Βλέπω στην τηλεόραση τούς βανδαλισμούς στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή (για άλλη μια χρονιά) την επέτειο από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου: είναι η στιγμή που αδειάζουν στους κεντρικούς δρόμους κάδους σκουπιδιών και τους βάζουν φωτιά. Στη γειτονιά μου (Γκύζη) ζητούσαμε επί μήνες έναν καινούριο κάδο σκουπιδιών καθώς ο παλιός είχε καταστραφεί, και δεν μας έφερναν με τη δικαιολογία πως δεν είχαν. Αναγκαζόμασταν να πετάμε τα σκουπίδια σε κάδους άλλων πολυκατοικιών με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε με τους ενοίκους τους, που -δικαίως- δεν δέχονταν μπροστά στις πόρτες τους και τα δικά μας απορρίμματα. Ακόμα δεν έχουμε κάδο δικό μας. Στην Πανεπιστημίου, τώρα, τους καίνε. Εκεί περισσεύουν, φαίνεται.

Εκεί τα παιδιά εκτονώνονται. Σήμερα που μπορούν, που τους το επιτρέπουν οι… μεγάλοι. Γιατί αύριο που θα περνάει ο Ταγίπ Ερντογάν, οι μεγάλοι δεν θα αφήσουν κανέναν να πλησιάσει. Τον εκ Τουρκίας υψηλό καλεσμένο του το ελληνικό κράτος θα τον καλοδεχτεί, θα τον φιλοξενήσει και θα τον προστατεύσει, γιατί έτσι πρέπει, και γιατί έτσι λειτουργεί ένα κράτος πολιτισμένο. Όταν θέλει.

Είναι όμως το ίδιο κράτος που εμένα δεν με υπολογίζει. Που προτιμάει να καίγονται οι κάδοι σκουπιδιών παρά να μου παραχωρήσει έναν (τον οποίο, βεβαίως, θα πλήρωνα μέσα από τη φορολογία μου).

Που σήμερα μού ζητάει να αποφεύγω το κέντρο γιατί θα γίνουν φασαρίες, λες και η φασαρία είναι κάτι σαν την επιδείνωση του καιρού που προβλέπουν οι μετεωρολόγοι και που δεν μπορεί κανείς την αποτρέψει.

Που αύριο μου ζητάει να αποφύγω το κέντρο γιατί οι μετακινήσεις θα είναι εξαιρετικά δύσκολες λόγω Ερντογάν. Εντάξει, αυτό το καταλαβαίνω, έρχεται όμως να προστεθεί στο βουνό της ταλαιπωρίας που υφίσταμαι καθημερινά. Γιατί εγώ και σήμερα και αύριο πρέπει να περάσω από το κέντρο για να πάω στη δουλειά μου.

Ξέρω πως απόψε το βράδυ που θα επιστρέφω αυτό το δυσλειτουργικό και πολύπαθο κέντρο θα έχει μυρωδιά από καμένο πλαστικό. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως γι’ αυτό το κράτος είμαι… τίποτα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News