Δύσκολα μπορεί κανείς να χωρέσει σε μια δημοσιογραφική οθόνη τόσο πολύ και πηγαίο συναίσθημα. Δύσκολα μπορεί να αποτυπώσει σε ένα κείμενο τη μονάκριβη σχέση τόσων ανθρώπων. Στη συνάντηση του Ντάνιελ Ντέι Λιούις με τα παιδιά της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή, την Παρασκευή το πρωί, το Protagon ήταν εκεί, για να αναμετρηθεί με τα μεγέθη μιας ασυνήθιστης επίσκεψης.

«Daniel, welcome home», έλεγε το πανό της εισόδου και στον προθάλαμο της Εταιρείας παιδιά, ενήλικες, συνοδοί, ήταν έτοιμοι από ώρα, παραταγμένοι για τη μεγάλη στιγμή. Στη διάρκεια της αναμονής, μόνο μια παράκληση διατυπώθηκε, με χροιά απαράβατου κανόνα, και αυτή από την κυρία Δάφνη Οικονόμου, ιδρύτρια και ψυχή της Εταιρείας. «Όχι τσιγάρο. Είναι ο λιγότερο παράξενος άνθρωπος του κόσμου, μόνο αυτό ζητεί. Για να χαρεί αυτό που περίμενε πιο πολύ από όλα, την επίσκεψη σε σας».

Ο Ντέι Λιούις δεν άργησε λεπτό. Τον υποδέχθηκε η κυρία Οικονόμου με δυο από τα παιδιά που μπορούν να σταθούν όρθια, στο πλάι της. Και ναι, εμφανίστηκε συνεσταλμένος, σχεδόν ντροπαλός! Με χακί πανταλόνι και μπεζ μπουφάν, ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο περίφημος Κρίστι Μπράουν, ο άνθρωπος που έχει παραλάβει τρία Όσκαρ, στεκόταν εμφανώς ντροπαλός μπροστά στα μάτια των παιδιών που τόσο έχει αγαπήσει. Κατάφεραν να τον χαλαρώσουν τα χειροκροτήματα και οι χαρωπές χαιρετούρες τους.

Τα αγκάλιασε ένα προς ένα, σκύβοντας πάνω από τα αναπηρικά τους καρότσια. Σχεδόν τελετουργικά, αφιερώνοντας χρόνο σε κάθε ένα από αυτά, τα φιλούσε, έκλεινε στις παλάμες του τα πρόσωπα τους, χάιδευε τα κεφάλια τους, χωνόταν να χαιρετήσει κι αυτά που στέκονταν στις πίσω σειρές, αποκαλώντας κάποια από αυτά με το όνομά τους. Πάει πολλά χρόνια πίσω, άλλωστε, αυτή η σχέση με την Εταιρεία και πολλά από τα πρόσωπα του είναι γνωστά. «Welcome to the club!», του φώναξε μια μικρή και η συγκίνηση μετετράπη σε γέλια και χαρές. Και ήταν πολλά από τα παιδιά που προσπάθησαν να του απευθυνθούν στη γλώσσα του…

Ο άνθρωπος φαινόταν ευτυχής, σε ένα περιβάλλον που σαφώς το αισθανόταν οικείο. Το απέδειξε και πολύ αργότερα, όταν πια όλοι τους είχαν μεταφερθεί στον πρώτο όροφο του κτιρίου για να παρακολουθήσουν το θέαμα που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά για εκείνον. Και μουσική, και χορό, και παράσταση ολόκληρη για τα μάτια του Ντάνιελ.

Του έδειξαν τη σύντομη ταινία που έφτιαξαν για κείνον, με κείνον, από στιγμιότυπα της τελευταίας τους συνάντησης. Του τραγούδησαν από το Τζιβαέρι ως το «Danny, boy, I love you so», δημιουργία που του αφιέρωσαν, κάνοντας τον να δακρύσει.

Του πρόβαλαν φιλμ με αυτοσχεδιασμό και μουσική, με πρωταγωνιστές τους ίδιους και θέμα τον ξεριζωμό των προσφύγων – ένα θέαμα δυνατό, με παλμό, μη αναμενόμενο από μία τέτοια καλλιτεχνική ομάδα.

Όταν γονείς – συνοδοί (υπέροχοι άνθρωποι), παιδιά και ενήλικες με εγκεφαλική παράλυση, βρέθηκαν πάνω στη σκηνή, την ατμόσφαιρα τη δονούσε το συναίσθημα. Απέναντι σε ένα θέαμα μοναδικό, ερασιτεχνικό μόνο με την έννοια της αγάπης για αυτό που κάνουν, αρτιστικά άψογο.

Και, τι θαύμα! Δεν υπήρχαν καρότσια πάνω στη σκηνή, μόνο κίνηση, αέρινη, υποβοηθούμενη από κορδέλες κόκκινες που πάλλονταν, δεν υπήρχαν άνθρωποι με αναπηρία, ούτε θλίψη, ούτε μιζέρια. Μόνο γιορτή.

Ο Ντέι Λιούις σηκώθηκε, τραγούδησε μαζί τους, χτύπησε παλαμάκια στον ρυθμό από την καρέκλα του, γέλασε με την καρδιά του, αγκάλιασε τρυφερά την – αγαπημένη του – κυρία Οικονόμου.

Ήταν έξω από τα μέτρα, πραγματικά συγκλονιστική η συνάντηση του μεγάλου ηθοποιού με τα πλάσματα της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών. Ήταν μάθημα ζωής για όποιον τύχαινε να την παρακολουθεί. Ήταν πραγματική απόλαυση.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News