναι από τις αναπόφευκτες παθογένειες της Δημοκρατίας μας που γίνονται συχνότερες και πιο επιβλαβείς σε περιόδους πολιτικής ρηχότητας, όπως η τωρινή. Κάποια δημιουργήματα της εκλογικής συγκυρίας, συνήθως υποψήφιοι μικρών κομμάτων, που με λίγες ψήφους συναντούν ανέλπιστα το όνειρό τους και μετά το μόνο τους μέλημα είναι να το ζήσουν όσο μπορούν περισσότερο.

Ακόμα και αν χρειαστεί να προκαλέσουν μεγάλο θέμα στην εξωτερική πολιτική της χώρας και να γίνουν πρωτοσέλιδα στον τουρκικό Τύπο – τι νομίζετε, ότι στενοχωρήθηκε που έγινε διεθνής φίρμα; Το ίδιο είχε γίνει και με τον πατέρα τού κ. Κατσίκη – από καπρίτσιο του εκλογικού συστήματος το ’90 είχε εκλεγεί ο μοναδικός βουλευτής της ΔΗΑΝΑ, του κόμματος του Κωστή Στεφανόπουλου, χωρίς να έχει εκλεγεί ο αρχηγός του, και απέκτησε την ίδια ασύμμετρη δύναμη που έχει τώρα και ο γιος του καθώς έγινε αμέσως ο 151ος βουλευτής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εκείνη η κυβέρνηση είχε πέσει από έναν παρόμοιο Κατσίκη του Κιλκίς, που επίσης επιθυμούσε να διαμορφώσει την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Οι Κατσίκηδες είναι ανίκητοι, ειδικά αν από αυτούς εξαρτώνται κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Το ερώτημα είναι γιατί αυτοί ακριβώς είναι που έχουν δικό τους στασίδι στις πρωινές ζώνες. Υπάρχουν ένα σωρό αξιοπρεπείς και με αίσθηση του μέτρου βουλευτές για να γεμίζουν τις ώρες των πάνελ – γιατί οι δημοσιογράφοι διαλέγουν μονίμως αυτούς που είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα φαλτσάρουν, θα παραδοξολογήσουν και θα προκαλέσουν, δημιουργώντας εκ του μη όντως μεγάλα αχρείαστα προβλήματα; Ρητορικό το ερώτημα φυσικά, πώς και πώς την περιμένουν και οι δημοσιογράφοι αυτήν τη στιγμή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News