Όταν το διάβασα, αρχικά το πήρα για κακόγουστο αστείο. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έμεινα άφωνος! Αναρωτιέμαι ποια είναι η προσφορά του Πούτιν στην Παγκόσμια Ιστορία; Μήπως ότι φρόντισε η ρωσική δημοκρατία να γίνει παρελθόν και να περάσει στην Ιστορία; Ή ότι κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του γενναίοι άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο όπως η ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σφοδρή πολέμια του Πούτιν, Άννα Πολιτόφσκαγια (που δολοφονήθηκε μάλιστα συμπτωματικά (;) την ημέρα των γενεθλίων του) και ο χαρισματικός μεταρρυθμιστής πολιτικός Μπόρις Νεμτσόφ, και πέρασαν με αυτόν τον τρόπο στην Ιστορία;

Ποια είναι άραγε εκείνα τα στοιχεία από το βιογραφικό ενός πρώην αξιωματικού της Κα Γκε Μπε στα χρόνια του σοβιετικού ολοκληρωτισμού που οδήγησαν το τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σε αυτήν την απόφαση; Τι ακριβώς εξυπηρετεί η βράβευση κάποιου που καταγγέλλεται συστηματικά από διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις αλλά και πολίτες της χώρας του πως καταδιώκει με σκληρό τρόπο κάθε διαφορετική άποψη; Αλήθεια δεν υπάρχει κανένας άλλος Ρώσος να βραβευθεί εφόσον ήθελαν να αναδείξουν την αξία των ελληνορωσικών σχέσεων; Έχω να προτείνω μερικούς: ας πούμε τον ρώσο νομικό και αντιφρονούντα Αλεξέι Ναβάλνι, που καταγγέλλει τη διαφθορά και ξυλοφορτώνεται κάθε τόσο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του καθεστώτος Πούτιν, ενώ του απαγόρευσαν να κατέλθει στις προεδρικές εκλογές μήπως και βρει ένα μικρό έστω βήμα να ακουστούν οι καταγγελίες του. Ή τον σπουδαίο σκακιστή Γκάρι Κασπάροφ που δεν έχει σταματήσει να αγωνίζεται ενάντια στο μαφιοκρατικό καθεστώς που εξουσιάζει τη σημερινή Ρωσία. Η λίστα τέτοιων σπουδαίων Ρώσων είναι μεγάλη, αν κανείς έχει μάτια και κυρίως καρδιά για να την προσέξει.

Μέσα σε οκτώ μόλις χρόνια η Ρωσία «κατάφερε» (γιατί περί κατορθώματος δυστυχώς πρόκειται) να φτάσει από τους πανηγυρισμούς για την πτώση του κομμουνισμού και την έλευση της δημοκρατίας στην άνοδο ενός πρώην πράκτορα της Κα Γκε Μπε στην προεδρία. Από εκείνη τη στιγμή, ο Πούτιν χρειάστηκε άλλα οκτώ χρόνια για να διαφθείρει και να διαλύσει κάθε δημοκρατικό θεσμό, να ελέγξει απόλυτα τη Δικαιοσύνη, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και να ποδηγετήσει την κοινωνία των πολιτών. Οι προσδοκίες που γεννήθηκαν στα χρόνια της Περεστρόικα για μια δημοκρατική και φιλελεύθερη Ρωσία διαψεύστηκαν παταγωδώς και σχεδόν χλευάζονται σήμερα από τα ελεγχόμενα δίκτυα της καθεστωτικής προπαγάνδας. Η Ρωσία σήμερα είναι μια ιδιότυπη απολυταρχία-κλεπτοκρατία όπου η αυταρχική εξουσία συνδυάζεται με τη διανομή αγαθών και πόρων στους φίλους του προέδρου, ενώ τους εχθρούς του τους περιμένει η φυλακή ή ακόμη και ο θάνατος. Η Ρωσία σήμερα, έχει μικρή σχέση, εάν έχει καθόλου, με τις δυτικές Δημοκρατίες και τις αξίες τους.

Δεν το κρύβω πως σοκαρίστηκα όταν είδα την είδηση της ανακήρυξης του Πούτιν ως επίτιμου διδάκτορα από ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Ντράπηκα! Ο πατέρας μου ήταν μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας κατά τα χρόνια της δικτατορίας, και θυμάμαι πως δεν υπήρχε μεγαλύτερη απογοήτευση και πίκρα για όλους τους ανθρώπους της Αντίστασης εναντίον της Χούντας  από το να μαθαίνουν πως κάποιος ξένος πολιτικός ή άνθρωπος του πνεύματος και της Τέχνης υποστηρίζει ή έστω νομιμοποιεί με την συμπεριφορά του το καθεστώς των συνταγματαρχών. Εκείνες οι παιδικές μνήμες με σημάδεψαν και έγιναν αξίες. Τώρα πια, στα 52 μου χρόνια, σκέφτομαι πως αξίζουν τουλάχιστον τον σεβασμό μας (εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε παραπάνω) όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σε κάθε γωνιά του πλανήτη εμποδίζονται να βαδίσουν και να μιλήσουν ελεύθερα.

* Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News