Στην πόλη Τάρπον Σπρινγκς -πήρε το όνομά της από ένα είδος ψαριού, το «τάρπον», το «ασημόψαρο»- η ελληνική σημαία κυματίζει πλάι-πλάι με την αμερικανική, καθώς σ’ αυτό το πανέμορφο παραλιακό άκρο κατοικεί και δραστηριοποιείται η μεγαλύτερη αναλογικά ελληνική κοινότητα των ΗΠΑ.
Η ταινία «Υφαλος 12 μιλίων» («Βeneath the 12-mile Reef»), με τον Ρόμπερτ Βάγκνερ και την Τέρι Μουρ, γυρίστηκε -το 1953- εκεί, όπου οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι έλληνες σφουγγαράδες. Είναι ένα μέρος που θυμίζει Δωδεκάνησα -η «Κάλυμνος των ΗΠΑ», είναι το προσωνύμιό της- και κάθε χρόνο προσελκύει χιλιάδες αμερικανούς τουρίστες.

Σύμφωνα με το atlasobscura.com, όλα ξεκίνησαν εκεί πριν από πολλές δεκαετίες.

Ηταν το 1905 όταν στην περιοχή βρέθηκε ο Γιάννης Κόκκορης, με καταγωγή από το Λεωνίδιο, ο οποίος παρουσίασε στους ντόπιους την τεχνική συλλογής των σπόγγων και την εκμετάλλευσή τους. Μαζί με τον Σπύρο Βουτέρη ναύλωσαν ένα καΐκι με το όνομα «Ελπίδα» και ξεκίνησαν την αλίευση σφουγγαριών στον Κόλπο του Μεξικού. Οι Ελληνες αυτοί ακολουθούσαν τις ίδιες τεχνικές που είχαν και στην πατρίδα τους, αφού όλοι οι σφουγγαράδες, πλην των Ελλήνων, έως τότε συνήθιζαν να καμακώνουν τα σφουγγάρια ή να τα πιάνουν με γάντζους, προκαλώντας τους συχνά καταστροφές.

Το 1907, υπό τον Νικόλαο Πέππα, η ελληνική κοινότητα οργανώθηκε και σύντομα το μικρό και ασήμαντο ψαροχώρι μεταμορφώθηκε σε λίκνο της σπογγαλιείας ολόκληρων των ΗΠΑ: μόλις έγινε αντιληπτό το μέγεθος του υποθαλάσσιου πλούτου στο Τάρπον Σπρινγκς, ο Κόκκορης κάλεσε εκεί δεκάδες Ελληνες που έφτασαν από την Αίγινα και την Υδρα. Γρήγορα, όμως, ο αριθμός των Ελλήνων πολλαπλασιάστηκε, καθώς τα νέα ταξίδεψαν στην Κάλυμνο, τη Σύμη και τη Χάλκη.

Οι έλληνες μετανάστες, με «όπλο» τους την άριστη τεχνογνωσία που κουβαλούσαν μαζί τους από τα ελληνικά νησιά, αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή μακριά από την πατρίδα. Πάνω από 500 δύτες με 50 σκάφη, έπιασαν αμέσως δουλειά και ο αριθμός τους αυξήθηκε ραγδαία τις επόμενες δεκαετίες.

Η αφθονία των σφουγγαριών, η μεγάλη ζήτηση στην αγορά και η ελληνική εργατικότητα δεν άργησε να φέρει αποτελέσματα και η οικονομική άνθιση στο Τάρπον Σπρινγκς ήταν παραπάνω από εμφανής. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι και το 1950 το Τάρπον Σπρινγκς κάλυπτε σχεδόν τη μισή ζήτηση των ΗΠΑ σε σφουγγάρια, μετατρέποντας τη μικρή πόλη σε παγκόσμια πρωτεύουσα των σφουγγαριών, με συναλλαγές εκατομμυρίων δολαρίων.

Μια κρίσιμη καμπή όμως τη δεκαετία του ‘50 ανέκοψε προσωρινά αυτή την ανοδική πορεία. Τα σφουγγάρια έχασαν την ποιότητά τους, πιθανότατα από μόλυνση στον κόλπο του Μεξικού, με αποτέλεσμα η παραγωγή να μειωθεί σημαντικά. Τότε, πολλοί αναζήτησαν διέξοδο στην αλιεία.

Με τι ασχολούνται σήμερα οι ελληνικές οικογένειες στο Τάρπον Σπρινγκς; Η περιοχή έχει μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο, ενώ μικρά μουσεία διηγούνται υποθαλάσσιες ιστορίες που αναδεικνύουν το σπογγαλιευτικό παρελθόν της. Για την ακρίβεια, η περιοχή είναι πόλος έλξης για χιλιάδες τουρίστες που σπεύδουν να δουν τα σφουγγάρια, να μάθουν την εξέλιξη του τόπου μέσα από τις θρυλικές ιστορίες των σφουγγαράδων και να περπατήσουν στους δρόμους των «αμερικανικών Δωδεκανήσων» – ένα άλλο προσωνύμιο. Για την ακρίβεια, εκεί υπάρχουν 125 επιχειρήσεις, 25 εστιατόρια και δεκάδες φούρνοι, των οποίων οι ιδιοκτήτες είναι Ελληνες. Η αποβάθρα των σπογγαλιέων τώρα έχει, κυρίως, μαγαζιά αναμνηστικών, εστιατόρια και τα μουσεία που γράφαμε νωρίτερα. Υπάρχουν τρία ημερήσια ελληνικά σχολεία, ελληνικό ραδιόφωνο και τηλεόραση, ενώ λειτουργούν δεκάδες ελληνικές κοινότητες και εκκλησίες.

Spongeorama. #streetphotography #documentaryphotography #TarponSprings #Florida pic.twitter.com/yNtCNlukwg

— SusanLouise Anderson (@SusanLouiseAnde) March 18, 2017

Σήμερα, υπάρχουν 1.400 διαφορετικές χρήσεις του φυσικού σφουγγαριού. Η ζήτηση είναι 12 φορές μεγαλύτερη από την παραγωγή και υπάρχει πρόβλημα λόγω της έλλειψης, πια, των σφουγγαριών.

Αλλά η ιστορία που έχει γραφεί εκεί, στο Τάρπον, δεν σβήνει με τίποτα.
Ούτε καν με φυσικό σφουγγάρι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News