Οποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει ότι «αυτό το πράγμα δεν βλέπεται». Δεν βλέπεται – δεν βλέπεται, όμως από την άλλη σημειώνει υψηλές τηλεθεάσεις. Τα μεσημέρια πιάνει πάνω από 20%, ενώ τις Παρασκευές που έχει το επονομαζόμενο «Gala», το «Power of Love» δεν πάει καθόλου άσχημα, παρόλο που στα άλλα κανάλια και μαγειρεύουν και χορεύουν. Από την άλλη, όλοι συζητούν πόσο χάλια είναι αυτό το reality. Για να το συζητούν και να έχουν άποψη, όμως, όλο και μια ματιά του έχουν ρίξει, έτσι δεν είναι;

Η αλήθεια είναι ότι το θέαμα κάτι αργόσχολων κλεισμένων σε ένα σπίτι να συζητάν μόνο για κάτι «τσικάκια» (που θα έλεγε κι η διαφήμιση…)  τα οποία μένουν λίγο παραπέρα, και όλοι αυτοί να περιμένουν από κάποια φωνή να τους διατάξει και να τους ορίσει πότε και με ποιους όρους θα συναντηθούν, είναι για να σε θλίβει. Οι δε συναντήσεις, τα αγκαλιάσματα και το –και καλά- φλερτ μεταξύ τους, είναι εντελώς fake και παρακμιακά. Θα έλεγε κάποιος ότι δεν έχουν περάσει χειρότεροι «ηθοποιοί» από την ελληνική τηλεόραση, εάν δεν τύχαινε να μεταδίδεται την ίδια ώρα ένα πρόγραμμα στο κανάλι «Ε» τύπου «Αληθινές ιστορίες», στο οποίο οι «ηθοποιοί» παίζουν χειρότερα κι από τα τυπάκια στο «Power of Love». Απίστευτο, αλλά υπάρχει κι αυτό!

Έχω κάνει σοβαρές προσπάθειες να παρακολουθήσω το reality με «τα τσικάκια» (που λέει κι η διαφήμιση…) αλλά όντως αυτό το πράμα ούτε βλέπεται ούτε ακούγεται. Πόσο μίνι και κίτρινο και κόκκινο της φωτιάς και extension και φουσκωμένο χείλος και make up και κολάν και κλαψιάρικο νταλκαδοτράγουδο να αντέξουμε μεσημεριάτικα; Έτσι δεν είναι;

Είναι, όμως, έτσι; Μήπως όσοι γνωρίσαμε μεγάλοι τα reality show έχουμε μια τελείως διαφορετική αντίληψη γι’ αυτά από ότι οι νεότεροι και ιδίως η πιτσιρικαρία; Μήπως αυτό που σε εμάς φαίνεται αποτρόπαιο, ποταπό, μάταιο και κενό έχει για εκείνους πολύ διαφορετική σημασία; Μαθαίνοντας ότι την Τετάρτη θα πραγματοποιούνταν οντισιόν στη Θεσσαλονίκη για νέους παίκτες του reality, πήγα να δω γιατί κάποιος μπορεί να δηλώνει συμμετοχή σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Να κάνω κι εγώ ένα «κοινωνικό πείραμα», βρε αδερφέ, που είναι τόσο της μόδας η έκφραση.

Η audition γινόταν σε ξενοδοχείο, στα δυτικά της Θεσσαλονίκης. Το δικό μου «κοινωνικό πείραμα» ήταν το εξής: έλεγα στους υποψήφιους για παίκτες του reality ότι δεν έχω καμιά σχέση με το ΣΚΑΙ ή την παραγωγή, ότι είμαι δημοσιογράφος και θέλω να τους ρωτήσω τα κίνητρά τους για τη συμμετοχή τους, κι αν θέλουν να τους φωτογραφήσω. Κοινώς, ήμουν ειλικρινής και τους ζητούσα να είναι ειλικρινείς. Αν και θα περίμενα πολύ περισσότερο κόσμο, τελικά ήταν πολύ λίγοι (για τα δεδομένα ενός reality του ΣΚΑΙ) όσοι συμμετείχαν. Από την παραγωγή ή το κανάλι δεν δίνουν αριθμό, ωστόσο υπολογίζω ότι δεν ήταν περισσότεροι των 50 όσοι προσήλθαν.

