Οι ανθρωποι του περιθωρίου απέναντι στον φακό

Απο τους χίπιδες της Σοβιετικής Ενωσης μέχρι τους άστεγους εφήβους του Σιάτλ και από τις συμμορίες του Παρισιού μέχρι τις τρανς πόρνες της Χιλής, η έκθεση «Another Kind of Life» («Μια Αλλου Είδους Ζωή») στο Barbican του Λονδίνου παρουσιάζει κοινότητες ανθρώπων που πειραματίζονται με τη σεξουαλικότητά τους, ρομαντικούς επαναστάτες, εγκληματίες, χρήστες, καθώς και ανθρώπους που συνειδητά απορρίπτουν τις κοινωνικές συμβάσεις. Στην έκθεση συμμετέχουν 20 σπουδαίοι φωτογράφοι, οι οποίοι πέρασαν αρκετό χρόνο με τις παραπάνω ομάδες, αποκτώντας βαθιά σχέση μαζί τους και βοηθώντας τους να διαμορφώσουν την ταυτότητα τους. Μέσα από τις εικόνες τους προσφέρουν μία αυθεντική ματιά στον τρόπο ζωής του περιθωρίου και πώς αυτός μπορεί να λειτουργήσει ως φορέας αλλαγής

21 Μαρτίου 2018, 08:20

65

SHARES

«Tiny», Σιάτλ, Ουάσινγκτον. Από τη σειρά «Streetwise», 1983. Από τα πιο σημαντικά πρότζεκτ της φωτογράφου Μαίρη Ελεν Μαρκ, το «Streetwise» κατέγραφε τη ζωή των άστεγων εφήβων στο Σιάτλ, παιδιά που κατέληξαν στους δρόμους προκειμένου να ξεφύγουν από κακοποίηση, αλκοολικούς γονείς και οικογένειες που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τους φροντίσουν. Στη φωτογραφία η 13χρονη Τάινι, η οποία εκπορνευόταν για να μπορέσει να αγοράσει κρακ. «Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που δεν είναι τυχεροί, αυτοί που δυσκολεύονται να επιβιώσουν και να πω την ιστορία τους» είχε δηλώσει κάποτε η Μαρκ

Paz Errázuriz, «Evelyn», Σαντιάγκο. Από τη σειρά Το Μήλο του Αδάμ (La Manzana de Adán), 1983. Το 1973, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή, η Παζ Εραζουρίζ παράτησε τη διδασκαλία και στράφηκε στη φωτογραφία «ως τον δικό της τρόπο να πάρει μέρος στην αντίσταση». Επέλεξε να απαθανατίσει ανθρώπους που βρίσκονταν στο στόχαστρο του νέου καθεστώτος, όπως οι τρανς που δούλευαν σε παράνομους οίκους ανοχής στις πόλεις Σαντιάγκο και Τάλκα, σαν την εικονιζόμενη Εβελυν

Walter Pfeiffer, «Untitled from Carlo Joh», 1973. Το 1973, ο ελβετός φωτογράφος Βάλτερ Φάιφερ φωτογράφιζε για μήνες τη μούσα του, τον Κάρλο Τζο, άλλοτε γυμνό, με μακιγιάζ ή σε ντραγκ ρόλο. Ξεκίνησε να τον φωτογραφίζει όταν ήταν στον άνθος της ηλικίας και της ομορφιάς του, αλλά όσο περνούσε ο καιρός εμφανιζόταν όλο και πιο αδύνατος στις φωτογραφίσεις. Ο Κάρλο Τζο ήθελε να καταγραφεί η πορεία του, έφερνε πάντα τα δικά του φώτα και κάμερα στο σετ, και έκανε ο ίδιος το μακιγιάζ του. Σύντομα μετά το τέλος των φωτογραφίσεων, ο Κάρλο Τζο πέθανε

Seiji Kurata, «Αν και δεν υπάρχει πελάτης ούτε για δείγμα...» («Even though there's no sign of any customers....») κοντά στο Ικεμπουκούρο, Χικαριμάτσι Οχάσι,1975. Ο αυτοδίδακτος φωτογράφος Σέιτζι Κουράτα αποτυπώνει τον υπόκοσμο του Τόκιο σε υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες

