Εντάξει, η πλατεία ήταν γεμάτη. Δεν ξέρουμε αν ήταν 90.000, που ανακοίνωσε η Αστυνομία, 400 χιλιάδες που «μέτρησε» ο ειδήμων μακεδονομάχος Γεώργιος Τράγκας ή 500 χιλιάδες, που είδαν οι διοργανωτές. Αν χτες ήταν 500 χιλιάδες, το 1992 ήταν δύο εκατομμύρια, δηλαδή κολοκύθια τούμπανα.

Αλλά αυτά σχετική σημασία έχουν. Και τότε είχε πολύ κόσμο και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών. Το θέμα είναι ποιο αποτέλεσμα είχαν τότε τα συλλαλητήρια και ποιο θα έχει το σημερινό. Απέτρεψαν(τότε) αυτό για το οποίο έγιναν; Προφανώς όχι. Εκτοτε όλο ο κόσμος έμαθε και αποκαλεί το γειτονικό κράτος «Μακεδονία». Και τα περισσότερα κράτη-μέλη του ΟΗΕ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» το έχουν αναγνωρίσει. Και τα λιγότερα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, το αναγνωρίζουν ως «πρώην Μακεδονία»(ΠΓΔΜ).

Κάθε αγώνας πρέπει να έχει κάποιον στόχο, ο οποίος να συνδυάζεται με κάποιο αποτέλεσμα. Διαφορετικά είναι ντουφεκιές στον αέρα. Αν, λοιπόν, στόχος είναι να μείνουμε εδώ που είμαστε και να μη δοθεί καμιά λύση, τότε ναι το συλλαλητήριο μπορεί να έχει (αυτό το) αποτέλεσμα. Αλλά θα είναι μηδέν εις το πηλίκον.

Αν όσοι πήγαν στο συλλαλητήριο θέλουν αυτή τη (μη) λύση, τότε το συλλαλητήριο «πέτυχε». Όμως, αν πιστεύουν ότι μπορεί να δοθεί η λύση που περιέγραφαν τα συνθήματα και είπαν οι ομιλητές, τότε η απογοήτευση αυτών των ανθρώπων(μιλάμε για τους καλόπιστους και όχι για τους πολιτικάντηδες που έτρεξαν για να μαζέψουν ψήφους-θα πούμε στη συνέχεια γι’ αυτούς) θα είναι μεγάλη, μεγαλύτερη αυτής του 1992. Διότι θα καταλάβουν ότι τους κορόϊδεψαν:

–Οσοι τους είπαν ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναι είναι ελληνική». Πρόκειται για το πιο μεγάλο ψέμα, που καλλιεργείται εδώ και 25 χρόνια. Διότι οι πάντες(για τους νοήμονες μιλάμε) συνομολογούν ότι η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική περιοχή, που εκτείνεται σε τρεις χώρες(έχουν και οι Βούλγαροι τη δική τους). Πάνω σ’ αυτό το ψέμα στηρίχτηκε όλη μυθολογία του «Σκοπιανού» ή «Μακεδονικού», που ταλαιπωρεί τη χώρα. Και στηρίχτηκε στην πιο άτυχη δήλωση ενός, κατά τα άλλα σημαντικού και ρεαλιστή, πολιτικού (εδώ). Όμως, όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις-και του Καραμανλή- αναγνώριζαν το γειτονικό κράτος ως «Μακεδονία». Επίσημα, μέσα από την (ελληνική) Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ετσι το αποκαλούσαμε επί μισόν αιώνα, αλλά δεν μας ενοχλούσε επειδή ήταν ενταγμένο στην ενιαία Γιουγκοσλαβία. Πέρασαν άλλα 25 χρόνια(από το ντελίριο του 1992), Μακεδονία το αποκαλεί όλος ο κόσμος και κάποιοι εδώ καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι εμείς θα την πούμε Δαρδανία, Βαρντάρσκα, Φυρομία και άλλα φαιδρά. Οποιος το καταφέρει-μακάρι- να τον ανακηρύξουμε σύγχρονο Μεγαλέξανδρο.

–Οσοι τους γαλούχησαν με το σύνθημα «όχι στη νέα προδοσία». Αυτό σημαίνει, αν το δεχθούμε, ότι όλες οι κυβερνήσεις και οι πρωθυπουργοί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν διαπράξει «προδοσία», γιατί επέτρεψαν τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από το γειτονικό κράτος. Και όσοι επιδίωξαν μια σύνθετη ονομασία «προδότες» είναι κι αυτοί. Τότε, όμως, οι βουλευτές της ΝΔ που πήγαν στο συλλαλητήριο, θα πρέπει να εξηγήσουν αν ήταν «προδοτική» ή όχι η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία το 2008 είχε αποδεχθεί σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων (εδώ η επιβεβαίωση από την υπουργό Εξωτερικών της εποχής).

Για να σταματήσει η κοροϊδία, απαιτείται ένα διπλό ξεκαθάρισμα:

– Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να μας πει πώς θα προχωρήσει στη λύση της σύνθετης ονομασίας, όταν ο συγκυβερνήτης του Πάνος Καμμένος ορκίζεται ότι θα την απορρίψει. Η κωμωδία έχει όρια. Και

– Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάποια στιγμή θα πρέπει να εξηγήσει τι αποδέχεται. Τη θέση του 2008(σύνθετη ονομασία) ή το ψήφισμα του συλλαλητηρίου(όχι Μακεδονία στο όνομα), στο οποίο παρήλασαν οι βουλευτές του. Και τα δύο δεν γίνεται.

Ας το επαναλάβουμε. Αν η ευκαιρία δοθεί και η λύση είναι εθνικά συμφέρουσα έτσι όπως (φαίνεται ότι) την προσδιορίζουν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα(ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, Κίνημα Αλλαγής), πρέπει να προχωρήσουν. Ετσι(πρέπει να) κάνουν οι υπεύθυνοι ηγέτες, αντί να φοβούνται το-πρόσκαιρο-πολιτικό κόστος.

ΥΓ: Ο εκ των ομιλητών στρατηγός Φράγκος χρησιμοποίησε τη λέξη «γυφτοσκοπιανοί». Αυτός ο τύπος ήταν αρχηγός ΓΕΣ. Και, δυστυχώς, έγινε υπουργός Αμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου. Να τον χαίρονται.

ΥΓ2: Επειδή στο συλλαλητήριο ακούστηκαν και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη (τώρα στα στερνά του ο Μίκης ντύνεται τη στολή του υπερπατριώτη…), εδώ ταιριάζουν πολύ καλά μερικοί παλιότεροι δικοί του στίχοι. Ιδού τι λένε: «Σου είπαν ψέματα πολλά/ψέματα σήμερα σου λένε ξανά/καιρός να δεις».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News