Γιορτή της γυναίκας σήμερα. Σας θυμήθηκα κορίτσια. Εσάς κι εκείνη μας την εκδρομή. Εσείς φίλες από τα «σχολικά». Εγώ; Βεβαίως θυμάμαι κάθε στιγμή, κάθε βήμα που με έφερε κοντά σας αλλά υπάρχει κάτι πίσω απ’ αυτά. Οι κεραυνοβόλες φιλίες προκύπτουν από την τερατώδη ευφυία του ενστίκτου. Μπροστά στο ένστικτο, το μυαλό δεν πιάνει μια! Ηταν για να σας γνωρίσω. Ηταν και η κατάλληλη ηλικία.

Η γυναικεία φιλία θέλει τα χρόνια της. Κτητικές οι γυναίκες, ανταγωνιστικές. Δαιδαλώδες το μυαλό. Να κρατάει παρελθόντα, να ψυχανεμίζεται μελλούμενα. Να προσθαφαιρεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πάντα σε ετοιμότητα. Σε ασφυκτική ετοιμότητα και για τη φιλία. Θέλετε παραδείγματα; Ένας άνδρας μπαίνει στη ζωή μας και η φίλη αυτομάτως τρομάζει πώς προσδιορίζεται, στο νέο έργο.

Στους άνδρες τα πράγματα είναι απλά. Ενα «Χάθηκες ρε μαλάκα» και τελεία. Δείτε έναν χωρισμό. «Τι έγινε ρε μαλάκα; Παράτα την τη μαλακισμένη» και όλα οk. Αντε να τα ξεμπερδέψουν έτσι οι γυναίκες! Θα πνιγούν στην ανάλυση, στις συνιστώσες, στις πιθανότητες. Τους ζήλευα τους άνδρες κάποτε. Κάποτε. Στην ευλογημένη δεκαετία των 50 καθόλου. Οι γυναίκες κατέχουν την τέχνη να μεγαλώνουν. Ωραίες ηλικίες! Τότε που μας ενώνει ένα χρόνια αναβαλλόμενο «Δικαιούμαι», μαζί με ένα, γλυκά χαμογελαστό, «Ώρα για μένα». Και μετράς όσα μπόρεσες αλλά και όσα δεν μπόρεσες. Και σου τα επιτρέπεις και τα δυο. Ξυπνάς επιεικής με σένα. Αυτό!

Κάπως έτσι σας έφερα στη σκέψη σήμερα. Μας θυμήθηκα σε εκείνη της εκδρομή. Καλεσμένες της Αθηνάς για τα γενέθλιά της. Παρασκευή με Κυριακή. Για πόσα φτάνει; Ουυυυ! Τη μια στιγμή ήμασταν 13 ετών και την άλλη 53 ετών… Τότε… Βάλε κι άλλα χρόνια για το σήμερα μας. Μέσα μας ενυπάρχουν όλες μας οι ηλικίες. Δουλεμένες! Πληρωμένες! Μας θυμάμαι…

Πόσα είπαμε! Βουτιές, πότε στα βαθιά μας και πότε στα ρηχά μας. Και γέλιο. Πολύ γέλιο! Τι γέλιο κάναμε βρε κορίτσια! Φιλία είναι να μη χρειάζεσαι λέξεις. Ενα «Α να χαθείς γορίλα» και ξέρω πιάσατε τον κωδικό. Τέσσερις γυναίκες από άλλες διαδρομές. Πετυχημένες τις λογαριάζουν οι πολλοί. Οχι μωρέ, εξετάσεις! Στη ζωή δεν ήρθαμε να διαγωνιστούμε αλλά να ζήσουμε, λέω συχνά.

Ολες πάντως κονταροχτυπημένες, σε γονεϊκές σχέσεις. Το πιο σημαντικό κομμάτι της «οικοδομής» μας, τα μπετά μας, πέφτουν ερήμην μας. Και μετά… Μια ζωή παλεύεις το οικοδόμημα. (Αν είσαι βέβαια γυναίκα).

Τέσσερις γυναίκες, διαφορετικές και καλά. Αλλά να!

Ηταν μια σκηνή… Η μια από μας, η «σοβαρή», εκεί την ώρα του ηλιοβασιλέματος επέλεξε στο YouΤube ένα τραγούδι. Το «Dance me to the end of love» και ξαφνικά ένα ζευγάρι ξεπρόβαλε στην οθόνη της. Ασπρόμαυρο ζευγάρι. Ενας άνδρας με παλιομοδίτικο κοστούμι. Μια γυναίκα με φούστα που άνοιγε σε κάθε στροφή σαν αλεξίπτωτο. Και χόρευαν και στροβιλίζονταν ανάλαφρα. Κι εμείς… Οι από άλλο μετερίζι (ντεμοντέ λέξη), η καθεμία, η «ορφανή-αναρχικιά-βρωμόστομη», η «σοβαρή-τετράγωνη, θηρίο λογικής και πρακτικής», «η προκομμένη-χειρουργός-Μασούτης», η «γραφιάς -οικογενειάρχης- εν τω βάθη φευγάτη χίπισσα»…. Λες και σήμανε προσκλητήριο για όλες, σταθήκαμε μπροστά στην οθόνη και κοιτάζαμε αχόρταγα. Μελωμένες. Ετσι μας θυμήθηκα σήμερα. Και μας χαμογέλασα στον χρόνο. Θέλησα να σας ευχηθώ. Εσάς κορίτσια γυναίκες. Χρόνια που να αξίζουν τα χρόνια τους, με σχέσεις που ν΄αξίζουν τον κόπο τους! Τι αγώνα έχουν οι σχέσεις, βρε κορίτσια!… Τύφλα να έχει η οικοδομή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News