Seiji Kurata / Collection of Mark Pearson, Zen Foto Gallery

Philippe Chancel, «Xωρίς Τίτλο», 1982. Από τη σειρά Το Παρίσι των Επαναστατών (Rebel’s Paris). Ο γάλλος φωτογράφος απαθανατίζει πολυφυλετικές συμμορίες και την καθημερινότητά τους στο Παρίσι της δεκαετίας του '80

Philippe Chancel / Courtesy of Melanie Rio Fluency, France

Katy Grannan ,«Anonymous», Modesto, CA, 2010. Από τη σειρά «The Ninety Nine». Η φωτογράφος Κέιτι Γκράναν πέρασε τέσσερα χρόνια στo Μόντεστο στην Καλιφόρνια, μία γειτονιά-καταφύγιο για περιπλανητές που κάθε μέρα αναζητούν αρκετά χρήματα για να νοικιάσουν ένα δωμάτιο ή να πάρουν τη δόση τους, διαπράττοντας απάτες ή πορνεία

«Η Λίλυ με τη πάνινη κούκλα της» («Lillie with her rag dol») Σιάτλ, Ουάσινγκτον. Από τη σειρά «Streetwise», 1983. Η συγκλονιστική σειρά «Streetwise» συνοδευόταν και από δημοσιογραφικά κείμενα που διηγούνταν τις ιστορίες των παιδιών και τους λόγους που τα οδήγησαν στην πορνεία, τις ληστείες και τη βία. Η Μαίρη Ελεν Μαρκ και ο σύζυγός της επέστρεφαν συχνά στο Σιάτλ για να δουν τι απέγιναν τα παιδιά, ώσπου το 1985 αποφάσισαν να κάνουν το Streetwise ντοκιμαντέρ, το οποίο και απέσπασε υποψηφιότητα για Οσκαρ

«Η Σουζάνα στην Κάζα Σουζάνα» («Susanna at Casa Susanna»), φωτογραφία που αποδίδεται στην Andrea Susan, 1964-1969. Η φωτογραφική σειρά «Η Σουζάνα στην Οικία Σουζάνα» εστιάζει σε πορτρέτα ανδρών cross-dressers, οι οποίοι ντύνονται με γυναικεία ρούχα, σε ένα θέρετρο της Νέας Υόρκης, τις δεκαετίες του '50 και '60. Η συλλογή φωτογραφιών ανακαλύφθηκε το 2004 σε ένα παζάρι

Teresa Margolles, «Πίστα χορού του κλαμπ "Arthur's"» («Pista de Baile del club "Arthur's"»), 2016. Μία διεμφυλική εργάτρια του σεξ ποζάρει πάνω στην πίστα του κατεδαφισμένου «Arthur's», στο Σιουδάδ Χουάρες του Μεξικού, μία πόλη που έγινε γνωστή για άγριες δολοφονίες γυναικών

Teresa Margolles / Galerie Peter Kilchmann, Zurich, Switzerland

Igor Palmin, «Χωρίς Τίτλο XVI», Stavropol Krai, ΕΣΣΔ, 1977. Οι χίπιδες στη Σοβιετική Ενωση, μακριά από τα κλισέ των «παιδιών των λουλουδιών», στον φακό του Ιγκορ Πάλμιν. Προνομιούχα παιδιά που απέφευγαν να δουλέψουν -ή εβρισκαν δουλειά σε αρχαιολογικούς χώρους μακριά από τον αυστηρό έλεγχο των Αρχών- και τον σοβιετικό τρόπο ζωής. Στη φωτογραφική σειρά «Ο Μαγεμένος Περιπλανωμένος» («The Enchanted Wanderer»), ο Πάλμιν εστιάζει στον άνδρα της εικόνας, ο οποίος κατάφερε να «νικήσει το σύστημα» και να μην υπηρετήσει στον στρατό, λέγοντας πως έχει ψυχολογικά προβλήματα

Larry Clark, «Χωρίς Τίτλο», 1963, από τη σειρά Tulsa, 1962 –1971. Ο φωτογράφος και σκηνοθέτης Λάρι Κλαρκ, γνωστός για την ταινία που άφησε εποχή «Kids», αιχμαλωτίζει με τον φακό του τις ζωές τριών φίλων και τοξικομανών, στην Τάλσα της Οκλαχόμα

Larry Clark, Luhring Augustine, New York and Simon Lee Gallery, London