Από το πρωί της Τρίτης, στη Θεσσαλονίκη είμαστε παγωμένοι. Στις 3 τα χαράματα, τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο, μια νέα χαροπαλεύει, δυο συνταξιούχοι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι τους συνέβη και ανυπολόγιστος αριθμός συγγενών και φίλων θρηνεί.

Ξυπνήσαμε και μάθαμε ότι σε κεντρικότατο σημείο της πόλης, μπροστά στο Δημαρχείο της Θεσσαλονίκης, διακόσια μέτρα από τις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ που ήταν τόσον καιρό στην επικαιρότητα, εκατό μέτρα από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πενήντα μέτρα από το άγαλμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, έγινε το φοβερό δυστύχημα. Πόσα οχήματα, άραγε, να βρίσκονταν στο σημείο εκείνο εκείνη την ώρα; Δευτέρα βράδυ ήταν, διάολε, είχε πάει 3, ξημέρωνε Τρίτη, πόσα οχήματα κυκλοφορούσαν στο δρόμο; Τρία; Ε, αυτά τα τρία ενεπλάκησαν στο δυστύχημα κι από τότε θρηνούμε. Το συζητάμε συνέχεια, «έμαθες τίποτα;», «πώς πάει η κοπέλα;» «γνωρίζονταν οι οδηγοί των μηχανών μεταξύ τους;» «τελικά πώς έγινε;».

Ηταν δυο μοτοσικλέτες. Κάθε μοτοσικλέτα είχε δυο επιβαίνοντες. Κι ένα ζευγάρι με ένα αυτοκίνητο. Κανείς τους, όπως μαθαίνουμε, δεν ήταν Θεσσαλονικιός. Στη μια μηχανή επέβαιναν η κοπέλα που χαροπαλεύει (18 ετών, φοιτήτρια Γερμανικής Φιλολογίας) κι ένας νέος και στην άλλη ένας νέος με τον πατέρα του, 51. Ο νέος και η νέα ήταν από την Νάουσα, ο νέος κι ο πατέρας από την Αλβανία. Το ζευγάρι που επέβαινε στο αυτοκίνητο ήταν αλλοδαποί: εκείνος οδηγούσε, είναι Γερμανός 67 ετών, εκείνη Τσέχα. Ερχονταν για διακοπές στη Χαλκιδική…

Ο φίλος μου Μιχάλης Αλεξανδρίδης, διευθυντής της εφημερίδας «Μακεδονία» έγραφε την Τετάρτη στη στήλη του ότι, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ο οδηγός του αυτοκινήτου ακολουθούσε τις οδηγίες του GPS. Σαν να την έχω μπροστά μου τη σκηνή: του είπε η κοπέλα του GPS «στρίψτε αριστερά», κι εκείνος έστριψε απλώς υπακούοντας, χωρίς να δει ότι στην αριστερή λωρίδα έρχονταν δυο μηχανές! Έτσι, απλά, ακολούθησε την εντολή «στρίψτε αριστερά».

Πω πω, τι εφιάλτης είναι αυτός… Eρχεται συνέχεια στο μυαλό μου η φωνή: «Στρίψτε αριστερά», να δίνει την εντολή κι ο οδηγός να υπακούει. Κρίνοντας από το σημείο (που είναι πασίγνωστο) κι εφόσον ευσταθεί η εκδοχή του, εικάζω ότι όντως ο οδηγός βρέθηκε σε λάθος κατεύθυνση προκειμένου να κατευθυνθεί προς τη Χαλκιδική, η κοπέλα του GPS το κατάλαβε κι αντέδρασε, τον πρόσταξε «στρίψτε αριστερά» κι εκείνος έστριψε. Υπάκουσε στην εντολή.

Το GPS. Το άτιμο το GPS. Αλλά δεν φταίει το GPS. Τη δουλειά του κάνει. Αλλά την παρακάνει καλά. Κι εμείς, σκλάβοι του, υπακούμε τυφλά. Φίλος μου έλεγε ότι ακολουθώντας το GPS μπήκε ανάποδα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με τέσσερις λωρίδες. Ευτυχώς, το κατάλαβε αμέσως, έκανε αναστροφή κι έφυγε.

Από το πρωί της Τρίτης, παρατηρούμε στη Θεσσαλονίκη ότι πλήθυναν τα κράνη. Επιτέλους, τα βάλαμε στα κεφάλια μας. Περνάμε από το σημείο του δυστυχήματος με αργή ταχύτητα, με σοκ και δέος. Μακάρι να μας μείνουν τα κράνη στα κεφάλια αντί να βαραίνουν τα χέρια μας ή να κάθονται στα βαλιτσάκια των μηχανών μας.

Προσοχή στο GPS. Βγήκε για να διευκολύνει τη ζωή μας, όχι για να ακολουθούμε τυφλά τις εντολές του. Ας αφήσουμε την καλλίφωνη κοπέλα να χτυπιέται που δεν ακολουθούμε τις οδηγίες της κι ας δούμε δεξιά – αριστερά – μπρος – πίσω: μήπως δεν είμαστε μόνοι με την κοπέλα του GPS;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News