Στην περίπτωσή του, η γυναίκα που θα έπρεπε να ψάξει κανείς από πίσω δεν ήταν μία αλλά πολλές περισσότερες. Σε όλες αυτές τις γυναίκες που συνδέθηκαν ερωτικά μαζί του, εκτός από το να πρωταγωνιστούν στις ταινίες του, επιχειρεί να ρίξει φως το ντοκιμαντέρ «Bergman: A Year in a Life» το οποίο συμπίπτει με τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Αλλά αυτό δεν είναι ένα «σερσέ λα φαμ» της παλιάς εποχής.  Oχι και τόσο τυχαία, ο δημιουργός αυτού του ντοκιμαντέρ για τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν είναι μια γυναίκα, η Τζέιν Μάγκνουσον. Και καθόλου τυχαία το ντοκιμαντέρ έρχεται τη στιγμή που έχει ξεσπάσει το σκάνδαλο των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στον κόσμο του θεάματος. «Εχουν γυριστεί πολλά ντοκιμαντέρ για τον Μπέργκμαν» λέει στον Guardian η σκηνοθέτρια. «Αλλά όλα εστιάζουν στον “μεγάλο καλλιτέχνη”».

«Είχε απίστευτα πολλές γυναίκες και πολλές από αυτές εξαρτιόνταν από αυτόν – ήταν οι ηθοποιοί του. Στη Σουηδία ποτέ δεν το είδαμε αυτό το ζήτημα σοβαρά. Νομίζω ότι ήλθε η ώρα να το κάνει κάποιος» σημειώνει ακόμη. Η ταινία της εστιάζει στο 1957, έτος που, σύμφωνα με την ίδια, ήταν μια «τρελή χρονιά» για τον Μπέργκμαν. Είχε γυρίσει τα δυο αριστουργήματά του, τις «Αγριες φράουλες» και την «Εβδομη σφραγίδα», είχε σκηνοθετήσει την πρώτη του τηλεοπτική δουλειά και είχε ανεβάσει τέσσερα θεατρικά έργα.

Ηταν όμως και η χρονιά που είχε γνωρίσει την Κέμπι Λαρετέι και την Ινγκριντ φον Ρόζεν, οι οποίες θα γίνονταν αντιστοίχως η τέταρτη και η πέμπτη γυναίκα του, ενώ βρισκόταν ήδη σε σχέση με την Μπίμπι Αντερσον, την πρωταγωνίστρια των δυο ταινιών του. Ο γάμος του με τη δημοσιογράφο Γκουν Γκρουτ είχε ουσιαστικά τελειώσει (αν και θα χώριζε πολύ αργότερα), ενώ έβλεπε σπάνια τα έξι παιδιά που είχε αποκτήσει με τρεις διαφορετικές γυναίκες.

Στην κάμερα της Τζέιν Μάγκνουσον μιλούν περισσότερα από πενήντα πρόσωπα που είχαν συνεργαστεί με τον Μπέργκμαν, μεταξύ των οποίων η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, η φίλη, ερωμένη και συνεργάτριά του Λιβ Ούλμαν και άλλοι σουηδοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες.

Μα πώς ήταν εκείνος μαζί τους; Καμία τους δεν είχε κατηγορήσει ποτέ τον Μπέργκμαν για ανάρμοστη συμπεριφορά. Αλλά αυτό, λέει η Μάγκνουσον , δεν σημαίνει πως ήταν αθώος του αίματος. Και γιατί δεν μιλούν; «Ανθρωποι έχουν χάσει στη Σουηδία τη δουλειά τους για πολύ λιγότερα απ’ όσα θα μπορούσε να είχε κάνει αυτός. Αλλά δεν ξέρω εάν θα τολμούσε ποτέ κανείς να τον κατηγορήσει για οτιδήποτε» λέει.

Μα εδώ που τα λέμε, είναι εύκολο να κατηγορήσεις κάποιον που έχει φτιάξει τόσο υπέροχους γυναικείους χαρακτήρες;

Φωτό: Ινγκμαρ Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν: ήταν φίλοι, εραστές και συνεργάτες. Πηγή: Keystone/Hulton Archive/Getty Images/Ideal Images

Το σαββατοκύριακο είναι σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη –  με την έννοια της ξεκούρασης δεν υπήρχε πριν από τον 20ο αιώνα. Ως τότε, υπενθυμίζει η El Pais, όλες οι ημέρες ήταν ίδιες εκτός από εκείνη που οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες είχαν αφιερώσει στον θεό τους.

Τα πράγματα άλλαξαν με την εκβιομηχάνιση: «Το 1926 – γράφει ο Μάρτιν Καπάρος – ο Χένρι Φορντ εισήγαγε στα εργοστάσιά του το πενθήμερο για να έχουν τον χρόνο οι εργάτες να γίνονται καταναλωτές». Η κρίση του 1929 προκάλεσε ένα κύμα ανεργίας και «λιγότερες ώρες εργασίας θα σήμαιναν λίγο περισσότερη δουλειά για όλους». Κάπως έτσι η εβδομάδα των 40 ωρών έγινε ο κανόνας.

Να όμως που τώρα προκύπτει ένα αμείλικτο ερώτημα: Μήπως έρχεται το τέλος του γουικέντ; «Οποιος, σαν εμένα, είναι παραπάνω από τριάντα ετών και λιγότερο από εκατό, βλέπει το γουικέντ ως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Όχι πολύ καιρό πριν, ήταν δύσκολο να βρεις ανοικτά μαγαζιά, ενώ λειτουργούσαν μόνο τα δημόσια μέσα μεταφοράς».

