Η ζωή είναι ένα όνειρο ή τα όνειρα μας βοηθούν να ζήσουμε; Ο καθένας μπορεί να επιλέξει την απάντηση που θέλει. Αλλά κι ο καθένας, σύμφωνα με μία νέα μελέτη, μπορεί να γίνει ο σκηνοθέτης των νυχτερινών περιπετειών του στον ύπνο του. Με άλλα λόγια να κυβερνάει τα όνειρά του – και μάλιστα με τρεις διαφορετικούς τρόπους.

Στην επιστήμη δεν είναι άγνωστα αυτά τα όνειρα. Λέγονται «διαυγή» και ορίζονται ως εκείνα τα όνειρα που έχουμε συνείδηση ότι ονειρευόμαστε. Είναι μια εμπειρία που στον κόσμο του κινηματογράφου έζησαν οι πρωταγωνιστές της ταινίας Inception του Κρίστοφερ Νόλαν.

Και στη ζωή πώς το ζει κανείς; Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου της Αδελαΐδας, ένας τρόπος είναι να πραγματοποιεί λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος μικρά τεστ ελέγχου της πραγματικότητας – ας πούμε να σφίγγει τα χείλη του. Ενας άλλος να ξυπνά για μερικά λεπτά έπειτα από πέντε ώρες ύπνου για να επιστρέψει έπειτα στη λεγόμενη φάση REM. Κι ο τρίτος, που σχετίζεται με την μέθοδο MILD (Mnemonic Induction of Lucid Dreams), προβλέπει και πάλι αφύπνιση έπειτα από πέντε ώρες ύπνου και την επιστροφή σε αυτόν αφού συγκρατήσει στη μνήμη το όνειρο που έβλεπε πριν ξυπνήσει.

Αυτός ο τρίτος τρόπος έδωσε και τα καλύτερα αποτελέσματα σε δείγμα 169 ατόμων. Και γιατί πρέπει να εντρυφήσει κανείς; Γιατί σύμφωνα με τους αυστραλούς επιστήμονες, αυτές οι τεχνικές μπορούν να βοηθήσουν στη διαχείριση του μετατραυματικού στρες και των ονείρων όπου αφθονούν οι εφιάλτες, αλλά και στην ενίσχυση της δημιουργικότητας και της αυτοπεποίθησης. Γενικώς, διαυγή όνειρα σημαίνει περισσότερη αρμονία.

Αυτό το τελευταίο εξηγεί και γιατί στον θιβετιανό βουδισμό τα όνειρα και η διαχείρισή τους έχουν τη θέση που έχουν. Το θέμα πάντως είχε απασχολήσει και τον Αριστοτέλη και φυσικά απασχολεί τον Στίβεν Λάμπεργκ, τον επικεφαλής του φημισμένου «εργαστήριου του ύπνου» στην Καλιφόρνια.

Και οι ψυχολόγοι, για τους οποίους τα όνειρα είναι εργαλεία ερμηνείας, τι λένε;  «Ακόμη και οι εφιάλτες παίζουν έναν κάποιο ρόλο στην οικονομία της ψυχής» λέει στην Corriere della Sera ένας από αυτούς, ο Λούκα Ματσότα. «Είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να τους αποφύγουμε;».

Φωτό: Ονειρο βλέπω ή εφιάλτη; Πηγή: Shutterstock

Πενήντα χρόνια από την κρίση των πυραύλων, η Αβάνα φαίνεται να επιστρέφει στην αγκαλιά της ιστορικής της προστάτιδας, γράφει η Deutsche Welle. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη Μόσχα. Γιατί όμως η γη του Φιντέλ Κάστρο είναι και πάλι σημαντική για τη Ρωσία; Δεν ήταν ο ίδιος ο Βλαντίμιρ Πούτιν που το 2001 είχε κλείσει λόγω κόστους το στρατηγείο της KGB στην Αβάνα;

Να όμως που το Κρεμλίνο θέλει να ξέρει τι σκέφτονται και τι σχεδιάζουν οι Αμερικανοί – ο εμφύλιος εξάλλου στη Συρία συνεχίζεται, η κρίση στην Ουκρανία μπορεί να αναστηθεί ανά πάσα στιγμή, η Βόρεια Κορέα βρυχάται και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι απρόβλεπτος όπως απέδειξε και από την πρόθεσή του να σπάσει τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Αυτά και άλλα ακόμη, σημειώνει ο Guardian, εξηγούν την απόφαση που έλαβε ο τσάρος Βλαντίμιρ πριν από τρία χρόνια να επανενεργοποιήσει το μεγάλο αυτί των Ρώσων στο νησί. Με τι ανταλλάγματα; Μόσχα και Αβάνα συμφώνησαν στα μέσα Οκτωβρίου να αυξήσουν τις προμήθειες του μαύρου χρυσού και να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους στην πετρελαϊκή βιομηχανία της νήσου της Καραϊβικής.

Κι αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για τεθεί η Κούβα κάτω από την οικονομική και πολιτική ομπρέλα τη Μόσχας η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, πήρε πάνω της πριν από τρία χρόνια το 90% του κουβανικού χρέους. Τα 3,5 δισεκατομμύρια που έχουν απομείνει θα εξοφληθούν με επικερδείς συμφωνίες για τους ρώσους επενδυτές. Αυτές που υπογράφηκαν τον Σεπτέμβριο αφορούν τους τομείς της ενέργειας, των μεταφορών, των τροφίμων και της ένδυσης.

