Από το κοίλον του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου ακούγονται φωνές. Αναστάτωση. «Τι κάνεις, ρε συ; Ε; Τι κάνεις;», ακούγεται µια οργισµένη ανδρική φωνή. Ο άντρας, µε µαύρο κοστούµι και γραβάτα, σηκώνεται και φωνάζει σε µια γυναίκα, µε µαύρο φουστάνι. Το κοινό γύρω έχει ενοχληθεί. «Ας’ την ήσυχη», φωνάζουν. «Τι κάνεις, ρε;», «Δεν ντρέπεσαι;», «Ψευτόµαγκα», ακούγονται οργισµένες φωνές στο επιδαύριο πέταλο, ενώ ο νεαρός άνδρας τραβάει την γυναίκα στα σκαλιά. «Πάµε να φύγουµε!». «Ουουουου» βοά το κοινό. Κάποιοι σηκώνονται να τον εµποδίσουν. «Αίσχος», «Ντροπή σου».

Το ζευγάρι έχει ήδη βρεθεί στη σκηνή. Το κοινό είναι πλέον πολύ εξοργισµένο. «Δεν υπάρχει Αστυνοµία να τον µαζέψει;», κραυγάζει κάποιος. «Ντροπή». «Δεν σε φοβάµαι πια», φωνάζει εκείνη. «Θέλεις πόλεµο; Θα τον έχεις». Όσο το ζευγάρι μένει στη σκηνή της Επιδαύρου, πολλοί αρχίζουν να το συνειδητοποιούν: η άγρια κόντρα είναι μέρος της παράστασης. Εκείνη βγάζει το εσώρουχό της και του το πετάει: «Πάρε κι αυτό για να µε θυµάσαι. Καλή διασκέδαση, μ…», λέει και φεύγει. Την ώρα που η προηγούµενη οργή του κοινού ξεσπά σε ηχηρό χειροκρότηµα.

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω αυτό το πορτρέτο με τούτη την προκλητική σκηνή από την αριστοφανική «Λυσιστράτη» κατά Γιάννη Κακλέα, το καλοκαίρι του 2010. Άλλωστε ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές, στις αρχές της καριέρας του Γιώργου Παπαγεωργίου. Αυτός ήταν ο άντρας με το μαύρο κοστούμι στο κοίλον της Επιδαύρου. Και ήταν μεγάλο στοίχημα να «περάσει» αυτή την τόσο προκλητική κόντρα, που είχε απέναντί του την μήνι κοτζάμ κοινού, κάπου 19.000 άτομα την Παρασκευή και το Σάββατο που η «Λυσιστράτη» άνοιξε στην Επίδαυρο.

Έκτοτε τον ξαναείδα – και τον χειροκρότησα – στην διαδραστική ξεκαρδιστική παράσταση «I Will Survive» στο Θέατρο της Καλαμαριάς, στην «Αφροδίτη με τη γούνα» μαζί με τη Βίκυ Παπαδοπούλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο και στην «Πίστα από φώσφορο» της Λίνας Νικολακοπούλου. Άκουσα το «τρελό» γιουκαλίλι του σε ένα μουσικό χάπενινγκ, μαζί με τον Σίμο Κακάλα, στο Θέατρο Πόρτα και την κιθάρα του στην «Ωραία του Πέραν», σε σκηνοθεσία του μαζί με την Θεοδώρα Καπράλου, και δίπλα στην Αντιγόνη Φρυδά, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, απόλαυσα το συγκρότημά του, τους Pӧlkar (που στα σερβικά σημαίνει «μεθυσμένος χορευτής που τραγουδάει φάλτσα»!).

Το ομολογώ. Στην αρχή έλεγα εκείνο το κλασικό: «Ο γιος της Φιλαρέτης». Ο ετεροπροσδιορισμός με άφησε (ευτυχώς), όσο το χειροκρότημα και η απόδειξη σκληρής δουλειάς και επιμονής από μέρους του μεγάλωναν. Κι έγινε ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Ο ηθοποιός, ο μουσικός, ο σκηνοθέτης. Εδώ είμαστε, λοιπόν.

