Ηταν μόλις πριν λίγες μέρες όταν η Κατρίν Μπένχολντ σημείωνε στους New York Times πως, παρά τα δώδεκα χρόνια της Ανγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία, η κατάσταση των γυναικών στη Γερμανία δεν έχει βελτιωθεί πολύ.  Και η επιμονή της Μέρκελ να μη προφέρει τη λέξη «φεμινίστρια», σε αυτή και σε προηγούμενες προεκλογικές εκστρατείες, κατά την Μπένχολντ, κάθε άλλο παρά έχει βοηθήσει.

Στο ίδιο θέμα αναφέρεται και η Σούζαν Σίρα. Που γράφει πάντα στην ίδια εφημερίδα ότι οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές επιτυχίες της Μέρκελ «εγείρουν ένα νέο ερώτημα μετά την ήττα της Χίλαρι Κλίντον: αυτή τη στρατηγική, η φεμινιστική σιωπή, είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για τις γυναίκες να κερδίζουν και να ασκούν εξουσία;»

Η Χίλαρι εμφανίστηκε στην προεκλογική εκστρατεία ως η γυναίκα που «θα την έγραφε η ιστορία ως εκείνη που έπιασε ταβάνι». Αυτό, όμως, οδήγησε σε ένα κύμα μισογυνισμού που φούσκωσε τα πανιά του Ντόναλντ Τράμπ. Αντιθέτως, το χαμηλό και ίσως βαρετό προφίλ της Μέρκελ, καθώς και η σχολαστική οικοδόμηση μιας ουδέτερης εικόνας για το φύλο τη βοήθησε να βγάλει από τη μέση τους αντιπάλους της, εντός και εκτός του κόμματός της, επειδή έκαναν το λάθος να την υποτιμήσουν. Η αμερικανίδα δημοσιογράφους θυμάται ότι το παρατσούκλι Mutti («Μανούλα») στην αρχή είχε δοθεί περιφρονητικά από τους άνδρες συναδέλφους στο CDU, ενώ ακόμη  και το «κορίτσι μου» του Χέλμουτ Κολ μόνο καλό δεν έκανε στον ίδιο.

Επομένως, για τις γυναίκες, το ασφαλέστερο μονοπάτι για την εξουσία είναι τη φεμινιστική σιωπή;  «Μακάρι να μην ήταν έτσι. Αλλά εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό», λέει η  Μέλανι Βέρμερ. Και το λέει μετά λόγου γνώσεως: ήταν μακροχρόνια συνεργάτρια της μαχητικής Χίλαρι Κλίντον.

Φωτό: Η Μέρκελ ποζάρει για μία σέλφι, περιτρυγιρισμένη από γυναίκες CDU Πηγή: REUTERS/Axel Schmidt

Δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη στρατιωτική άσκηση εδώ και χρόνια αυτή της Ρωσίας στη Λευκορωσία. Δεν έχει μόνο 100.000 στρατιώτες, 4.000 άρματα μάχης και 20 πολεμικά πλοία. Ούτε τη λένε μόνο «Δύση» για να γίνει αντιληπτό και στον τελευταίο άσχετο ποιος είναι ο αποδέκτης του μηνύματος αυτής της επίδειξης στρατιωτικής ρώμης. Εχει και μια φανταστική χώρα – ή μάλλον τρεις – που σχεδίασαν επί χάρτου οι Ρώσοι για τις ανάγκες της.

Η βασική από αυτές τις τρεις λέγεται Βεϊσνόρια και γεωγραφικά συμπίπτει με την βορειοδυτική Λευκορωσία. Οι άλλες δυο είναι η Βεσμπάρια (βρίσκεται στη Λιθουανία) και η Λουμπένια (βρίσκεται στην Πολωνία).  Λοιπόν, Ρώσοι και Λευκορώσοι υποθέτουν ότι αυτές οι τρεις χώρες επιχειρούν μια εισβολή στόχος της οποίας είναι η υπονόμευση των σχέσεων ανάμεσα στη Μόσχα και το Μινσκ. Φυσικά η εχθρική αυτή κίνηση έχει τεράστιες γεωπολιτικές επιπτώσεις.

