Κάθε χρόνο τέτοια μέρα καταγράφω τα δικά μου «Γεια σου». «Γεια σου» γιατί σε μια λέξη χωράνε αποχωρισμοί αλλά και καλωσορίσματα. Αναρωτιέμαι βέβαια… Υπάρχει τίποτα που αποχαιρετάς οριστικά αν το έζησες;

«Γεια σου» σ’ εκείνη τη μέρα, ένα χρόνο πριν, που είχαμε καλωσορίσει το 2017 μας. Ήμασταν στη Μάνη. Στο τέρμα γης κατά τους αρχαίους. Εκεί που περίμενε, λέει, ο βαρκάρης. Και ήμασταν χαρούμενοι, όταν ξαφνικά έπιασε μια φωτιά. Θυμάμαι τον καπνό από εκείνο το φουγάρο. Πολύ σύντομα έσβησε. «Όλα τακτοποιήθηκαν» μας ενημέρωσαν. Αλλά με ακολούθησε η σκηνή. Κάπως έτσι μπορεί να γίνουν τα πράγματα στη ζωή καμιά φορά. Αλλά… Κοίτα να δεις…

«Γεια σου» στον εγγονό μου, τον τρίχρονο Μάξιμο, που έχει για ήρωά του, τους πυροσβέστες. Και τους υποδύεται φορώντας και μια στολή. Κι όταν -και καλά- σβήνει τη φωτιά, αγγίζει τρυφερά το χέρι, του «θεατή» της παράστασής του και λέει «είσαι ασφαλής». Κι εμένα, τίποτα δεν με καθησυχάζει πιο πολύ από τη δική του φράση. Αυτήν εμπιστεύομαι για την «επιστημονική» της κατάρτιση. Όλα τα υγιή συντελούνται, όταν ένα χέρι ενός, ακουμπάει τρυφερά το χέρι ενός άλλου ανθρώπου. Είναι ασφαλής.

«Γεια σου» σ’ εκείνο το πολιτισμένο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο Πάρκο του Πεδίου του Άρεως για να διαμαρτυρηθεί για τη θλιβερή κατάσταση που κυριαρχεί. Μου είχαν λείψει οι πολιτισμένοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται πολιτισμένα.

«Γεια σου» στα ανθρωπάρια της πολιτικής, τους φθηνο-κατσαπλιάδες της δεκάρας που έσπευσαν να ξεπετάξουν «φροντίδα» της μιας μέρας, ίσα για να τους κλείσουν τα μάτια. Βαρέθηκα τα ψώνια της εφήμερης δόξας και του οδηγού, που έχουν ακυρωμένο το αίσθημα της ντροπής και αντί καφενείου πάνε Βουλή.

«Γεια σου» στα τσογλανάκια τάχα μου επαναστάτες που τους κανακεύει η εξουσία.

«Γεια σου» στη σοφία του λαού. Δεν θέλω άλλη σοφία.

«Γεια σου» στην αναχώρηση της Αρλέτας και σε όλα εκείνα τα πλάσματα που διαβαίνουν στους πολύβουους δρόμους μας, με την «κάμαρά» τους. Και παρατηρούν τα πάντα με επιείκεια, ως, ενδιαφέροντα τ’ ανθρώπινα.

«Γεια σου» σε όσους χαμογελούν γλυκά. Και γελούν δυνατά. Και συχνά.

«Γεια σου» στα βλέμματα που σπιθοβολάνε «σινιάλο» στον απέναντί τους, στο δευτερόλεπτο. Και συνεννοούνται αγαπημένοι, χωρίς να πούνε λέξη.

«Γεια σου» στα φιλαράκια μου.

«Γεια σου» στην Πολύαιγο. Εκείνο το ερημονήσι δίπλα στη Μήλο. Τόσο που μελέτησα τα βράχια της! Που τα πελεκάνε οι ανέμοι και η μοναξιά. Και τρέχουν γύρω πουλιά και τρέχουν και οι σκιές τους.

«Γεια σου» στα Ζαγοροχώρια, πάλι και πάλι, για τις εναλλαγές του τοπίου.

