Η ενασχόληση με το παρελθόν είναι τις περισσότερες φορές αντιπαραγωγική, για να μην πούμε επιζήμια. Πόσο μάλλον όταν αυτό το παρελθόν είναι σχετικά πρόσφατο και μπορεί να αναζωπυρώσει αχρείαστες αντιπαραθέσεις.

Με μια διαφορά. Δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με το παρελθόν αυτό, αν όσοι έχουν διαδραματίσει καίριο ρόλο έχουν μιλήσει και έχουν δώσει εξηγήσεις για τα πεπραγμένα τους. Αντίθετα, αν ένας βασικός πρωταγωνιστής αρνείται επίμονα και συστηματικά να πει έστω και μια κουβέντα και αναθέτει σε τρίτους να τον υπερασπίζονται, απολογούμενοι γι’ αυτόν, τότε η επιλογή αυτή δεν πρέπει να αγνοείται, πρέπει να κριτικάρεται και να επικρίνεται.

Τέτοια επιλογή είναι αυτή του Κώστα Καραμανλή να έχει σφραγίσει το στόμα του για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον ίδιο, μολονότι πολλοί τού απευθύνουν τη βαριά κατηγορία ότι, ειδικά η διαχείριση της περιόδου 2007-2009, είναι ο βασικός υπεύθυνος για την επελθούσα χρεοκοπία. Ο πρώην Πρωθυπουργός αρνείται εδώ και οκτώ χρόνια να πει οτιδήποτε. Ούτε μια ομιλία, ούτε μια συνέντευξη, ούτε ένα άρθρο. Τίποτα. Πρόκειται για πρωτοφανή τακτική, που μπορεί να ερμηνευθεί και ως περιφρόνηση προς τους πολίτες και ιδίως προς αυτούς που τον ψήφισαν. Διότι οι άλλοι, των άλλων κομμάτων, έχουν καταλήξει σε συμπέρασμα για τις ευθύνες του. Ενώ οι δικοί του, ακόμα και όσοι τον υπερασπίζονται, ακούνε τις κατηγορίες των επικριτών του και δεν ακούνε την αντίκρουση από τον ίδιο, ώστε να έχουν (άμεσα και όχι μέσω τρίτων) επιχειρήματα.

Είναι ο μοναδικός Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης ο οποίος αρνείται να μιλήσει. Ολοι οι άλλοι το έχουν κάνει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, από τότε που έχασαν ή αποχώρησαν από το αξίωμά τους. Ακόμα και ο Τσίπρας, που δεν είναι πρώην, έχει απολογηθεί για το παρελθόν του και ειδικά για το πρώτο εξάμηνο του 2015 και όσα επισώρευσε.

Ο Καραμανλής σιωπά. Και αναθέτει σε άλλους της υπεράσπισή του. Πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές του ορισμένοι καθηγητές. Πρόσφατα ο τελευταίος υπουργός Οικονομικών της καραμανλικής διακυβέρνησης, Γιάννης Παπαθανασίου, εξέδωσε ένα βιβλιαράκι (εδώ), για να υπερασπιστεί και τα προσωπικά του πεπραγμένα και τον Πρωθυπουργό που τον διόρισε. Βεβαίως, ο κ. Παπαθανασίου δεν είναι ο πλέον αξιόπιστος άνθρωπος. Διότι ήταν αυτός που, ως υπουργός, διαβεβαίωνε ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 6% και ξεπέρασε το 15%. Ηταν ο υπουργός για τον οποίο η Λαγκάρντ είπε κάτι προσβλητικό (εδώ).

Τέλος πάντων. Ο Καραμανλής πήγε στην παρουσίαση του βιβλίου, αλλά απλώς παρέστη. Δεν είπε τίποτα, ούτε καν έναν απλό χαιρετισμό. Διέψευσε, για άλλη μια φορά, ακόμα και την χιουμοριστική ατάκα «παρίσταμαι και χαιρετίζω». Τι πιο εύκολο γι’ αυτόν να πει δυο λόγια; Σε απολύτως φιλικό και προστατευμένο περιβάλλον βρισκόταν, θα μπορούσε να το εκμεταλλευθεί και να δώσει επιχειρήματα στους οπαδούς του.

