Ας πούμε ότι γίνεται συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, ο Παυλόπουλος τους ρίχνει κάτι στον καφέ και μετά από μία ώρα ανακοινώνουν ότι τελειώνουμε με το Μακεδονικό. Και βγαίνει ο ίδιος ο Πάνος ο Καμμένος και λέει ότι οι ΑΝΕΛ πορεύονται πλέον στον δρόμο του ρεαλισμού και της συνεννόησης με τους γείτονες.

Οι σώφρονες θα το γιορτάσουν. Οι πολιτικοί αρχηγοί είχαν το θάρρος να παραμερίσουν ένα ταμπού δεκαετιών. Ωστόσο, όπως παρατηρεί παλαιός πολιτικός που γνωρίζει το θέμα, ακόμα και αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να περάσει και στην κοινωνία. Κοινώς κάποιος, κάπως, θα πρέπει να το πει στον Ανθιμο. Στον κάθε Ανθιμο. Και μετά, ο Ανθιμος, που εδώ και τριάντα χρόνια δεν έχει αφήσει Κυριακή χωρίς αναφορά στα Σκόπια, πρέπει να ανέβει στον άμβωνα, να ξεχάσει όσα έλεγε και να κηρύξει την καταλλαγή.

Τη στιγμή που ο Ανθιμος θα τα λέει στο εκκλησίασμα, οι τοπικοί βουλευτές θα παίρνουν βαθιές ανάσες ψάχνοντας τρόπο να το πουν στους εκπροσώπους των δεκάδων συλλόγων και οργανώσεων. Από τους απογόνους των Μακεδονομάχων μέχρι τις κυρίες του Λυκείου Ελληνίδων, έχουν όλοι δώσει ψυχή και χρόνο, μην πω και δέρμα, για κάποια εξεζητημένα τατουάζ με τον ήλιο της Βεργίνας. Ακόμα και αν αυτοί οι άνθρωποι πειστούν για τα οφέλη ενός συμβιβασμού, θα δυσκολευτούν να τα εκθέσουν στο δικό τους ακροατήριο. Πώς είναι δυνατόν, από τη μία μέρα στην άλλη, να διαγράψουν όσα υποστήριζαν με θέρμη εδώ και τριάντα χρόνια;

Εντάξει, μετά το δημοψήφισμα του 2015 ξέρουμε ότι η κοινή γνώμη είναι πιο δεκτική και πιο ελαστική από όσο νομίζουμε. Ψήφισαν «Οχι» και μετά επικύρωσαν την κωλοτούμπα – έπειτα από αυτό, ειδικά αν είσαι Τσίπρας, έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να τους κάνεις ό,τι θέλεις. Με το Μακεδονικό δεν είναι το ίδιο. Για να γίνει αποδεκτή η μεταστροφή της εθνικής θέσης, η συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων θα πρέπει να είναι ευρεία και εμφατική. Ασφαλώς μετά θα βγει ο Μιχαλολιάκος στο μπαλκόνι να ανοίγει σαμπάνιες, να λούζει τους ψηφοφόρους που μαζεύονται από κάτω. Μεταξύ μας, αν ήμουν Καμμένος θα είχα στυλώσει τόσο δυνατά τα πόδια στο Προεδρικό, που θα έπρεπε να φέρουν τσολιάδες για να με μετακινήσουν. Γι’ αυτό και ο Καμμένος είναι ο τυχερός της υπόθεσης.

Στην πολιτική πιάτσα -και στις προσδοκίες της ΝΔ- κυκλοφορεί το σενάριο που θέλει τον Τσίπρα να πηγαίνει σε εκλογές προφασιζόμενος εθνικό θέμα. Αυτό σίγουρα θα διέσωζε ή θα ενίσχυε εκλογικά τον Καμμένο, ενώ η συγκυρία, μετά από το κύμα παροχών, θα ήταν ευνοϊκή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι για να παραμείνουν στην εξουσία, αλλά για να αυξήσουν τις πιθανότητές επιστροφής με την απλή αναλογική.

