Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, στο Ντάλας του Τέξας, ο πρόεδρος Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι έπεφτε θύμα της δολοφονικής επίθεσης που σημάδεψε βαθιά την Αμερική. Ως δολοφόνος συνελήφθη ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ. Δύο μέρες αργότερα, ο Οσβαλντ δολοφονήθηκε με τη σειρά του από τον Τζακ Ρούμπι, στη διάρκεια ζωντανής τηλεοπτικής μετάδοσης και ενώ ήταν υπό κράτηση. Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά, το μυστήριο γύρω από τη δολοφονία του αμερικανού προέδρου εξακολουθεί να σαγηνεύει τους Αμερικανούς, η πλειονότητα των οποίων ποτέ δεν πίστεψε ότι ο Οσβαλντ ήταν ο πραγματικός δολοφόνος και ότι ενεργούσε μόνος του.

Πριν από λίγες ημέρες ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε  ότι σκοπεύει να επιτρέψει τη δημοσιοποίηση των απόρρητων αρχείων για τη δολοφονία του Κένεντι. Με την ευκαιρία αυτή η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera αναδημοσίευσε μία παλαιότερη συνέντευξη του γνωστού στις ΗΠΑ δικηγόρου αλλά και διάσημου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, Σκοτ Τούροου (τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν κάνει πάνω από 25 εκατομμύρια πωλήσεις).

Ο Τούροου ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών το 1963 και, όπως όλοι οι Αμερικανοί, θυμάται τον εαυτό του κολλημένο στην τηλεόραση να παρακολουθεί τις δραματικές εξελίξεις εκείνων των ημερών. Η δολοφονία του Κένεντι «έχει όλα τα χαρακτηριστικά του μεγάλου ιστορικο-πολιτικού θρίλερ» παραδέχεται ο Τούροου. «Από τις σχέσεις του Οσβαλντ με τη ΕΣΣΔ, ως εκείνες του Ρούμπι με την – εξοργισμένη τότε με τον Ρόμπερτ Κένεντι – Μαφία. Και από την οργή του Κάστρο για την αποτυχημένη προσπάθεια εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, ως την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του αντιπροέδρου Λίντον Τζόνσον, του οποίου το μίσος προς τον Τζον ήταν γνωστό σε όλους». Ολα τα στοιχεία συνθέτουν ένα εξαιρετικά σύνθετο παζλ που εξηγεί εν μέρει και τη δυσκολία της λύσης.

«Μικρός πίστευα ακράδαντα στην ενοχή του Λίντον Τζόνσον. Ηταν το μαύρο πρόβατο στο Κάμελοτ των Κένεντι, ένας δεξιός από τον βαθύ αμερικανικό Νότο που κανείς δεν ήθελε για πρόεδρο. Σήμερα, μου είναι δύσκολο να πιστέψω στην εκδοχή της συνωμοσίας, η οποία προετοιμάστηκε στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας, αλλά τελικά στηρίχθηκε σε έναν ψυχοπαθή όπως ο Οσβαλντ. Ενα άτομο που ακόμα και η γυναίκα του Μαρίνα χαρακτήριζε ως «συναισθηματικά ασταθές». Δεν μου φαίνεται ο τύπος του δολοφόνου που θα επέλεγε η CIA» λέει ο  Τούροου.

Ο αμερικανός συγγραφέας «κατεδαφίζει» τα σενάρια συνωμοσίας που τόσα χρόνια χτίζονται γύρω από τη δολοφονία του Κέννεντι. Ούτε ο Τζακ Ρούμπι, ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου και πρώην πλανόδιος πωλητής χοτ-ντογκ τού φαίνεται «υλικό» που θα μπορούσε να στρατολογήσει η CIA.  Το είδος των πρακτόρων που προτιμούσαν τότε οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ήταν αυτό που χρησιμοποίησαν στον Κόλπο των Χοίρων: «μισθοφόροι και επαγγελματίες ειδικοί στα όπλα και όχι ερασιτέχνες που αυτοσχεδιάζουν», λέει. Και αν η Μαφία ήθελε πράγματι νεκρό τον Κένεντι, όπως για παράδειγμα ο αρχιμαφιόζος Σαμ Τζιανκάβα που τον μισούσε για τη σχέση του με την Μέριλιν Μονρόε, δεν θα χρησιμοποιούσε ένα τύπο όπως ο Οσβαλντ. Οσο για την ταινία του Ολιβερ Στόουν «JFK», απαντά διπλωματικά ότι τον έπεισε για την ειλικρίνεια του σκηνοθέτη: «Σέβομαι τη γνώμη του».

