Από τότε που απέκτησα παιδιά, τα λούνα παρκ είναι ένας απ’ τους εφιάλτες μου. Κι έχω έτοιμες πολλές δικαιολογίες προκειμένου να τους αρνηθώ μια στάση σ’ έναν τέτοιο χώρο, αν βρεθεί μπροστά μας. Θα το κάνω με πόνο ψυχής, γιατί πραγματικά θα ήθελα να τα δω μέσα σ’ ένα τρενάκι ή σε μια ρόδα να χαίρονται και να τσιρίζουν ενθουσιασμένα. Αλλά, φοβάμαι. Όχι το τρενάκι και τη ρόδα. Φοβάμαι εκείνους που τα έχουν στήσει.

Ειδικά στη χώρα που ζω, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι αυτά τα παιχνίδια έχουν στηθεί με την προσοχή και την τυπικότητα που αρμόζει σε τέτοιες κατασκευές. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχουν τηρηθεί οι κανόνες, οι οποίοι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να τηρηθούν κατά γράμμα για να μειωθούν στο ελάχιστο οι κίνδυνοι. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κι εδώ σωστοί επαγγελματίες που φροντίζουν να έχουν ασφαλείς κατασκευές, ασφαλώς και υπάρχουν, αλλά πώς θα τους ξεχωρίσεις; Εσύ βλέπεις ένα λούνα παρκ στημένο σε μια πλατεία, δεν μπορείς να καταλάβεις αν έχουν μπει σωστά τα τρενάκια και τα καρουσέλ.

Βέβαια, ατυχήματα συμβαίνουν και σε άριστα στημένες κατασκευές. Αλλά, χίλιες φορές να σου πουν ότι έπεσες επειδή μια βίδα έσπασε, παρά να σου πουν ότι έσπασε ο διάολος το ποδάρι του. Όχι φίλε, όταν ανεβαίνει το παιδί μου στο τρένο σου, δεν θέλω να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του. Κι άμα σε ακούσω να δηλώνεις στις κάμερες: «Λοιπόν εγώ στο μάτι δεν πιστεύω αλλά άρχισαν θα κονομήσεις, θα κάνεις, θα ράνεις..», και «…μηχανική βλάβη δεν υπάρχει πουθενά. Μήπως φοβήθηκε και σηκώθηκε όρθια;», και άδεια δεν έχω «…γιατί την άδεια μας τη δίνουν μετά από 1-2 μήνες», θα αισθανθώ μαλάκας που αποφάσισα να εμπιστευθώ την κατασκευή σου. Ή, στη δική μου περίπτωση, θα επιβεβαιώσω τη φοβία μου και θα συνεχίσω να μην αφήνω τα παιδιά μου ν’ ανεβαίνουν σε τρενάκια στημένα σε πλατείες.

Δεν ξέρω τι έφταιξε κι έπεσε απ’ το τρενάκι στην Πάτρα η 39χρονη μητέρα και τα τρία της παιδιά, που, ευτυχώς, δεν έπαθαν τίποτα. Αλλά όταν ακούς έναν ιδιοκτήτη λούνα παρκ να απαντάει έτσι, θυμώνεις. Το κακό μάτι (στο οποίο δεν πιστεύεις λες, αλλά μάλλον πιστεύεις για να το θέτεις σαν πιθανότητα) δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι συνέβη στο τρενάκι σου, αγαπητέ ιδιοκτήτη. Αν είναι έτσι, κρέμασε μια εικονίτσα και πες στους πελάτες να προσεύχονται πριν δοκιμάσουν τις κατασκευές σου, για να μη συμβεί πάλι καμιά στραβή.

Η απόπειρα να ρίξεις την ευθύνη στην μεταφυσική, αλλά και ο τρόπος που απαντάς γενικότερα, φίλε ιδιοκτήτη, είναι ένα ακόμα τραγικό δείγμα της νοοτροπίας της αρπαχτής και της προχειρότητας με την οποία έχουμε συνηθίσει σαν λαός να κάνουμε τις δουλειές μας. Και η ευθύνη, ποτέ δεν βαραίνει την καμπούρα μας. Εμείς τα κάνουμε όλα σωστά. Άμα συμβεί το κακό, μάλλον μας έχουν ματιάσει.

Δεν είναι η κακιά η ώρα, είναι η κακιά η χώρα.

Υ.Γ.: Θυμάμαι πέρυσι τη ρόδα στο Σύνταγμα, που περιμέναμε να στηθεί αλλά δεν στήθηκε ποτέ. Το κοροϊδεύαμε, λέγαμε ότι είναι φιάσκο, αλλά καλώς έκανε ο δήμος και δεν την έστησε. Πήρε τη σωστή απόφαση. Αν υπήρχαν θέματα ασφάλειας, καλά έκανε και έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν όλοι, δήμοι και ιδιώτες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News