Ηθελα κι εγώ να πάω στη Μακρόνησο. Προσπαθώ να κάνω το ταξίδι εδώ και χρόνια, όποτε όμως οργανώνεται ή δεν μπορώ ή την τελευταία στιγμή αρνούμαι να πάρω μέρος. Δεν θέλω συμμετάσχω ως κομπάρσος στο κακόγουστο μονόπρακτο «τιμής και μνήμης» που στήνουν τις περισσότερες φορές οι εκάστοτε οργανωτές, με καταθέσεις στεφάνων και με ρητορικές κορώνες υπέρ συγκεκριμένων πολιτικών ιδεολογιών και κομμάτων.

Αυτή τη φορά το έχασα επειδή το πήρα αργά είδηση. Όταν διάβασα πως η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που αναγκάστηκαν να βάλουν επιπλέον δρομολόγια, αποφάσισα πως δεν υπήρχε λόγος να προσπαθήσω να εξασφαλίσω εισιτήριο. Μετά διάβασα το πρόγραμμα για να διαπιστώσω πως πάλι θα γινόταν κατάθεση στεφάνου και μάλιστα διπλή, πως είχε και τραγούδια. Είδα τις φωτογραφίες με τους βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν να σηκώνουν τη γροθιά τους και να ποζάρουν με έκφραση χαρμολύπης.

Κυρίως είδα την ανάρτηση του Γιώργου Κατρούγκαλου στο Twitter όπου κάτω από μια ψιλοχαμογελαστή φωτογραφία του στο νησί έγραφε «Στη Μακρόνησο, το “Νέο Παρθενώνα” (!). Ποτέ πια. Διδασκόμαστε, συνεχίζουμε, μέχρι την τελική νίκη». Επιβεβαίωσα πως για άλλη μία φορά καλώς δεν ακολούθησα. Γιατί η Μακρόνησος δεν είναι «πλυντήριο» που ξεπλένει συνειδήσεις. Είναι τόπος μαρτυρίου.

Η εικόνα αποτρόπαια: ο πρώην υπουργός με κατακόκκινο γαρίφαλο (μάλλον) στο στήθος ακουμπάει με χάρη στην αψίδα του μακρονησιώτικου «Παρθενώνα». Οδεύοντας νοητά προς… ποια «τελική νίκη»; Μια νίκη ακόμα μεγαλύτερη από την επιβολή του αντεργατικού του νόμου; Χρησιμοποιώντας τους συμβολισμούς που απορρέουν από έναν χώρο στοιχειωμένο από τόσο πόνο, από τόσες θυσίες, για να «επιβεβαιώσει» το ανύπαρκτο Αριστερό γόητρό του.

Είναι όμως φοβερό να ποζάρεις στη Μακρόνησο και να ανεβάζεις έπειτα ο ίδιος τη φωτογραφία σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως άλλο ένα ενσταντανέ της πολιτικής καριέρας σου. Ως άλλη μια ψηφίδα στη φιλοτέχνηση του δημόσιου προφίλ σου. Δημόσιες σχέσεις με άρωμα… εξορίας, επανάστασης, αντίστασης. «Πόση καλοσύνη, γύρω του κι εντός»!

Γύρω τους κι εντός τους! Γιατί ήταν και οι άλλοι, με τα χαμόγελα και με τις σηκωμένες γροθιές. Με τις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ που τις είχαν φέρει μαζί για να τις ξεδιπλώσουν και να φωτογραφηθούν, καταθέτοντας αποδείξεις φρονήματος σε έναν τόπο προορισμένο για να κάμψει το δημοκρατικό φρόνημα.

Ηρθε, τελευταίος, και ο Νίκος Καρανίκας για να γράψει στο Facebook (διατηρούμε ορθογραφία, στίξη κλπ.): «Η αριστερά χθες στην Μακρόνησο… πάνω από 2000 μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ουρλιάζουν οι αριστεριστές της λαεν και της ανταρσυα ενω θα έπρεπε να ντρέπονται, όχι μόνο γιατί δεν είναι σε θέση να τιμήσουν την ιστορία και τους προγόνους τους, αλλά γιατί σήμερα στέκονται δίπλα στην ΝΔ και την διαπλοκή  (βλ. έντυπα και MMEτου Μαρινάκη…κτλ), υιοθετώντας την ίδια ατζέντα με το διαπλεκόμενο κεφάλαιο και θεωρούν περισσότερο και απο το ΚΚΕ ότι τους ανήκει η μαρτυρική Μακρόνησο. Αυτοί που παράτησαν τον αγώνα για να πίνουν τον καφέ τους στα αριστερά καφέ και στους διαδρόμους των υπηρεσιών, σώζοντας τις βίλες των εργοδοτών τους από τους πλειστηριασμούς, διαμαρτύρονται και είναι μόνο αντιΣυριζα, γιατί φορολογήθηκαν ως μικροαστοί …με μνημόνιο απο τον ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο είναι ότι η Μακρόνησος δεν είναι νησί των αριστεριστών. Αυτοί, τότε συνθηκολόγησαν δίνοντας λουλούδια στους γερμανούς φαντάρους και τώρα ψάχνουν με τον Μαρινακη και τον Κούλη το κοινό πρόγραμμα δράσης του Νοέμβρη».

Με αυτά και εκείνα, με τον φανατισμό, την άγνοια και τη σύγχυσή τους, για προσκύνημα «τιμής και μνήμης» που ξεκίνησαν οι Κατρούγκαλοι και οι συνοδοιπόροι τους, τον νέο εμφύλιο συνέχισαν να τροφοδοτούν. Τελικά, κάποιοι, δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν το νόημα και το μήνυμα της Μακρονήσου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News