Το σενάριο δεν στέκει, δεν βρίσκεται στο τραπέζι του Μαξίμου. Τις προσεχείς ημέρες ο Πρόεδρος της Βουλής αναμένεται να συζητήσει με τους πολιτικούς αρχηγούς τις προθέσεις τους για το Μακεδονικό. Δεν αποκλείεται δε, να γίνει και συνάντηση πολιτικών αρχηγών. Το βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας θα το φέρει στη Βουλή και εκεί η ΝΔ πιθανότατα θα απέχει ή θα έχει μεγάλο αριθμό απόντων. Και θα το κάνει για να μη βρεθεί έκθετη ενώπιον του διεθνούς παράγοντα καθώς έτσι θα καθυστερεί η ένταξη των γειτόνων στο ΝΑΤΟ, θα παραμένει εύθραυστη η εσωτερική ασφάλεια κλπ. Η κυβέρνηση θα πάρει αυτό που θέλει, ακόμα και χωρίς τη σύμπραξη του εταίρου της και την ανοχή της Νέας Δημοκρατίας. Το Ποτάμι, ας πούμε, θα το ψηφίσει. Μετά τα δύσκολα θα πέσουν στους κυβερνητικούς βουλευτές της Βόρειας Ελλάδας αν και λέγεται ότι περιπτώσεις όπως του Ανθιμου θα τις αναλάβει προσωπικά ο Πρωθυπουργός. Βοηθάει αρκετά και η στάση του Γιάννη Μπουτάρη.

Στην αρχή θα είναι δύσκολο. Χρειάζεται χρόνο. Αλλά είναι ένα θέμα που μπαίνει εύκολα στο ψυγείο. Και αν οι γείτονες προσέλθουν σε μία έντιμη συμφωνία, εγκαταλείποντας τις αλυτρωτικές φαιδρότητες, τότε ένα μεγάλο, πολύπλοκο και δύσκολο ιστορικό κεφάλαιο που άνοιξε πριν από έναν αιώνα, μπορεί, επιτέλους, να συμπληρωθεί με τις τελευταίες παραγράφους του.

Μέχρι τη δεκαετία του ’60, πολλά χωριά στην Κοζάνη και στη Φλώρινα είχαν φυλάκια στην είσοδό τους και δεν μπορούσες να τα επισκεφτείς χωρίς άδεια. Το ελληνικό κράτος έστελνε εκεί δασκάλους και καθηγητές από τη Στερεά και την Πελοπόννησο. «Παλιούς», αυθεντικούς Ελληνες, για να διδάξουν ελληνικά στα παιδιά, πνίγοντας τη μακεδονική διάλεκτο. Σήμερα όμως, στην Πέλλα, στη Φλώρινα και στην Κοζάνη μπορεί να ακούσεις «μακεδονικά» και να μη γυρίσεις το κεφάλι αγριεμένος. Μέχρι πρόσφατα το ελληνικό κράτος δεν επέτρεπε την είσοδο στη χώρα σε ανθρώπους με ταξιδιωτικά έγγραφα τα οποία ανέφεραν ελληνικά τοπωνύμια με το «μακεδονικό» τους όνομα. Εβλεπες γεροντάκια να τρώνε πόρτα στους Ευζώνους επειδή τα διαβατήριά τους έγραφαν ότι γεννήθηκαν στα Βοδενά, δηλαδή στην Πόλη των Νερών, στην Εδεσσα.

Αυτά τα πράγματα δεν ήταν παράλογα στους καιρούς τους. Για τη Μακεδονία έχει χυθεί αίμα από όλους όσους βουτούν το ψωμί τους στο πολύχρωμο πιάτο της μακεδονικής σαλάτας. Και είναι βλάσφημο να εμφανίζεται ο Πάνος Καμμένος ως τιμητής και θεματοφύλακας αγώνων. Αλλά τι να κάνουμε; Παίρνουμε αυτό που αγοράσαμε. Τον Καμμένο που μας αξίζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News