Οι «Δέκα μικροί Μήτσοι», η αγαπημένη εβδομαδιαία ψυχαγωγία πολλών από εμάς κατά τη δεκαετία του ΄90, επιστρέφουν. Είκοσι έξι χρόνια μετά την πρεμιέρα τους (Mega 1992) και 14 χρόνια μετά την προβολή του τελευταίου επεισοδίου τους (Mega 2004) εισβάλλουν εκ νέου στα σπίτια μας, από τις 31 Μαρτίου, αυτή τη φορά από τη συχνότητα του ΑΝΤ1. Πώς θα είναι άραγε η συνάντηση; Γιατί αλλιώς μας άφησαν, αλλιώς θα μας βρουν. Εχουμε μεγαλώσει. Αλλάξαμε, στο μεταξύ περάσαμε πολλά. Και ο κόσμος γύρω μας, ο κόσμος μας, έχει αλλάξει δραματικά. Αυτοί πάλι; Μπορούν να είναι ίδιοι, οι «Δέκα μικροί Μήτσοι» που ξέραμε, έπειτα από όσα έχουν μεσολαβήσει;

Η σατιρική σειρά του Λάκη Λαζόπουλου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ιδιωτικής τηλεόρασης. Όχι τυχαία: Η γριά του Παύλου Χαϊκάλη, η Ριρίκα της Ηρώς Μανέ, η Ελενίτσα της Ελένης Γερασιμίδου, ο αστυνόμος Φευγουλέας, η χήρα Μήτση, ο Τζίμης, ο ανθρωπάκος, ο φυλακισμένος, ο μούτσος, η Μισέλ, ο Σαλονικιός, η κομμώτρια, η πλούσια Γρουμπουλάκη και τόσοι/ες άλλοι/ες,  περσόνες «μεγεθυμένες» για τις ανάγκες της σάτιρας, ήταν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ημασταν εμείς οι ίδιοι, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι και οι γείτονές μας. Ο Λαζόπουλος, σε μια από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές της δημιουργικής πορείας του, μας «φωτογράφισε» και μας ανέβασε στη σκηνή, εν προκειμένω στο στούντιο, ενδυόμενος τα κοινωνικά μας χαρακτηριστικά και συζητώντας με εύστοχο τρόπο τις στερεοτυπικές μας εμμονές.

Ηταν πράγματι τόσο αστείοι οι «Μήτσοι» ή τους έχω εξιδανικεύσει γιατί μου θυμίζουν μια εποχή που έφτασα πλέον να νοσταλγώ; Η τηλεόραση έχει εξελιχθεί (τεχνικά τουλάχιστον) και η εικόνα τους είναι γερασμένη (όπως και όλων των τηλεοπτικών προϊόντων των περασμένων δεκαετιών) όμως όποτε θυμάμαι εκείνους τους χαρακτήρες γελώ. Ενας εικοσάχρονος που δεν τους έχει δει ποτέ; Που είχε γνωρίσει μόνο τον Λάκη των τελευταίων χρόνων και του «Αλ Τσαντίρι»; Θα γελάσει με τους «Μήτσους»;

Γιατί όπως πολλά άλλαξαν, έτσι άλλαξε και ο τρόπος που ο Λαζόπουλος έκανε σάτιρα στη μετά «Μήτσους» εποχή, κυρίως με τα τελευταία επεισόδια του «Αλ Τσαντίρι». Δημιουργήθηκαν εντάσεις, του ασκήθηκε κριτική, κατηγορήθηκε πως χρησιμοποιώντας τη σάτιρα συνέβαλε σε πολιτική χειραγώγηση. Κατηγορήθηκε και ως συνυπεύθυνος για την τροπή που έλαβαν τα πράγματα στην Ελλάδα σε περιόδους έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο ίδιος δήλωσε (συνέντευξη στον Βασίλη Μπουζιώτη) πως «ο κόσμος δεν μου γύρισε ποτέ την πλάτη, ούτε με τιμώρησε. Αυτά είναι αθλιότατα ψεύδη, κατασκευασμένα από διαφόρων ειδών… λιοντάρια που επιθυμούν να με εξαφανίσουν – χωρίς να το καταφέρνουν». Υποστήριξε: «δεν επέβαλα τον ΣΥΡΙΖΑ, υπογράμμισα την ανάγκη να τιμωρήσουμε όλους αυτούς που επί δεκαετίες χρεοκόπησαν τη χώρα». Και εξομολογήθηκε: «παλεύω να σταθώ όρθιος».

Φέτος ήρθε η επιστροφή του στο θέατρο με το «Α-πε-λπι-σί-το». Τώρα επιχειρείται η επιστροφή στην τηλεόραση. Το εγχείρημα δεν μοιάζει εύκολο: οι «Μήτσοι» παρά την ευρεία αποδοχή και την καταξίωση που είχαν χαρίσει στον δημιουργό τους, αποτελούν όχημα δοκιμασμένο μα παλιό. Γνωρίζουμε πως και τα παλιά αυτοκίνητα επιμελώς «ρετουσαρισμένα» ανακτούν ενίοτε την αξία τους ή και αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη. Όμως πρέπει, και ο οδηγός τους να είναι ακόμα ικανός, και οι επιβάτες να είναι ακόμα διατεθειμένοι να επιβιβαστούν δείχνοντάς του την εμπιστοσύνη που του έδειχναν παλιά.

Το μεγάλο στοίχημα για τον Λαζόπουλο είναι να  καταστήσει τους «Μήτσους» επίκαιρους και ξανά σημαντικούς. Εδραιώνοντας από την αρχή τη σχέση τους με ένα τηλεοπτικό κοινό που ενδεχομένως περιμένει με μεγαλύτερη αυστηρότητα να κρίνει τον δημιουργό τους. Πάντως, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, το σίγουρο είναι πως οι «Μήτσοι» εξακολουθούν να κυκλοφορούν σε διάφορες εκδοχές τους ανάμεσά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News