Είναι και το νέο σχέδιό του που με τσίγκλισε, αλλά έφτασε η ώρα να τα πούμε εξαρχής. Όλα. Ποιο σχέδιο; Μα το ανέβασμα σε θεατρική παράσταση του «Γύρου του θανάτου» του Θωμά Κοροβίνη. Για τον λεγόμενο «δράκο του Σεϊχ-Σού», Αριστείδη Παγκρατίδη. Υπό τον τίτλο «Αρίστος» και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Παπαγεωργίου (από 5 Φεβρουαρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου – αν και οι πρώτες παραστάσεις είδη ήδη sold out). Πίσω στην πατρίδα του, δηλαδή. Τη Θεσσαλονίκη. Εκεί που μεγάλωσε, πολύ συχνά κρεμασμένος ως παιδί από τα κλαδιά μιας ελιάς στην αυλή του, στην Καλαμαριά. Εκεί που αποτύπωσε εικόνες οπαδών του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, από το σπίτι του παππού και της γιαγιάς.

Στα 20, θυμάται, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Βέβαια, «τα ερεθίσματα γι’ αυτό τα είχα μέσα στο σπίτι (σ.σ.: εννοώντας την μητέρα του, Φιλαρέτη Κομνηνού, κατά κόσμον Μυστακίδου, και όχι τόσο τον πατέρα του, Αργύρη Παπαγεωργίου). Το θέατρο το είχα γνωρίσει εκ των έσω. Παρακολουθούσα από την κουίντα περισσότερο, παρά από την πλατεία. Τρελαινόμουν να περιεργάζομαι τα υλικά. Είχα πάρει ένα κομμάτι ξηρού πάγου στο σπίτι, το έβαλα σε νερό και η γιαγιά μου κόντεψε να φωνάξει την πυροσβεστική διότι νόμιζε ότι πήραμε φωτιά», θυμάται.

Παράλληλα, άκουγε Αγγελάκα και Τρύπες και πανκ. Και εναλλακτικό ροκ, από τους Έλληνες Ziggy Was. Και τους Θεσσαλονικιούς Δρ. Δρακατώρ, του σκα-πανκ, που τους άκουγε – μου λέει – από τα 15 στο Βιολογικό στα Πανεπιστήμια. Τραγουδιστής των Δρακατώρ ήταν ο Βίκτωρ Μοσχόπουλος (των Πίσσα και Πούπουλα), αδελφός του σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλου, που σηματοδότησε αργότερα τη θεατρική καριέρα του στο Πόρτα. Έτσι έφτασε και στις πρώτες μπάντες τους, όπως η Αλχημεία. Με ελληνικό ροκ, αλλά με πιο σκληρό ήχο. «Προς το πανκ της εφηβείας μου». Και χάρη στον άλλοτε πανκ ντράμερ Λάζαρο Πλιάμπα, το 2013 έφτασε και στους Pӧlkar, μαζί με τους Γιώργο Αβραμίδη (τρομπέτα), Χρήστο Γκαΐλα (μπάσο), Μιχάλη Καρανίκο (τρομπόνι), Παναγιώτη Ανδρέογλου (μπαγιάν). Όταν έσπευσε – ανεβαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, για τον ξενοπούλειο «Πειρασμό» κατά Ένκε Φεζολάρι στο ΚΘΒΕ – να δείξει στον κοινό φίλο τους, κιθαρίστα Γιάννη Κυρατσό, τα πρώτα του κομμάτια (που κατέληξαν στο άλμπουμ «Όλα αρχίζουν»). Τραγούδια που σχετίζονταν με μια ερωτική απογοήτευση. «Χάρη σε αυτήν επανέφερα τη μουσική στη ζωή μου, που είχα αφήσει στα 19». Σκέφτηκε, λέει, να κάνουν ένα λάιβ στο Coo της Θεσσαλονίκης και να την καλέσει την κοπέλα. Και τι απέγινε; «Δεν ήρθε καν. Πλήρης αποτυχία». Ήρθε όμως η επιτυχία των Pӧlkar.

Βέβαια, ο Γιώργος Παπαγεωργίου σπούδασε, στο ενδιάμεσο, και οικονομικά και μάρκετινγκ, αλλά «κατάλαβα ότι δεν με ενδιέφερε και σε ένα σεμινάριο κινηματογράφου είδα ότι δεν έχω τέτοιο drive, να πάω προς τα εκεί. Κατέληξα, στα 23, μεγάλος, να μπω στη Σχολή του Εθνικού». Κι εκεί άρχισαν όλα. Α, και με την «Κατσαρίδα»του Βασίλη Μαυρογεωργίου το 2004.

