Σήμερα πήρα πρωινό με τον Γιάννη Μπουτάρη. Εγώ στο τραπέζι της κουζίνας μου, με τον καφέ μου και το τοστάκι μου, εκείνος απέναντί μου, στην οθόνη της τηλεόρασης, καθώς δεν υπήρξε ενημερωτική εκπομπή που να μην τον βγάλει. Δεν υπήρξε εκπομπή που μην αναφερθεί στις δευτεριάτικες δηλώσεις του, σύμφωνα με τις οποίες: αν χρειαστεί, μπορεί το αεροδρόμιο «Μακεδονία» να μετονομαστεί. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης έδωσε για άλλη μια φορά αφορμή για πολλά –όχι πάντα κολακευτικά προς το πρόσωπό του– σχόλια από πολιτικούς, σχολιαστές, δημοσιογράφους, αλλά και από απλούς πολίτες που έσπευσαν να πάρουν θέση με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Κάποιοι για να συμφωνήσουν μαζί του, άλλοι (οι περισσότεροι απ’ ό,τι κατάλαβα;) για να διαφωνήσουν και ενίοτε να τον κακοχαρακτηρίσουν.

Υπάρχει κάτι που εμένα με κάνει να σέβομαι τον Γιάννη Μπουτάρη: Είτε συμφωνώ μαζί του είτε διαφωνώ, ακόμα και τις φορές που ένεκα του πληθωρικού του χαρακτήρα του βγαίνει μπροστά περισσότερο ως χαριτωμένος σόουμαν παρά ως σοβαρός πολιτικός, έχω πάντα την αίσθηση ενός ανθρώπου που προσπαθεί να σκεφτεί και να μιλήσει λογικά και πρακτικά.

Που έχει το θάρρος της γνώμης του αλλά και που όταν εκθέτει τις απόψεις του είναι πρόθυμος να κάνει διάλογο (με εκείνους που δεν φοβούνται την ανταλλαγή απόψεων), κρατώντας σχεδόν πάντα χαμηλά τον τόνο, χωρίς να υψώνει τη φωνή για να ακουστεί περισσότερο.

Αυτό είναι σχεδόν πρωτοφανές σε μία χώρα όπου οι περισσότεροι πολιτικοί αποφεύγουν τον διάλογο, ή μάλλον υποκρίνονται (με εξαιρετικά κακό τρόπο) πως συμμετέχουν σε αυτόν, ενώ το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ερμηνεύσουν τους δικούς τους μονολόγους χωρίς να ακούσουν κανέναν άλλο.

Τις απόψεις-προτάσεις του Μπουτάρη για το Μακεδονικό προτιμώ να μην τις σχολιάσω δημοσίως για έναν πολύ απλό λόγο: δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις, όπως και οι περισσότεροι, φοβάμαι, από εκείνους που έχουν εμπλακεί στη δημόσια συζήτηση. Ακούω, διαβάζω, προσπαθώ τώρα να διαμορφώσω γνώμη και να καταλάβω την αλήθεια πίσω από τους εθνικούς μύθους και τις εθνικιστικές κορώνες.

Ομως, παρακολουθώντας την κουβέντα που έχει ξεσπάσει με αφορμή και τις νέες δηλώσεις του, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω, για άλλη μία φορά πόσο ασυνεπείς είμαστε: Εμείς οι ίδιοι που πριν από μερικές ημέρες παραληρούσαμε ενθουσιασμένοι από τον λόγο του σχετικά με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και τον αποθεώναμε ως έναν από τους ελάχιστους πολιτικούς μας που τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και που μας κάνει υπερήφανους με τη στάση του, με την διαύγεια και την καθαρότητα της σκέψης του, τώρα βγαίνουμε ακόμα και για να τον χαρακτηρίσουμε επικίνδυνο για το έθνος.

Ειπώθηκε, και από στόματα σοβαρά, σχετικά με τις πρόσφατες, ας τις πούμε τολμηρές, δηλώσεις του πάνω στο Μακεδονικό, πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να ρίχνει τέτοιες βόμβες, να λέει πράγματα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας. Είναι αυτό κάτι που πρέπει και ο ίδιος να λάβει υπόψη του. Την ίδια στιγμή, είναι άραγε η κατάλληλη στιγμή να φανατίζουμε τα πλήθη επιμένοντας σε λύσεις που γνωρίζουμε πως δεν πρόκειται να εφαρμοστούν και προβάλλοντας ως αμετακίνητες πολιτικές θέσεις τις στείρες εμμονές μας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News