Στο μεταξύ, πάντως, οι ασκήσεις επί χάρτου έχουν αρχίσει να μπερδεύονται με την πραγματικότητα: η Βεϊσνόρια, γράφει το BBC, έχει αποκτήσει ήδη σελίδα στη Wikipedia τόσο στη ρωσική όσο και στην αγγλική έκδοση, προφίλ στο Facebook, σημαία, πλουτοπαραγωγικές πηγές και σατιρικούς λογαριασμούς στο Twitter μέσω των οποίων ο φανταστικός υπουργός Εξωτερικών της χώρας ανταλλάσσει κατηγορίες με τη Μόσχα, ενώ υπόσχεται στους Λευκορώσους «και του πουλιού το γάλα» σε περίπτωση που παραδοθούν.

Αλλά όλος αυτός ο χαβαλές δεν κρύβει τη σημασία του σεναρίου. Γιατί όπως σημειώνει στο Bloomberg ο αναλυτής Λέονιντ Μπερσίντσκι, δεν είναι τυχαίο ότι η Βεϊσνόρια συμπίπτει γεωγραφικά με την περιοχή της Λευκορωσίας όπου κυριαρχεί το καθολικό στοιχείο και ψήφισε τους εθνικιστές στις τελευταίες ελεύθερες εκλογές το μακρινό 1994. «Είναι μια σαφής ένδειξη αυτού που, σύμφωνα με το σενάριο του Βλαντίμιρ Πούτιν και του λευκορώσου πρόεδρου Αλεξάντερ Λουκασένκο, θα μπορούσε να προκαλέσει έναν πόλεμο ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση» γράφει ο αναλυτής.

Μια επανάληψη της ουκρανικής κρίσης δηλαδή που ξέσπασε το 2014 ανάμεσα στους φιλορώσους και τους φιλοδυτικούς και υποδαύλισε η Μόσχα για να την εκμεταλλευτεί στη συνέχεια. Από αυτήν την άποψη, αυτό που μένει να φανεί είναι πώς θα επαναληφθεί η Ιστορία: σαν φάρσα ή σαν τραγωδία;

Φωτό: Αληθινά πυρά κατά (όχι και τόσο) φανταστικών στόχων  Πηγή: Vayar military information agency/Belarussian Defence Ministry/Handout via REUTERS

O Σόουν Ενμπρεχτ υπηρέτησε ως ρέιντζερ του αμερικανικού στρατού σε αποστολές στον Παναμά, το Αφγανιστάν και το Ιράκ όταν αυτές οι χώρες καίγονταν. Μιλάει ισπανικά και γαλλικά και η σημερινή του δουλειά, ως ιδρυτή τη CASS Global Security, απαιτεί την ίδια ψυχραιμία και νηφαλιότητα εν μέσω εκρηκτικών καταστάσεων.

Στη Μέση Ανατολή; Όχι, στη Δύση όπου η καριέρα του έχει πάρει μια απίθανη στροφή. Αυτό το καλοκαίρι, μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βαρκελώνη, ο Ενμπρεχτ και άλλοι ειδικοί στην ασφάλεια λένε ότι έχουν κληθεί από (πολύ) πλούσιους Νεοϋορκέζους που επιθυμούν να πάνε διακοπές στην Ευρώπη να τους παράσχουν ένοπλους σωματοφύλακες.

Ενας 48χρονος τραπεζίτης από το Μανχάταν δήλωσε ότι ήταν πολύ διασκεδαστικό το ταξίδι στην Ισπανία με προσωπικό σωματοφύλακα.  «Ένας σωματοφύλακας είναι δύο στην τιμή του ενός» λέει στη New York Post ο τραπεζίτης. «Είναι ξεναγός, αλλά μπορεί και ρίξει και καμιά κλωτσιά αν χρειαστεί».