Όμως με άλλη αφορμή βουτήξαμε στην ζωή και την καριέρα του Γιώργου Παπαγεωργίου. Τον «Αρίστο». «Το 2011 βγήκε το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη (Εκδόσεις Άγρα, Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος). Τότε υπήρχε η σκέψη να ανεβαστεί σε θεατρικό και μου ζητήθηκε να παίξω τον ρόλο του Παγκρατίδη. Δεν έγινε τελικά. Και πήρα να διαβάσω το βιβλίο, για να δω τι έχασα. Άλλωστε είχε και κάτι μυθικό το θέμα. Από μικροί ακούγαμε για τον δράκο του Σεϊχ-Σού και τον Παγκρατίδη. Το ερωτεύτηκα το βιβλίο. Και το διάβαζα αργά για να το γεύομαι». Τελικά το βιβλίο ανεβάστηκε από το Νίκο Μαστοράκη στο ΚΘΒΕ, το 2013.

Ο «Αρίστος» εμποτίζεται, κατά το Γιώργο Παπαγεωργίου, «από τα πρώτα υλικά του βιβλίου, τα ντοκουμέντα, τη δικογραφία, τα πρακτικά της δίκης, τα δημοσιεύματα της εποχής. Και συναντάμε τον Παγκρατίδη στον τελικό μονόλογο. Εκεί θέλω ο θεατής να τον δει στο πρόσωπο, δίχως καν να έχει δει τον πραγματικό Αριστείδη Παγκρατίδη στο πρόσωπο… Πάρα πολύς κόσμος ήρθε και μου έφερε λεπτομέρειες. Μια κοπέλα ήρθε και μου μίλησε. Πως ο παππούς της ήταν χωροφύλακας και της είχε πει ότι όλοι ήξεραν ότι ο Παγκρατίδης δεν είναι ο δράκος. Ήταν δε μαζί με τον Αριστείδη στις τελευταίες του στιγμές. Και, τελικά, δεν άντεξε το κρίμα που πήρε, πήγε στο Σώμα και παραιτήθηκε».

Το ξεκαθαρίζει σε ένα θέμα που ακόμη κάνει… τζιζ στη Θεσσαλονίκη: «Δεν με ενδιαφέρει με ρεπορταζιακή εμμονή. Δεν σταματάω στο αν εξετάστηκαν τα δακτυλικά αποτυπώματα που είχαν βρεθεί, ούτε αυτόπτις μάρτυρας που ισχυρίστηκε ότι κατά 99% δεν ήταν αυτός ο δράκος. Θεωρώ έτσι κι αλλιώς ότι ήταν ένα λαϊκό παιδί, ένα ρεμάλι της εποχής, που του φορτώθηκε κι αυτό. Υπήρχαν και στοιχεία που έδειχναν πως ήταν. Όμως ούτε αυτό με ενδιαφέρει. Αλλά να αποτυπωθεί το λαϊκό αίσθημα της πόλης, που είχε φορτωθεί με μια ενοχή. Και είναι αντίστοιχη με την μετεμφυλιακή ενοχή που φέρουμε όλοι».

Μιλάμε, μου λέει, για ένα λαϊκό παιδί, που «έδινε το αίμα του για λίγα χρήματα ή έδινε το κορμί του για να φάει μια τυρόπιτα. Από τα 10 άρχισε να εκδίδεται, μέχρι και για μία φασολάδα, όπως είχε καταθέσει στον ανακριτή παιδεραστής. Μέσω του Παγκρατίδη περνάει από τη σκηνή μια ολόκληρη εποχή, που ο Θωμάς δεν την πιάνει πολιτικά, αλλά ανθρωποκεντρικά. Αυτή η εποχή κουβαλάει μεγάλη ζωή, υπόγειες ταβέρνες, συνομωσίες, δυνατούς έρωτες. Και σαν μέσα από όλα αυτά να αναδύεται η οσμή της παρακρατίλας. Σκαλίζοντάς τα όλα αυτά, που έχουν και μια γραφικότητα και στα οποία έχει πέσει πλέον η σκόνη του χρόνου, ένιωσα σαν να σκαλίζω τη σοφίτα του παππού». Στην Τούμπα. Εκεί που έψαξε τα ίχνη του σπιτιού του Παγκρατίδη. Στα προσφυγικά σπιτάκια που έχουν απομείνει. Και το «σχολειό του το τενεκεδένιο». Τελικά, εκείνο που θέλει πιότερο απ’ όλα να αποδώσει, καταλήγει ο Γιώργος Παπαγεωργίου, βουτηγμένος στη σκόνη αυτού του θρύλου, είναι «εκείνο που μου συνέβη εμένα με το βιβλίο. Αλλά και τον κόσμο του παρακράτους εκείνης της εποχής. Και του λαϊκού πανηγυριού – σαν το λούνα παρκ που δούλευε ο Παγκρατίδης. Όλα αυτά θέλω να φανούν με υπονομευτικό τρόπο. Να τα γεύεται ο θεατής». Πέρα και πάνω από θρύλους και δράκους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News