Οι περισσότεροι είχαν δηλώσει συμμετοχή και τους κάλεσε η παραγωγή. Ηταν πολύ λίγοι όσοι είδαν φως και μπήκαν. Επρόκειτο κυρίως για αγόρια –ελάχιστες οι κοπέλες. Πολλοί ήρθαν από την επαρχία, ενώ κάποιοι είχαν και τους φίλους τους μαζί, κάπως σαν βόλτα. Όπως ο Γιάννης, 21, που έφερε μαζί τους φίλους του από την Κατερίνη. «Είμαστε οι μάνατζερ του», συστήνονταν εκείνοι γελώντας. Ο Αλέξανδρος ήρθε από τη Φλώρινα, έχει καφέ μπαρ και πιστεύει ότι το «Power of Love» είναι «φτηνή διαφήμιση». Όλοι συμφωνούν σε αυτό. Άλλωστε, κάτι τέτοιο επιζητούν. Να φανούν μέσω ενός reality. «Φέρνει φήμη και λεφτά», λέει ο Κώστας από τη Δράμα. Η Ράνια, 25 ετών, από τη Θεσσαλονίκη, θα ήθελε να πήγαινε στο «Survivor», αλλά επειδή δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, δήλωσε στο «Power of Love». Έχει τους λόγους της, όπως λέει.

Η πεποίθηση ότι η συμμετοχή σε ένα reality έχει πολύ περισσότερα οφέλη από όσες ζημιές μπορεί να προκαλέσει, είναι διάχυτη. Για την ακρίβεια, κανείς δεν βλέπει ζημιές στο γεγονός ότι οι συμμετέχοντες κάνουν μια παύση στη ζωή και τις δραστηριότητές τους, κλείνονται σε ένα χώρο, τους παρακολουθεί ο κάθε χαβαλές από το σπίτι του κι είναι έτοιμος να τους κάνει δημοσίως σκουπίδια στα κοινωνικά δίκτυα; Να τους κοροϊδέψει, να τους υποβιβάσει, να τους γελοιοποιήσει, να τους κάνει να μην έχουν μούτρα να βγουν έξω; Όχι, δεν βλέπουν ζημιές. Ακούω ατάκες του είδους «η δυσφήμηση είναι η καλύτερη διαφήμιση», «σκασίλα μου»,  «σε συζητάνε άρα είσαι σημαντικός», «δεν πα’ να λένε». Είναι πεπεισμένοι ότι: «Κράζεις; Θαυμάζεις». Κυρίως, όμως, είναι διάχυτη η αντίληψη ότι στη ζωή αυτή και στη χώρα αυτή χρειάζεσαι βύσμα για να κάνεις το οτιδήποτε κι ότι ένα reality είναι τρόπος να γνωρίσεις κόσμο, να σε γνωρίσει κόσμος, να αποκτήσεις βύσμα. Στην audition, από την άλλη, θα πουν στους ανθρώπους της παραγωγής ότι θέλουν να μπουν για την εμπειρία, για να το ζήσουν, επειδή είναι κάτι πρωτόγνωρο, ότι τους δίνεται μια ευκαιρία, ποια κοπέλα από το reality τους αρέσει, με ποια θα έβγαιναν…

Κάπως έτσι, το «κοινωνικό πείραμα» που έκανα λέει ότι είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας που «έμπαιναν» στο «Power of Love», ψάχνοντας (ακόμη κι εκεί!) για σωτήρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News