Αραγε πώς είναι να κάνεις διακοπές με μια ομάδα ασφαλείας; «Να πώς λειτουργεί» λέει ο Engbrecht. «Τοποθετούμε μία ομάδα που προηγείται. Είναι πεζή, ένας άνδρας και μία γυναίκα, από την εταιρεία μας ή από τοπική ομάδα στο Παρίσι.  Θα φτάσουν στο σημείο προορισμού μισή ώρα πριν φτάσετε εσείς. Λαμβάνουν αυτό που ονομάζουμε πρωταρχική θέση, όπου μπορούν να δουν την είσοδο και τις εξόδους. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα έχω μία αναφορά  ότι όλα είναι καλά».

Δεν καθυστερούμε πάρα πολύ καιρό σε ένα καφέ. «Κανείς δεν ξέρει ότι έρχεστε. Εμφανίζεστε και φεύγετε, πριν κανείς να μπορεί να κάνει κάτι», λέει ο Ενμπρεχτ. «Είναι ακριβώς ο τρόπος που το κάναμε στη Βαγδάτη». Δηλαδή; Ο πελάτης πίνει τον καφέ του βιαστικά, τρώει τα μακαρόν του και φεύγει. Θα έχει πάντα το Παρίσι. Θα έχει και τους σωματοφύλακές του – ακόμη κι αν δεν τους λένε Αθω, Αραμι και Πόρθο.

Φωτό: Δεν μοιάζει και πολύ στον Ντ’ Αρτανιάν. Πηγή: Shutterstock

«Η φωτογραφική του  τεχνική είναι πάντα η ίδια: μια μοναδική πρόταση του μεγάλου μεγέθους και της χάρης του ασπρόμαυρου».  Ετσι συστήνει η επιθεώρηση Klat στο κοινό της  τον μεγάλο ιάπωνα καλλιτέχνη. Και τον συστήνει για να τον ακούσουν οι λάτρεις της τέχνης της φωτογραφίας να μιλάει με καυστικό τρόπο («Η σημερινή τέχνη είναι σαν μια ταπετσαρία και υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην ταπετσαρία και την τέχνη» λέει κάποια στιγμή) για κάτι που ο ίδιος θεωρεί αναπόφευκτο.

Για όποιον δεν πιστεύει στο αναπόφευκτο των πραγμάτων, η άποψη του Σουγκιμότο είναι τουλάχιστον προβοκατόρικη: «Νομίζω ότι με τον 21ο αιώνα ήρθε το τέλος της φωτογραφίας. Σήμερα υπάρχει ένα νέο εργαλείο, μια νέα γλώσσα, αλλά δεν είναι πλέον η φωτογραφία. Η φωτογραφία, που εφευρέθηκε τον 19ο αιώνα, ήταν μαγική, σταμάτησε την κίνηση και κατέγραψε την Ιστορία.  Αυτή η συνθήκη έχει χαθεί για πάντα.  Τώρα τραβήξτε μια φωτογραφία και στη συνέχεια αλλάξτε την όπως θέλετε με το Photoshop ή άλλα προγράμματα. Η ψηφιακή φωτογραφία έχει ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, είναι απλώς σαν να ψαλιδίζουμε της φαντασίας μας».

Ο θάνατος έχει ημερομηνία για τον Σουγκιμότο: «2012, όταν η Kodak κήρυξε πτώχευση. Η νταγκεροτυπία ήταν επιτυχής για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα τεσσάρων ή πέντε ετών. Η καλοτυπία του Ταλμπό όμως ήταν ή αρχή της φωτογραφίας η οποία κράτησε 170 χρόνια.  Δεν είναι και λίγα».

Αλλά δεν είναι και μια αιωνιότητα.

Φωτό: Στο φόντο μία από τις πιο κλασικές εικόνες του.  Πηγή: Klat