«Γεια σου» στη βόλτα μας μέσα στο δάσος. Λύκε, λύκε είσαι εδώ; Ωραία τραγουδάς, όταν το θέλεις. Δεν βαρέθηκες να καμώνεσαι τον λύκο;

«Γεια σου» στην Τήνο. Πόσα να γράψω για την Τήνο; Όλα τα νησιά σε έναν τόπο.

«Γεια σου» στις συναυλίες σ’ εκείνα τα μέρη. Της Πρωτοψάλτη, της Φωτεινάρας της Βελεσιώτου.

«Γεια σου» στην Ελλαδάρα μας. Πόσες χώρες έχει η χώρα μου!

«Γεια σου» στα ταξίδια που μου υπόσχεται ότι θα πάμε. Ιρλανδία θέλω. Από βράχο σε βράχο το πάω.

«Γεια σου» στο τραγούδι «Εκδρομή» από τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη. Είναι να μην κολλήσει τραγούδι σε άνθρωπο!

«Γεια σου» στους διαχρονικά ωραίους ενδιαφέροντες. Που δεν φθήνυναν, δεν ξιπάστηκαν, που μεγαλώνουν σοφά και θαλασσένια.

«Γεια σου» στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.

«Γεια σου» στην ποιήτρια Βισουάβα Σιμπόρσκα, που από εκείνον γνώρισα και συγκλονίστηκα, μελετώντας το ποίημα της «Ώστε αυτή είναι η μάνα του» (μετάφραση Βασ. Καραβίτη).

«Γεια σου» στο «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» του Κώστα Καρυωτάκη, όπως το απαγγέλλει ο Κώστας Τσόκλης.

«Γεια σου» στο «Μύρης Αλεξάνδρεια του 340 μ. Χ.» του Κ. Καβάφη. Τι ιερό πράγμα η ποίηση! Τι γενναιότητα απαιτείται να εκθέσεις τόσο τα μέσα σου… Στα μυθιστορήματα, μάλιστα! Έχει σκιές για ν΄ απαγκιάσεις μυστικά στα ποιήματα; Καταηλιού! Γενναιότητα απαιτεί η ποίηση.

«Γεια σου» σε εξαιρέσεις. Τον Φώτη Γεωργελέ, τον Χρήστο Μεμή, εκδότη-διευθυντή του Protagon που διαβάζει κάθε κείμενο λέξη-λέξη και σέβεται τη γραφή.

«Γεια σου» στους γραφιάδες που δεν έχουν πίσω σκέψεις και στρογγυλέματα και αλλαξοκωλιές με εξουσίες. Χαρά και στις εξουσίες!

«Γεια σου» σε όσους νταραβερίζονται ξεδιάντροπα και προσπαθούν να περάσουν το άσπρο για μαύρο. Τι φθορά υφίσταται ο οργανισμός τους!

«Γεια σου» σε όσους πρόδωσαν υγιείς δυνάμεις ψηφοφόρων, για να «τρουπώσουν» οι ίδιοι κάπου. Νομίζουν έτσι σώζονται;

«Γεια σου» σ’ αυτούς που στάθηκαν στο ύψος της συνείδησής τους στην πολιτική και προσπάθησαν έργο και κατόρθωσαν τ’ αδύνατα δυνατά. Αγαπητέ μου Στέφανε Μάνο. Αγαπημένη μου Αννα Διαμαντοπούλου.

«Γεια σου» σ’ αυτόν που ελπίζουμε, ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει, με μεθοδικότητα και χειρουργικές κινήσεις. Θα τα καταφέρει ο Κυριάκος;

«Γεια σου» επιτέλους σ’ αυτούς που ελληνιστί «Δεν τα λέει», με ζητούμενο να πράττει… Γιατί γκώσαμε από μαγκάκια που δήθεν μιλάνε τη γλώσσα του λαού και όταν βγαίνουν παραέξω καταπίνουν τη γλώσσα τους.

«Γεια σου» στον Στάθη Καλύβα γιατί τολμάει να γράφει ιστορία σε μια χώρα που τρέμει μην και τα παιδιά της διδαχτούν Ιστορία.

«Γεια σου» στον Παπαντώνη. Όπως έζησε αλλά και όπως έφυγε. Ένας παπάς που προέτρεπε τους πιστούς «Προσευχηθείτε για μένα».

