Ένα παιδάκι κλαίει και οδύρεται, σε ένα πάρκο. Ζητάει από τη μαμά του να του αγοράσει παγωτό κι εκείνη του αρνείται. Πεισματικά, όσο και εκείνο κλαψουρίζει…

Εσείς, αλήθεια, τι θα την κάνατε αυτή τη σκηνή; Πάντως, η Μαρία Κοτρότσου, μουσικός από αγάπη και από πείσμα, ξέρει τι ακριβώς να την κάνει. Κρατάει το συναίσθημα από τη θέαση αυτής της εικόνας. Το πλάθει σαν ιστορία μέσα της. Το ανασύρει από τη μνήμη καθώς κάθεται στο πιάνο. Και το αναπλάθει σε μουσική. Απλά πράγματα. Και όμως τόσο δημιουργικά. Απλές εικόνες. Και όμως τόση έμπνευση. Για κείνην.

Εντάξει, σήμερα είναι πλέον συνθέτις αναγνωρισμένη, κυρίως στη Γαλλία (και στο Παρίσι), όπου σπούδασε, εργάστηκε, κατοικεί και δημιουργεί. Όμως κάπου ξεκίνησε όλο αυτό το απλό πλην δημιουργικό της με τη μουσική. Και θέλω να το μάθω. Ε, λοιπόν, γεννήθηκε πριν από κοντά τριάντα χρόνια, σε μια κερκίδα του Ηρωδείου. Όταν η μικρή τετράχρονη Μαρία έμενε με το στόμα και τα αυτιά ανοιχτά απέναντι στα ορχηστρικά μέρη μιας «Αΐντας», μιας «Τόσκας» και μιας «Τουραντό». Οι γονείς της από μικρή -πολύ πριν περάσει στον εκπαιδευτικό αστερισμό της γαλλόφωνης Λεοντίου- την πήγαιναν πολύ συχνά, από τότε, στο Ηρώδειο. Και αλλού. Σε συναυλίες, σε παραστάσεις.

Η μικρή Μαρία κολλημένη, εκεί. Στις ορχήστρες. Και ξαφνικά μπήκε στην ζωή της το μουσικό «παιχνίδι» για όλα τα ευήκοα παιδάκια. Το Fuer Elise του Μπετόβεν. «Ε, είναι χιτάκι της κλασικής μουσικής όταν είσαι παιδάκι», μου λέει η σημερινή συνθέτις Μαρία Κοτρότσου. «Μου έδωσαν την απλή έκδοση της παρτιτούρας κι εγώ βάλθηκα με κάθε τρόπο να την ξεκλειδώσω». Αν περιμένετε να διαβάσετε πως από τότε, στα τέσσερα, έκανε θαύματα και στο πιάνο που της πήραν και με τη μουσική, κακώς θα περιμένετε. Δεν θα συμβεί όμως το ίδιο αν περιμένετε να διαβάσετε ότι η πρώτη της μεγάλη διάκριση, στο πιάνο ακόμη, ήρθε στα δέκα. Ενώπιον της επιτροπής που ήρθε στην Αθήνα από την περίφημη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου και την έστεψε με ένα «άριστα με διάκριση». Ε, λίγο δεν το λες αυτό.

Αν καταλάβατε, έχουμε ήδη μπει στη συνθετική διαδικασία της Μαρίας Κοτρότσου. Την οποία, ύστερα από αρκετά κοντσέρτα στη Γαλλία και αλλού, αλλά και κάποια πρώιμα στην Ελλάδα, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ξανά σε μια συναυλία με έργα της στο Ίδρυμα Β. & Μ.Θεοχαράκη, στις 16 Δεκεμβρίου (στις 21:00). Μαζί με τους Αλέξανδρο Κασαρτζή, βιολοντσέλο, Γεράσιμο Κατσίρη, φλάουτο, Αριόνα Μουτσάι, βιολί, Βασίλη Μπράτο, μπάσο κλαρινέτο. Αλλά και με φωνές από τη… σιωπή της, το νέο της άλμπουμ «Silence», που θα κυκλοφορήσει οσονούπω διεθνώς: την νέα και πολύφερνη Idra Kayne, την πολιτογραφημένη στην Ελλάδα Μεξικάνα Μάρτα Μορελεόν, την Ελένη Τζατζιμάκη και τον αδελφό της Ιωάννη Κοτρότσο (με μουσική καριέρα επίσης).