Ο βασικός ισχυρισμός των διαφόρων δικών του είναι  ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου «φούσκωσε» το έλλειμμα, για να ενοχοποιήσει την κυβέρνηση Καραμανλή κι έτσι μπήκαμε στα Μνημόνια. Μόνο που αυτός ο ισχυρισμός έχει δεχτεί δύο καίρια πλήγματα, ένα παλιό κι ένα που αποκαλύφθηκε σήμερα:

– Το ότι το έλλειμμα του 2009 δεν ήταν 6%, όπως είχε ανακοινώσει ο Παπαθανασίου (εδώ), το είχε πιστοποιήσει ο πλέον αρμόδιος. Ο τότε διοικητής  της Τράπεζας της Ελλάδος, ο οποίος είχε προειδοποιήσει  τόσο τον τότε Πρωθυπουργό (Καραμανλή) όσο και τον επερχόμενο (Παπανδρέου). Και διοικητής δεν ήταν ο… Στουρνάρας, που είναι εχθρός των καραμανλικών. Ο Προβόπουλος ήταν, που τον είχε διορίσει η κυβέρνηση Καραμανλή! (εδώ και εδώ)

– Σήμερα αποκαλύπτεται (εδώ) ότι η εκτίναξη του ελλείμματος κοντά στο 15% είχε ήδη συντελεσθεί, δεν περίμενε την κυβέρνηση Παπανδρέου να το «φουσκώσει».

Σήμερα στους καραμανλικούς έχει απομείνει ο πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, ο οποίος σύρεται από δικαστήριο σε δικαστήριο (αθωώνεται και την επομένη ασκείται έφεση εις βάρος του…) με την κατηγορία ότι ήταν αυτός που «φούσκωσε» το έλλειμμα, για «να μπει η Ελλάδα στα Μνημόνια». Το «επιχείρημα» είναι καταγέλαστο από μόνο του, αφού ο Γεωργίου ανέλαβε καθήκοντα στην ΕΛΣΤΑΤ,  ΜΕΤΑ την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο. Τέλος πάντων, ας αποφασίσουν οι δικαστές.

Όμως, το βασικό πρόβλημα παραμένει και είναι των θράσος αυτών που αποκαλούνται «καραμανλικοί». Το οποίο θράσος, αντί να υποχωρεί, ενισχύεται από την αφωνία του Καραμανλή. Κι επειδή είναι υπολογίσιμη δύναμη στη ΝΔ, δυστυχώς υποχρεώνει και τη σημερινή ηγεσία της να ακροβατεί μεταξύ αυτοκριτικής και υπεράσπισης της κυβερνητικής περιόδου Καραμανλή. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος, σε μια (αχρείαστη) επίδειξη αβροφροσύνης είπε ότι ο Καραμανλής «δεν δίστασε να πει σκληρές αλήθειες σε δύσκολες στιγμές»;

Φυσικά, ο Καραμανλής το 2009 δεν είπε καμιά «σκληρή αλήθεια». Μόλις κατάλαβε ότι η χρεοκοπία θα σκάσει στα χέρια του, έστριψε δια των εκλογών και την φόρτωσε στον επόμενο. Ετσι, ο ίδιος κατάφερε να βγει (σχεδόν) αλώβητος και ο Παπανδρέου να φορτωθεί τα πάντα. Κοινώς ο Καραμανλής  βγήκε «μάγκας» και ο Παπανδρέου «κορόιδο».

Εν κατακλείδι: χρειάζεται να ασχολούμαστε με το παρελθόν, όταν  βασικοί διαμορφωτές του είτε σιωπούν είτε προσπαθούν να το διαστρεβλώσουν, για να κρύψουν τις πομπές τους. Ματαίως, θα τους κυνηγά εσαεί. Οσο κι αν προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε. Διότι, όπως λέει ο στίχος του ποιητή, «δεν χρειάζεται να θυμηθούμε. Το ξέρουμε»!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News