Αλλά δεν είναι μόνο το εμπόριο. Σύμφωνα με το Telesur, η Μόσχα ανέλαβε από τον περασμένο χρόνο τον εκσυγχρονισμό του στρατού του Κάστρο ενώ είναι πολύ πιθανό να ανοίξει και μια στρατιωτική βάση στο νησί.

Με τίποτε πυραύλους όπως τότε;

Φωτό: Ναι, είναι πόστερ στην Αβάνα. Πηγή: Deutsche Welle/dpa

Όχι και πολύ μακριά από το Μαρακανά, το στάδιο που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δυο χρόνια νωρίτερα το Παγκόσμιο Κύπελλο, υψώνεται ένα κτίριο όπου κάποτε ήταν η έδρα του Ινστιτούτου Γεωγραφίας και Στατιστικής. Εδώ και χρόνια όμως έχει καταληφθεί από φτωχές οικογένειες. Και ο φακός του Φελίπε Ντάνα αποτυπώνει στο φωτογραφικό μπλογκ του Associated Press την καθημερινότητά τους.

Είναι εκατοντάδες οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, που ζουν ανάμεσα στα σκουπίδια και χωρίς ηλεκτρικό και νερό. Για τον γεννημένο στο Ρίο Ντάνα, που φωτογραφίζει από τα 15 του χρόνια και έχει τιμηθεί με το World Press Photo, οι συνθήκες της ζωής τους αποτυπώνουν «τη σημερινή κρίση στη χώρα και τη φτώχεια στην οποία επέστρεψαν πολλοί Βραζιλιάνοι μετά τις περικοπές στα κοινωνικά προγράμματα». Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι, μεταξύ του 2016 και τα τέλη του 2017, 2,5 έως 3,7 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι θα προστεθούν σε αυτούς που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ανάμεσά τους είναι η 30χρονη Λουτσιάνα Μπάστος, η οποία ήρθε για να ζήσει στο κτίριο με τον άνδρα της και τα δυο της παιδιά όταν έμειναν άνεργοι. Ο Τζαγιάνε Πεσάνχα, ένας νέος 20 χρόνων, ορκίζεται πως θα φύγει μια μέρα από αυτό το μέρος. Ο αδελφός του έχασε τη ζωή του σε έναν καβγά, η αδελφή του πέφτοντας από ένα παράθυρο χωρίς τζάμια. Αλλά η ζωή συνεχίζεται: στις φωτογραφίες του Φελίπε Ντάνα οι άνθρωποι παίζουν χαρτιά, καπνίζουν και βλέπουν τηλεόραση χάρις στο ηλεκτρικό ρεύμα που κλέβουν από τα γειτονικά κτίρια.

«Τα παιδιά παίζουν στους διαδρόμους ή στις λακκούβες με τα βρώμικα νερά και οι μεγάλοι χρησιμοποιούν για κουβάδες τους κάδους των σκουπιδιών» λέει ο Ντάνα. Παιδιά και μεγάλοι μιας κατώτερης ζωής.

Φωτό: Eίναι η Λετίτσια και είναι μόλις 15 χρονών. Πηγή: AP

Η δημοσιογραφία του μέλλοντος; Στο χαρτί και χωρίς διαφήμιση. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν οι ιδρυτές των εκδόσεων RollinPublications Λοράν Μπεκαριά και Πατρίκ Σεντ Εξιπερί που, ναι, είναι απόγονος του Αντουάν.

Οι δύο τους, υπενθυμίζει η Monde, δημιούργησαν το 2008 την τριμηνιαία επιθεώρηση XXI που στα βιβλιοπωλεία έσκισε καθώς πούλησε περισσότερα από 45.000 αντίτυπα. Από τον ερχόμενο Ιανουάριο το εκδοτικό δίδυμο που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα θα παραδώσει στην κυκλοφορία το εβδομαδιαίο περιοδικό Ebdo.

Το κόστος του θα είναι τέσσερα ευρώ, η ετήσια συνδρομή 180, οι δημοσιογράφοι του καμιά τριανταριά από τους 800 που ζήτησαν να προσληφθούν – άλλοι είναι νέοι, άλλοι βετεράνοι του επαγγέλματος, κάποιοι επιστρατεύτηκαν από τον τοπικό Τύπο.

Από την εκστρατεία του crowdfunding οι δυο εκδότες συγκέντρωσαν 245.000 ευρώ – ποσό που αν μη τι άλλο δείχνει ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τους αναγνώστες. Για τη βιωσιμότητα του σχεδίου απαιτείται να πωλούνται 60 με 65 χιλιάδες τεύχη κάθε εβδομάδα τα δύο πρώτα χρόνια, ενώ ο στόχος είναι να φτάσουν τις 100 χιλιάδες.

Θα τα καταφέρουν; Ο πήχης είναι ψηλά εάν λάβει υπόψη του κανείς τη ριζοσπαστική επιλογή να μην ανεβαίνει το περιεχόμενο στο Διαδίκτυο – χωρίς όμως και να αποκλείονται τα σόσιαλ μίντια. «Τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο για να διαδώσουν το υλικό τους σε όσο το δυνατόν περισσότερους χρήστες» λέει ο Σεντ Εξιπερί. «Εμείς θέλουμε να αντιστρέψουμε αυτήν την πορεία και να χρησιμοποιήσουμε το Internet για διάδραση με τους αναγνώστες. Η κίνηση από κατιούσα γίνεται με αυτόν τον τρόπο ανιούσα».

Δεν ξέρεις εάν είναι περισσότερο ακατανόητο ή φιλόδοξο.

 Φωτό: Η τυπογραφία ποτέ δεν πεθαίνει. Πηγή: Shutterstock