«Ζω με την μουσική», είναι η πιο πυκνή συμπερασματική κουβέντα της Μαρίας Κοτρότσου. Όχι πως δεν την έχουμε ακούσει από πολλούς καλλιτέχνες, αφοσιωμένους. «Μ’ αρέσει η μουσική να πηγαίνει παράλληλα με την ζωή. Όμως, η μουσική είναι μέσα μου». Κάτι αυτή η μουσική που ήταν μέσα της και περίμενε να εκφραστεί, κάτι οι αλλαγές στις τονικότητες μεγάλων έργων που τολμούσε, η καθηγήτριά της, τότε, Ειρήνη Λαλιώτου (επίσης μουσικό παιδί θαύμα από τα 7 της), καθηγήτρια και στην Ανώτατη Ακαδημία Μουσικής της Βιέννης, την έσπρωξε να προχωρήσει σε ανώτατες σπουδές στη Βιέννη. Στο σταυροδρόμι της απόφασης, η Μαρία Κοτρότσου προτίμησε την γαλλόφωνη παιδεία της και κατέληξε στην École Normale de Musique του Παρισιού, για τις ανώτατες σπουδές στο πιάνο. Κάνοντας παράλληλα εντατικά μαθήματα στη σύνθεση. Και βουτώντας και στο μουσικό δημιουργικό κόσμο (ναι, στο μουσικό κόσμο) των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Άλλη ιδιαιτερότητα κι αυτή.

Υπήρξε όμως και τυχερή στα πρώτα χρόνια του Παρισιού. Δεν χρειάστηκε, όπως άλλοι, να καταλήξει στην λάντζα ή στο σερβίρισμα για τα προς το ζην. Εργάστηκε σε μουσείο και σε ωδείο. Τι πιο ταιριαστό για την καλλιτεχνική της φύση. Μετά του ωφελίμου, βεβαίως. Παράλληλα, λοιπόν άρχισε να σχηματοποιεί μέσα της σε ιστορίες τα ερεθίσματα και τα συναισθήματα από απλές, καθημερινές εικόνες έμπνευσης, «να τραγουδάει μέσα της επιτόπου μια ιδέα», όπως λέει, και μπροστά στο πιάνο, αργότερα, με τη μνήμη ζωντανή να συνθέτει.

Έτσι γεννήθηκαν το «Passion και το «27 Mars», αλλά και μουσικές για ταινίες ή για μια τηλεοπτική σειρά που θα ντύσει σύντομα. «Το όνειρό μου είναι αυτό: να συνεχίσω να γράφω μουσική για ταινίες», είναι η απάντησή της όταν την ρωτάω αν της έχει μείνει κάποιο όνειρο στο – παρισινό – συρτάρι της. Βέβαια, το παραδέχεται επίσης. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Έκανε πολλά, «με επιμονή κυρίως και υπομονή», για να φτάσει στη σημερινή αναγνωρισιμότητά της ως συνθέτις new age, ηλεκτρονικής νεοκλασικής μουσικής, αν θέλετε. «Έτρεξα και βρήκα τους κατάλληλους ανθρώπους για να επικοινωνήσω αυτό που κάνω. Επίμονα. Δεν σταμάτησα ποτέ. Δεν επαναπαύθηκα. Κινούμαι συνέχεια». Άραγε στην Ελλάδα θα πετύχαινε τα ίδια; Είναι κοφτή η απάντησή της: «Δεν ξέρω. Γιατί δεν έχω δοκιμάσει»

Τα πράγματα της ήρθαν διαφορετικά. Εκεί, στο Παρίσι. Μέσα στη σιωπή. Γιατί, «μέσα στη σιωπή λέγονται τα περισσότερα πράγματα». Και τα πιο σημαντικά. «Μέσα στη σιωπή δημιουργώ», δικαιολογεί και τον τίτλο «Silence» του νέου της μουσικού άλμπουμ. «Μέσα στη σιωπή και στη μοναχικότητα. Για μένα η σιωπή είναι δημιουργική».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News