Η Επιτροπή Γουόρεν είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ ενήργησε μόνος του, κάτι που πολλοί δεν πιστεύουν σήμερα. Ο Τούροου αντίθετα φαίνεται ότι πιστεύει πως είναι μάλλον αλήθεια. «Ο αμερικανός δικηγόρος και εισαγγελέας Βίνσεντ Μπουλιόζι στο 1.600 σελίδων βιβλίο του «Reclaiming History», που αποτελεί την πιο εμπεριστατωμένη έρευνα που έχει γίνει ποτέ, καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα». Ο Μπουλιόζι ήταν ο εισαγγελέας που έβαλε στη φυλακή τον Τσαρλς Μάνσον και για το βιβλίο του σχετικά με τη δολοφονία του Κένεντι εργάστηκε σκληρά επί επτά χρόνια.

Επιπλέον ο Τούροου απορρίπτει ως φαντασιώσεις εραστών της συνωμοσιολογίας τα σενάρια ανάμειξης της CIA και του FBI. «Αν ήταν αλήθεια θα μιλούσαμε για πραγματικό πραξικόπημα που θα απαιτούσε τη σύμπραξη και τη συμμετοχή πάρα πολλών ατόμων. Αργά ή γρήγορα κάποιος από όλους αυτούς κάτι θα είχε πει. Δεν είναι δυνατόν να κρύψεις ένα σκάνδαλο τέτοιων διαστάσεων για τόσο καιρό».

Πώς εξηγεί όμως το γεγονός ότι ο Οσβαλντ ο οποίος, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, ήταν κακός σκοπευτής κατάφερε να πετύχει έναν κινούμενο στόχο με μία μάλιστα «μαγική» σφαίρα που επέφερε επτά συνολικά τραύματα στον Κένεντι και στον Κόναλι (τον κυβερνήτη του Τέξας που τον συνόδευε). «Πολλοί μάρτυρες λένε ότι άκουσαν πυροβολισμούς από δεύτερο σημείο, τον λοφίσκο Grassy Knoll δεξιά της Ελμ Στριτ και πράγματι υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν κόσμο να τρέχει προς εκείνη την κατεύθυνση. Είναι πράγματι δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι ο πρόεδρος δολοφονήθηκε από έναν μοναχικό λύκο που κατάφερε να τον πετύχει εν κινήσει. Είναι πιθανόν να μην πυροβόλησε εκείνος. Αλλά την ώρα των πυροβολισμών ο Οσβαλντ ήταν μετά βεβαιότητας στον έκτο όροφο του κτιρίου που είχε επιλέξει» εξηγεί.

«Σε ό,τι αφορά την τροχιά της σφαίρας πολλοί ισχυρίζονται ότι το μοναδικό σημείο από το οποίο ο σκοπευτής θα μπορούσε να έχει το κατάλληλο οπτικό πεδίο είναι ο λοφίσκος Grassy Knoll. Αλλά πουθενά δεν βρέθηκαν αποδείξεις για άλλο όπλο ή κάλυκες εκτός από του Οσβαλντ. Το βίντεο της δολοφονίας που τράβηξε ο Εϊμπραχαμ Ζαπρούντερ δείχνει χωρίς αμφιβολία ότι ο Κένεντι χτυπήθηκε από δύο σφαίρες που προέρχονταν από πίσω, δηλαδή την αποθήκη του σχολείου όπου κρυβόταν ο Οσβλαντ. Οπως απέδειξε η δεύτερη επιτροπή έρευνας, ο σκοπευτής ή οι σκοπευτές από το Grassy Knoll δεν πέτυχαν τον στόχο. Αυτό που λέω είναι ότι δεν θεωρώ καθόλου απίθανο ο Οσβαλντ να είχε συνεργούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ενεργούσαν για τη CIA, τον Τζόνσον ή τη Μαφία».

