Η ιδέα της ΕΟΚ (ομοσπονδία μπάσκετ) να γεμίσει τις εξέδρες του τελικού του Κυπέλλου (17:15, ΕΡΤ1) με μαθητές, παιδιά από τις αθλητικές ακαδημίες και τους γονείς τους, ήταν σοφή. Χωρίς πλάκα. Φάνηκε και από τα χθεσινά (Παρασκευή) επεισόδια στο λιμάνι του Πειραιά. Οι κανονικοί οπαδοί του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, όχι μόνο θα γκρέμιζαν τα «Δύο Αοράκια» και την πόλη του Ηρακλείου, αλλά και θα βούλιαζαν τα πλοία που θα τους μετέφεραν στην Κρήτη.

Τους ήσυχους τελικούς, ας τους θυμόμαστε με αγάπη. Εκτός κι αν παίζουν ο Παναθηναϊκός με τον Φάρο, όπως πριν από δύο χρόνια. Ή ο Φάρος με κάποιον άλλον μικρό, «οικογενειακό» σύλλογο. Οπότε, δεν θα χρειαστούμε μαθητές αλλά… φαντάρους. Για να γεμίσουν το γήπεδο. Το συνήθιζε η ΕΠΟ (ομοσπονδία ποδοσφαίρου) εκείνα τα χρόνια, πριν από τον Οτο Ρεχάγκελ, που τους θεατές στους αγώνες της Εθνικής μπορούσες να τους μετρήσεις με το δάχτυλο.

Ενας άλλος τρόπος για να αποφεύγουμε τους ματωμένους τελικούς, είναι να γίνονται στο εξωτερικό. Στη Γερμανία -που έλεγε ο αλήστου μνήμης Γκιρτζίκης λίγο πριν τον «ξηλώσουν» από την ΕΠΟ-, ή όπου αλλού υπάρχει μέγα πλήθος ομογενών: στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στον Καναδά… Οι Ελληνες του εξωτερικού θα ήταν πρόθυμοι να καλύψουν τα έξοδα των φιναλίστ, προκειμένου να δουν από κοντά δύο ομάδες της χαμένης τους πατρίδας.

Τι νόημα έχει ένας τελικός Κυπέλλου, εάν δεν μπορούν να τον παρακολουθήσουν οι φίλοι των διαγωνιζόμενων ομάδων; Απολύτως κανένα. Είτε διεξάγεται σε κενές εξέδρες είτε καταλήγει να γίνει παράσταση για παιδιά, όπως ο σημερινός (17/2), ένας τέτοιος αγώνας χάνει την αξία του όταν γίνεται με το mute πατημένο. Στη σίγαση. Στα επαγγελματικά σπορ, η απουσία των θεατών είναι αδύνατο να θεραπευτεί. Κανένα «τρικ» δεν μπορεί να την υποκαταστήσει.

Οσοι παρακολούθησαν τον τελευταίο τελικό Ολυμπιακού – ΑΕΚ στο μπάσκετ, πριν από 38 χρόνια, ίσως δεν θυμούνται το σκορ (85-80), ούτε ότι ο Γιατζόγλου είχε πετύχει 25 πόντους και ο Καστρινάκης 20. Αλλά, ποτέ δεν θα ξεχάσουν την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο, εκείνη την καυτή μέρα του Ιουλίου του ’80, οι Ολυμπιακοί και οι ΑΕΚτσήδες που κάθονταν στις μαρμάρινες κερκίδες δίπλα – δίπλα.

Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που παίζει, ακόμη, μονό τελικό. Στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, ακόμη και στην Τουρκία, το Κύπελλο είναι μία γιορτή στην οποία συμμετέχουν έξι ή οκτώ ομάδες (Final-6 ή Final-8) και, βεβαίως, οι υποστηρικτές τους. Εδώ, «γιορτάζουμε» χωρίς καλεσμένους. Η απονομή του τροπαίου μοιάζει με υποχρέωση, με αβαρία. Κάπου πρέπει να το δώσουμε, έστω… στα μουλωχτά, για να το ξεφορτωθούμε.

Η διοργάνωση έχει χάσει την αίγλη της και για αγωνιστικούς λόγους. Οταν στον τελικό δεν παίζουν αντίπαλοι ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό, κάτι που έχει να συμβεί από το 2013, το ενδιαφέρον περιορίζεται στη σχεδόν μηδαμινή πιθανότητα, ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός να πέσει θύμα μιας μεγάλης έκπληξης. Που γίνεται κάθε 10-15 χρόνια. Ακόμη και ο πρόεδρος της ΕΟΚ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, τον βρίσκει βαρετό. Το ρεπορτάζ αναφέρει πως δεν θα μπει στον κόπο να ταξιδέψει στην Κρήτη. Απίστευτο! Ποιος μπορεί να φανταστεί τελικό του ΝΒΑ χωρίς τον Σίλβερ, ή της Ευρωλίγκας χωρίς τον Μπερτομέου;

Φαβορί, σήμερα, είναι ο Ολυμπιακός. Εχει μπάτζετ πενταπλάσιο από εκείνο της ΑΕΚ, πληρέστερο ρόστερ και απείρως μεγαλύτερη εμπειρία. Ενα Κύπελλο πάνω – ένα Κύπελλο κάτω δεν πρόκειται να αλλάξει το status του, όμως δεν αντέχει να χάσει για δεύτερη φορά, εφέτος, από την ΑΕΚ (τον είχε νικήσει στον αγώνα τους για την Basket League στο ΟΑΚΑ). Επιπλέον, έχουν παρέλθει πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που εμφανίστηκε στον Τελικό, και επτά από την τελευταία φορά που κατέκτησε το Κύπελλο (2011).

Για την ΑΕΚ, αντιθέτως, είναι ο μεγάλος στόχος της σεζόν. Ενα τρόπαιο -το πρώτο της έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια- που θα πιστοποιούσε την επιστροφή της στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ, και μάλιστα στην επέτειο των 50 ετών από το έπος του 1968. Αλλά, και μόνον που έφτασε ώς εδώ, νικώντας τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό, είναι μεγάλη επιτυχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News