Και τώρα; Τώρα το μοντέλο Φορντ έχει εξαπλωθεί σχεδόν παντού: το σαββατοκύριακο δεν είναι ο χρόνος της ξεκούρασης αλλά της κατανάλωσης. Για να αγοράσει κανείς, όμως, θα πρέπει να υπάρχει και κάποιος για να πουλήσει. Κι έτσι, τα σύνορα ανάμεσα στον ελεύθερο χρόνο και την εργασία γίνονται όλο και πιο ευμετάβλητα.

«Εντάξει, κάποιοι δουλεύουν τα σαββατοκύριακα επειδή αγαπούν αυτό που κάνουν. Πολλοί όμως δουλεύουν επειδή ανησυχούν. Σε μια εποχή όπου η εργασία είναι προνόμιο, απαιτείται αυτός που έχει δουλειά να είναι διαθέσιμος 24 ώρες το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα».

Ο ισπανός δημοσιογράφος αποχαιρετά το γουικέντ που ήξερε με μια δόση πικρού χιούμορ. Θυμάται εκείνη την έρευνα που λέει ότι είναι πιο εύκολο να πεθάνει κανείς εάν νοσηλευτεί το σαββατοκύριακο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη μέρα. Και γράφει: «Μπορεί χωρίς τα σαββατοκύριακα να γίνουμε όλοι αθάνατοι. Ή, πάλι, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο».

Φωτό: Σκηνή από την ταινία Weekend του Ζακ Λικ Γκοντάρ. Πάνε αυτά τώρα. Πηγή: mubi.com

Υπάρχει ένα κράτος στην Ευρώπη που εξαφανίζεται. Ή μάλλον που αδειάζει με τέτοια ταχύτητα ώστε σύντομα μπορεί να μην έχει αρκετούς στρατιώτες για την άμυνά του ή αρκετούς φορολογούμενους για να γεμίζει τα ταμεία του.

Το κράτος αυτό είναι η Λετονία. Το οποίο, υπενθυμίζει το Politico, έφτασε στο σημείο να ορίσει πρεσβευτή όχι για να φροντίζει τις σχέσεις του με κάποιο άλλο κράτος αλλά με τους λετονούς μετανάστες. Και πόσοι είναι αυτοί; Ας πάμε ανάποδα. Το 2000 οι Λετονοί που ζούσαν στη Λετονία ήταν 2,38 εκατομμύρια, σήμερα έχουν απομείνει 1,95 εκατομμύρια, κάτι που σημαίνει ότι έχουν μειωθεί κατά 18,2%. Καμία χώρα δεν έχει τέτοια διαρροή – αν και η γειτονική Λιθουανία έφτασε στο 17,5%.

«Αν συνεχίσουμε με αυτό τον ρυθμό, σε πενήντα χρόνια θα πάψουμε να υπάρχουμε ως κράτος» προβλέπει ο λετονός δημοσιογράφος Οτο Οζολς. Ο λόγος; Οι λίγες γεννήσεις σε σχέση με τους πολλούς θανάτους και φυσικά η ανέχεια. «Όταν ο μισθός είναι 350 ευρώ, δεν το σκέφτεσαι δυο φορές, φεύγεις. Τα σύνορα είναι ανοικτά πια, ξέρεις τι γίνεται στις άλλες χώρες. Οι νέοι μας πάνε στη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Γερμανία».

Κάποιοι επιστρέφουν βέβαια. Αλλά αυτό δεν φτάνει για να σταματήσει η αιμορραγία. Κάτι ξέρουμε κι εμείς απ’ αυτά.

Φωτό:  Όμορφα ε; Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Πηγή: Shutterstock

Το ξέρουμε, δεν είμαστε όλοι γεννημένα ταλέντα. Αλλά στην εποχή της εικόνας και με τόση τεχνολογία στη διάθεσή μας δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι αξιοπρεπείς φωτογράφοι; Ο Guardian λέει πως ναι. Και σε συνεργασία με το Wild Photography Holidays, προσέφερε μερικές συμβουλές στους αναγνώστες του για να γυρίσουν με «αξέχαστες φωτογραφίες» από τα ταξίδια τους.

Ποιες είναι αυτές; Πρώτον, το καλύτερο φως είναι το ξημέρωμα – αρκεί, λέει, να κατεβάσεις την εφαρμογή που σου ενημερώνει ποια είναι ακριβώς η ώρα που χαράζει σε ένα μέρος. Έπειτα οι φωτογραφίες από ψηλά βγαίνουν συνήθως ωραίες, ενώ πρέπει κανείς  να πειραματίζεται πάντα με περίεργες γωνίες λήψης. Καλό θα ήταν επίσης να περιλαμβάνεται ένα πρόσωπο στο τοπίο και σε άγνωστα μέρη να υπάρχει ένας ξεναγός.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κατάλογο με τις συμβουλές το ασπρόμαυρο. Εκεί, το ξέρει κανείς, κρύβεται πολλές φορές απίστευτη μαγεία. Εκεί και στην ίδια την ετυμολογία του όρου: φωτογραφία, υπενθυμίζουν οι ειδικοί με τους οποίους μίλησε η εφημερίδα, σημαίνει «γράφω με το φως».

Φωτό: Γιατί καμία φορά ξεχνάμε πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. Πηγή: The Guardian