Τον περασμένο Μάιο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, πολιτικοί, κλήρος και πιστοί, υποδέχτηκαν με τιμές αρχηγού κράτους το λείψανο της Αγίας Ελένης, μητέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που μας ήρθε από τη Βενετία. Μαζί του κατέφθασε και σταυρός με τίμιο ξύλο –αυτό το ανεξάντλητο εδώ και αιώνες τίμιο ξύλο που βρίσκεις ακόμα και στην πραμάτεια των πλανόδιων πωλητών έξω από εκκλησίες και μοναστήρια.

Την ίδια εποχή έγινε η υποδοχή «αποτμήματος αγίου Δακτύλου του Αποστόλου Ανδρέου» στην Αγία Φιλοθέη Ψυχικού, ενώ στον ίδιο ναό ετέθη λίγο αργότερα προς προσκύνηση το λείψανο του Αγίου Χριστόφορου.

Τον περασμένο Οκτώβριο οι πιστοί συνωστίσθηκαν σε εκκλησία του Βύρωνα για να προσκυνήσουν τα λείψανα των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης που είχαν έρθει από τη Μυτιλήνη.

Από τη Μυτιλήνη στη Θεσσαλονίκη ταξίδεψε προσφάτως η κάρα του Αγίου Ραφαήλ. Την υποδέχτηκε ο μητροπολίτης Ανθιμος, καλώντας τους πιστούς να προσευχηθούν στον Αγιο για τις δυσκολίες που έχουν.

Την εποχή της μεγάλης φτώχειας τα οστεοφυλάκια της Εκκλησίας ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, και τα ιερά λείψανα ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με το αζημίωτο, στην αναβίωση ενός ιδιότυπου θρησκευτικού Μεσαίωνα. Η ελπίδα που χαρίζουν αυτά τα κόκαλα στον πιστό που θα σπεύσει να προσκυνήσει –είναι εντυπωσιακή, διαβάζω, η προσέλευση εδώ και λίγες εβδομάδες για την Τίμια Ζώνη της Θεοτόκου στη Νέα Ιωνία– μεταφράζεται σε εκατοντάδες, ακόμα και σε χιλιάδες ευρώ εσόδων για τα ταμεία των εκκλησιών που τα φιλοξενούν.

Η πνευματικότητα της θρησκείας υποβαθμίζεται ενώ μια νέα ειδωλολατρία επιβάλλεται

Η εμπορευματοποίηση (και γελοιοποίηση) της πίστης γίνεται όχι απλώς με την ανοχή αλλά και με τη συμμετοχή κορυφαίων πολιτειακών αρχόντων, βουλευτών, υπουργών, ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί και ο Προκόπης Παυλόπουλος παρέστη στην υποδοχή του λειψάνου της Αγίας Ελένης. Σφιχταγκαλιασμένα κράτος και Εκκλησία καλούν τον υπερφορολογημένο, άνεργο, εξαθλιωμένο πολίτη να αναζητήσει παρηγοριά σε νεκροκεφαλές, κομμένα δάχτυλα και πορφυροντυμένες μούμιες. Η πνευματικότητα της θρησκείας υποβαθμίζεται ενώ μια νέα ειδωλολατρία επιβάλλεται.

Την ίδια στιγμή (χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε;) η γνησιότητα των ιερών οστών είναι τόσο αμφισβητήσιμη όσο και οι θαυματουργές ικανότητές τους. Ο σκελετός του Ιωάννη του Προδρόμου είναι σκορπισμένος σε όλο τον κόσμο, με ένα δάχτυλο να φυλάσσεται στο Αγιον Ορος, ένα δόντι στην ιταλική Μόντσα, μέρος της κάρας του στη Δαμασκό, το πάνω μέρος της κάρας στην Κωνσταντινούπολη… Αποτελούν άραγε όλα αυτά μέρη του ίδιου πτώματος; Και δεν είναι ο μόνος χιλιοδιαμελισμένος μάρτυρας του Χριστιανισμού. Υπάρχει, μεταξύ άλλων, και ο Αγιος Σπυρίδωνας, του οποίου η δεξιά χείρα μεταφέρθηκε τον περασμένο Οκτώβριο από την Κέρκυρα στις ΗΠΑ προκειμένου να το προσκυνήσουν οι εκεί  πιστοί. Δια του διαμελισμού, κόκαλο το κόκαλο, όλοι θα πάρουν!

Με αυτά και με εκείνα είδαμε να εκτίθενται σε προσκύνημα η ζακέτα και οι παντόφλες του αγίου Παΐσιου. Για τον αφελή, απελπισμένο, δυστυχισμένο, αδύναμο και τρομαγμένο άνθρωπο που μέσα στην απόγνωσή του πίστεψε πως ανάβοντας ένα κερί σε δύο πασούμια μπορεί να γίνει αποδέκτης της Θείας Χάριτος τι να πεις; Μόνο να τον λυπηθείς και να τον συμπονέσεις μπορείς. Εξάλλου, μέσα στην αδυναμία μας όλοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, μπορεί να γίνουμε θύματα κάποιου επιτήδειου. Οταν όμως αυτός ο επιτήδειος έχει τη μορφή της Εκκλησίας, τότε οι ευθύνες και των επικεφαλής της που επιτρέπουν και οργανώνουν τέτοιες φιέστες και του κράτους που όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά και υποστηρίζει αυτό το εμπόριο ψυχών είναι τεράστιες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News