Ο Τούροου θεωρεί αστείους τους ισχυρισμούς ότι ο αμερικανός πρόεδρος δολοφονήθηκε από κροίσους της πολεμικής βιομηχανίας που ανησυχούσαν για ενδεχόμενη απόσυρση των ΗΠΑ από τον πόλεμο του Βιετνάμ. «Ανοησίες. Παρότι πολλοί σήμερα θέλουν να λένε το αντίθετο, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Κένεντι σχεδίαζε την απαγκίστρωση των ΗΠΑ από το Βιετνάμ. Ο τότε υπουργός Αμυνας Ρόμπερτ Μακναμάρα πίστευε στον πόλεμο και ο ίδιος ο Κένεντι είχε δώσει εντολή για να την αποστολή περισσότερων δυνάμεων».

Για τον Τούροου το μοναδικό «σενάριο συνομωσίας» που μπορεί να έχει λογική είναι το κουβανο-σοβιετικό. «Ο Οσβαλντ είχε ζήσει στη ΕΣΣΔ και ίσως ο Κάστρο να ήθελε εκδίκηση για τον Κόλπο των Χοίρων, αλλά να μην κατάφερε να στρατολογήσει καλύτερο υποψήφιο δολοφόνο από τον Οσβαλντ. Αυτή η εκδοχή θα εξηγούσε και το γεγονός ότι για τη δολοφονία του Κένεντι δεν παρουσιάστηκε ποτέ ένα βαθύ λαρύγγι πρόθυμο να «κελαηδήσει», όπως για παράδειγμα συνέβη στην περίπτωση του Γουότεργκεϊτ. Μόνο ένα καθεστώς όπως της Αβάνας θα μπορούσε να εξασφαλίσει την απόλυτη σιγή».

Είναι μια υπόθεση γεμάτη αντιφάσεις, παραδέχεται. Ετσι εξηγούνται και τα σενάρια που πολλοί πλάθουν. «Οι άνθρωποι αγαπούν τις συνωμοσίες. Υπάρχουν πολλοί σήμερα στις ΗΠΑ που πιστεύουν ότι ο Τζον Μπουθ, ο δολοφόνος του Αβραάμ Λίνκολν, δεν έδρασε μόνος του, αλλά κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Πολέμου, Εντγουιν Στάντον, ο οποίος εποφθαλμιούσε τη θέση του».

«Σε κάθε εγκληματολογική έρευνα γίνονται λάθη και υπάρχουν τα “άκουσα κάποιον να λέει” που καταλήγουν για κάποιους να είναι η αλήθεια. Υπό την πίεση και την αναστάτωση ενός εγκλήματος, οι μάρτυρες τείνουν να δίνουν λανθασμένα στοιχεία, παραποιώντας χωρίς τη θέλησή τους αυτό που είδαν ή άκουσαν. Παρά τον τρόπο που δημιουργώ τα αστυνομικά θρίλερ που γράφω, στη μακρά δικηγορική μου καριέρα έμαθα ότι πίσω και από τα πιο πολύπλοκα εγκλήματα η αλήθεια είναι σχεδόν πάντα απλή» λέει.

«Ισως δεν μάθουμε ποτέ ποιος σκότωσε τον Κένεντι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι σήμερα, στην εποχή του Instagram και του Twitter, η αλήθεια θα έβγαινε πολύ γρήγορα στην επιφάνεια παρότι ακόμα και αυτό δεν θα εμπόδιζε τους ανθρώπους να κατασκευάζουν εναλλακτικές θεωρίες πιστεύοντας ίσως ότι φωτογραφίες και έγγραφα έχουν παραποιηθεί ψηφιακά» καταλήγει ο αμερικανός συγγραφέας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News