Το συλλαλητήριο έγινε όπως αναμενόταν. Πολύς κόσμος για τα δεδομένα της εποχής. Ομως, τα περί 500 χιλιάδων (πόσω μάλλον τα περί ενός εκατομμυρίου) είναι σκέτη προπαγάνδα. Όποιος έχει ζήσει -και περπατήσει- τέτοιες συγκεντρώσεις καταλαβαίνει πολύ καλά.

Αλλά αυτό τελείωσε. Ο,τι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε. Ας κοιτάξουμε την επόμενη μέρα. Πώς θα είναι; Για να το πούμε σχηματικά, θα πάμε πίσω ή μπροστά; Ας δούμε τι σημαίνει η καθεμιά από τις δύο αυτές επιλογές.

ΠΙΣΩ σημαίνει ότι:

– Θα επιστρέψουμε στο 1992, τότε που κυριάρχησε ο φανατισμός και ο ανορθολογισμός.

– Θεωρούμε «επιτυχία» την ακινησία, η οποία έχει οδηγήσει στην ντε φάκτο αναγνώριση του γειτονικού κράτους από τις περισσότερες χώρες-μέλη του ΟΗΕ.

– Θα απορρίψουμε οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση την ώρα που μπορεί να την αποδεχθούν οι Σκοπιανοί, γεγονός που θα οδηγήσει στον καταλογισμό όλης τη ευθύνης σε εμάς. Ετσι, μοιραία σε κάποιο χρονικό διάστημα δεν θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και την εκκίνηση των διαπραγματεύσεών τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αν το συλλαλητήριο επιδίωκε όλα αυτά, πράγματι «πέτυχε». Όμως, η «επιτυχία» αυτή, αν επικρατήσει, θα είναι αποτυχία για τη χώρα. Και το 1992 τα συλλαλητήρια «πέτυχαν», η συνέχεια είναι γνωστή.

Αντίθετα από όλα αυτά, ΜΠΡΟΣΤΑ σημαίνει ότι:

– Η λογική θα νικήσει το θυμικό και δεν θα επαναληφθούν τα λάθη της 25ετίας που έχει παρέλθει από την ανακίνηση του θέματος.

– Αν δοθεί καλή ευκαιρία, αφού η άλλη πλευρά δείχνει διατεθειμένη να υποχωρήσει σε όσα δεν υποχωρούσε μέχρι σήμερα, δεν πρέπει να χαθεί και να επέλθει ένας αμοιβαία έντιμος και επωφελής συμβιβασμός.

– Κλείνουμε αυτό το (μικρό ,πάντως, σε σύγκριση με  άλλα) μέτωπο προς Βορράν, αποτρέποντας το ενδεχόμενο διαμελισμού αυτού του μικρού κράτους υπέρ γειτονικών χωρών, κάτι που θα προσθέσει νέα(ίσως επικίνδυνα) προβλήματα για την Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση, το «πίσω» ή το «μπροστά» την επόμενη μέρα εξαρτάται αποκλειστικά από τις κυβερνήσεις στις δύο χώρες:

1. Στα Σκόπια έχουμε, για πρώτη φορά, μια μη εθνικιστική κυβέρνηση με ευρωπαϊστή πρωθυπουργό. Επίσης, για πρώτη φορά και η εθνικιστική  αντιπολίτευση εμφανίζεται συγκρατημένη. Το σημαντικότερο είναι ότι, κατά τα φαινόμενα, οι πολίτες αποδέχονται τον συμβιβασμό με την Ελλάδα, προκειμένου να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ. Η πρώτη δημοσκόπηση που παρουσιάστηκε είναι θετική (εδώ). Φαίνεται ότι οι άνθρωποι εκεί έχουν καταλάβει ότι το συμφέρον τους δεν είναι να επιμείνουν, όπως έκαναν μέχρι τώρα, σε ένα στείρο αρνητισμό, ο οποίος ούτε ασφάλεια ούτε ευημερία τους εξασφαλίζει. Ισως γι’ αυτό ο Ζάεφ επιμένει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη λύση, αν βρεθεί. Πιστεύει ότι θα το κερδίσει.

2. Στην Αθήνα τα πράγματα  είναι πιο συγκεχυμένα, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων που έχει η κυβέρνηση (άρνηση κάθε συμβιβαστικής λύσης από τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου). Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται αποφασισμένος (εδώ) να προχωρήσει  σε λύση, αν ανταποκριθεί η γειτονική χώρα. Βεβαίως, υπάρχει μεγάλη δυσπιστία για τις πραγματικές προθέσεις του, επειδή στο πρόσφατο παρελθόν επιδόθηκε στις γνωστές κυβιστήσεις. Σήμερα, όμως, υπάρχει κάτι διαφορετικό, που δημιουργεί την ελπίδα ότι εννοεί όσα λέει. Ποιο είναι αυτό; Οι επόμενες εκλογές, παρά τα όσα επιφανειακά λέγονται και γράφονται με αφορμή τα συλλαλητήρια,  δεν θα κριθούν από το Σκοπιανό. Μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού το θέμα θα έχει λήξει με ή χωρίς λύση. Οι εκλογές θα γίνουν αρκετούς ή πολλούς μήνες αργότερα και θα έχει ξεχαστεί, άλλα θα κυριαρχούν. Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι θα χάσει τις προσεχείς εκλογές, επομένως μπορεί να θελήσει να λύσει αυτό το χρονίζον πρόβλημα και για λόγους υστεροφημίας, που μπορεί να εξαργυρώσει αργότερα. Αν το πράξει, θα καταγράψει μια θετική απόφαση στη διακυβέρνησή του, η οποία είναι γεμάτη με αρνητικές.  Σε μια τέτοια επωφελή λύση τα κόμματα της υπεύθυνης αντιπολίτευσης δεν θα έχουν λόγους να αντιταχθούν. Ένα πρόβλημα λιγότερο για την επόμενη -πιθανότατα δική τους- κυβέρνηση.

Αν επικρατήσει η υπευθυνότητα και όχι ο καιροσκοπισμός, θα έχει διαψευσθεί η κυνική ρήση του Ναπολέοντα: « Στην πολιτική δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου».

Υ.Γ.1: Αν δεν ήξερα ποιος ήταν βασικός ομιλητής στο συλλαλητήριο, αν δεν γνώριζα τη φωνή του, θα πίστευα ότι ήταν κάποιος ψεκασμένος συνωμοσιολόγος. Ο Μίκης της Αριστεράς, ο οικουμενικός Μίκης δεν υπάρχει, έτσι κι αλλιώς, εδώ και καιρό. Στο Σύνταγμα εξαερώθηκε εντελώς. Γίνεται όργανο όσων θέλουν η Ελλάδα να γυρίσει πίσω στα φοβικά σύνδρομα. Ο τελευταίος πειρασμός του Μίκη, το συλλαλητήριο, ήταν και ο τελευταίος ψεκασμός του. Παρά τον ήλιο, που βγήκε κάποια στιγμή στην Αθήνα, ήταν μια συννεφιασμένη Κυριακή.

Y.Γ.2: Οταν έφυγε ο Μίκης από την εξέδρα, φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο των οργανωτών του συλλαλητηρίου. Το μικρόφωνο πήρε ένα μπουμπούκι που φύεται σε ακροδεξιά και χρυσαυγίτικα χωράφια (τα αποκαλυπτήριά του είχαν γίνει εγκαίρως –εδώ), για να κατακεραυνώσει τους “εφιάλτες” πολιτικούς. Προφανώς, η κυρία είχε εμπνευσθεί από το επικό τραγούδι του Μίκη «Σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες»...

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News