«Γεια σου» στον Χρήστο, που μαγικά, εν μία νυκτί, έμαθε να δημιουργεί κεριά όπως εκείνος.

«Γεια σου» στη θεατρική παράσταση Festen και στον σκηνοθέτη Γιάννη Παρασκευόπουλο.

«Γεια σου» στην Αννα Κοκκίνου και στην Σφενδόνη της.

«Γεια σου» στα πλάσματα που μας βάζουν σε σκέψεις.

«Γεια σου» στους αναγνώστες. Στην μέγιστη των τιμών «σας διαβάζω». Δεν τη χορταίνω.

«Γεια σου» στα μηνύματα των γνωστών μου αγνώστων σχολιαστών.

«Γεια σου» στον έρωτα και στον τρόπο που επεμβαίνει στο προσωπικό μας πεντάγραμμο μετατρέποντας την μέχρι πρότινος παραφωνία σε μελωδία.

«Γεια σου» στον τρόπο που κοιτάζει τη Μόνικα και εκείνη κοιτάζει εκείνον.

«Γεια σου» στον τρόπο που λογομαχούν γλυκά και αστεία, η Λίλα με τον Γιώργο.

«Γεια σου» στους ανθρώπους με αίσθηση του χιούμορ.

«Γεια σου» στην ατμόσφαιρα του New York καφέ στη Βουδαπέστη και στα βιολιά που συνόδευαν κάθε γουλιά.

«Γεια σου» στους γιατρούς που συμπεριφέρονται με εντιμότητα, ειλικρίνεια, σεβασμό και ενσυναίσθηση. Δηλαδή, όπως θα ήθελαν και στους ίδιους. Γνώρισα πολλούς και πολλές στη λήξη ετούτης της χρονιάς.

«Γεια σου» στους ανθρώπους που δοκιμάζονται με αρρώστιες. Για τη διαδρομή της ψυχής σε ανηφόρες και κατηφόρες. Για το ότι βρίσκει άκρη.

«Γεια σου» στο πιο ενδιαφέρον ταξίδι του ανθρώπου, στην ψυχανάλυση.

«Γεια σου» στις ανάγκες μας. Τις ανάγκες τους ενώνουν οι άνθρωποι.

«Γεια σου» στο τρίτο μου βιβλίο που γράφω και σβήνω και ξανά. Γεια σου Βασίλη.

«Γεια σου» στη Λίλα όπως με προσπέρασε τρυφερά. Και στις συζητήσεις μας με τον Αρίστο. Και σ’ άλλες τόσες, με τον Κώστα. Και στην ενθάρρυνσή τους. Ωραίοι τύποι είναι όλοι.

«Γεια σου» στη σκυτάλη όπως πάει κι έρχεται.

«Γεια σου» σε όλα τα θαύματα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας. Μελετήστε ένα λουλούδι. Μια γαρδένια, για παράδειγμα. Μυρίστε την! Δείτε την αμυγδαλιά όπως ανθίζει ξαφνικά, λες και ανάβει φώτα. Αλλά και τον ανθό της ταπεινής κάπαρης λες και είναι από πορσελάνη. Δείτε καλά-καλά ένα φρούτο σαν να το βλέπετε πρώτη φορά. Δεν είναι ασύλληπτο; Η θάλασσα; Η ανατολή και η δύση; Μια ένωση… Με τον «σημαντικό» σου.

«Γεια σου» Γιαννάκη. Αυτό κι αν είναι! Κάντε το και εικόνα. Μετρήστε πληθυσμό Γης! Δισεκατομμύρια!.. Εν τέλει… Δύο! Απ’ όλο -τον πληθυσμό- της Γης. Ένα επίγειο θαύμα, το «ο άνθρωπός μου». Και μετά… Οι σημαντικοί «μου». Έχει νόημα ν’ αναφέρω ονόματα; Ξέρουν εκείνοι. Βλέμμα-βλέμμα περπατάω μαζί τους.

«Γεια σου» στα μάτια όπως κοιταζόμαστε και νιωθόμαστε. Κι αυτή λοιπόν τη χρονιά… Στιγμές και του 2017. Όπως οι παλιοί το φυλακτό. Ζωή!

Καλή νέα χρονιά συνταξιδιώτες!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News