Καθώς παραμένουν οι ασάφειες και η αβεβαιότητα για το πού θα βρίσκεται η ελληνική οικονομία τον Αύγουστο του 2018, όταν θα έχει τελειώσει και το 3ο «Μνημόνιο Τσίπρα», η κυβέρνηση παρεμβαίνει στις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Κεντροαριστερά με την κατάθεση του νομοσχεδίου για τις εργασιακές σχέσεις. Προφανής επιδίωξή της η μόχλευση νέων ιδεολογικών και πολιτικών αναταράξεων.

Με άλλα λόγια θέτει ένα ακόμη ιδεολογικοπολιτικό δίλημμα: αν και ποιοι συμφωνούν με τις ρυθμίσεις που προτείνει ή ποιοι συμφωνούν με τη κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Δηλαδή, ποιοι συμπαρατάσσονται με τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ρυθμιστεί η αγορά εργασίας (κρύβοντας βέβαια ότι με τα όσα ψήφισε πέρυσι την απορύθμισε εντελώς).

Πρόκειται για αποσπασματικά πασαλείμματα που σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν ολοκληρωμένη και περιεκτική μεταρρύθμιση σ’ αυτόν τον κρίσιμο για την ανασυγκρότηση της χώρας τομέα. Ιδίως όταν, από τα αποτελέσματα σειράς ερευνών, είναι σαφέστατη η αύξηση των «νεόπτωχων στην εποχή ΣΥΡΙΖΑ». Καταγράφεται έκρηξη των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με χιλιάδες εργαζόμενους να έχουν περιστασιακή εργασία και μηνιαίο μισθό από 200-300 ευρώ και ανύπαρκτα δικαιώματα. Ίσως η κυβέρνηση νοιώθει… ενοχή και προσπαθεί να επανορθώσει!

Επαφίεται σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και ειδικότερα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι να μην «τσιμπήσουν» και πέσουν στην παγίδα που επιμελώς στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο το ζήτημα είναι υπαρκτό και η «Μεταρρύθμιση στην Αγορά Εργασίας» -η οποία ως γνωστόν, σαρώθηκε από μνημονιακές λογικές και από υστερόβουλες επιχειρηματικές επιδιώξεις και διαχρονικές κυβερνητικές αβελτηρίες- είναι άμεσης ανάγκης.

Σωστά, τίθεται από την Ώρα Αποφάσεων, από το Ποτάμι, από μεμονωμένους παράγοντες της ΔΗΣΥ αλλά και του ευρύτερου ενδιάμεσου χώρου, η προτεραιότητα να παραχθεί νέος πλούτος γιατί αν δεν υπάρξει τότε δεν θα υφίσταται η δυνατότητα αναδιανομής του, κάτι που είναι συστατικό στοιχείο κάθε προοδευτικής πολιτικής. Πρόκειται για χαίνουσα πληγή που διατηρεί ανοικτά τραύματα και ενισχύει τις ανισότητες, επωάζοντας μάλιστα έντονες κοινωνικές συγκρούσεις.

Η παγκοσμιοποίηση, με την ευέλικτη και ταχύτατη μετακίνηση των κεφαλαίων από τη μια χώρα στη άλλη για να βρουν επενδυτικές ευκαιρίες, έχει αλλάξει τη μορφή και συμπεριφορά του Κεφαλαίου ενώ δεν ισχύει το ίδιο με τον παράγοντα εργασία. Οι επιπτώσεις είναι εμφανέστατες και αποκρυσταλλώνονται στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Με τι όρους λοιπόν θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και πώς θα παραχθεί νέος πλούτος ώστε να διανεμηθεί στα κοινωνικά στρώματα που σηκώνουν το βάρος της σχεδόν οκταετούς κρίσης; Με όρους Κεφαλαίου και αγοράς ή με όρους εργασίας;

Η απάντηση που καλείται να δώσει η Κεντροαριστερά δεν είναι καθόλου εύκολη. Απεναντίας είναι κρίσιμη καθώς θα προσδιορίζει την πολιτική της κατεύθυνση και τις συμμαχίες της. Όμως απ’ αυτήν φρονώ ότι θα προκύψει και η μεταρρυθμιστική της δυναμική. Γιατί απαιτείται μια νέα ολοκληρωμένη πρόταση απασχόλησης. Δεν μπορεί να γίνει ταχεία μείωση της ανεργίας μόνο με ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και επενδύσεις, όπως υποστηρίζουν «φιλελευθερίζοντες» της Δεξιάς αλλά και από τον προοδευτικό χώρο.

Εάν παγιοποιηθεί η ζοφερή κατάσταση που επικρατεί σήμερα, είναι σαφές ότι οι κοινωνικές και εισοδηματικές ανισότητες θα διευρύνονται αντί να μειώνονται. Τότε γιατί όσοι θα νοιώθουν αδικημένοι δεν θα είναι ευάλωτοι και τροφή σε κάθε λαϊκισμό, αριστερό ή δεξιό, και γιατί συνάμα δεν θα βρίσκει ευνοϊκό πεδίο η πελατειακή λογική των κομμάτων εξουσίας;

Μπορεί όμως να υπάρξει (και ποια είναι αυτή) ρύθμιση που θα συγκεράσει  την δημιουργία πλούτου και τα δικαιώματα του εργαζομένου; Ευθεία και κατηγορηματική απάντηση δεν υπάρχει. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι ούτε η σημερινή ζούγκλα στην εργασία ούτε η επαναφορά στο καθεστώς της πλήρους ανελαστικής  μισθωτής εργασίας που ίσχυε πριν από το 2009. Ιδίως αν σκεφτούμε ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις παραγωγής είναι ραγδαίες (4η βιομηχανική επανάσταση, ρομποτική κ.λπ.). Ακόμη κι αν επικρατήσουν ευνοϊκές συνθήκες και πέσει άφθονο χρήμα στη χώρα με συνέπεια την αύξηση της απασχόλησης κι άρα τη μείωση της ανεργίας, οι όροι εργασίας είναι σημαντικός παράγοντας για να μειωθούν οι διευρυμένες ανισότητες και να ηττηθεί ο λαϊκισμός.

Βεβαίως προϋπόθεση είναι η μεταρρύθμιση των συνδικάτων τόσο οργανωτικά όσο και νομοθετικά. Ιδού η υπεύθυνη σύγκρουση και πρόκληση για όλους τους προοδευτικούς και κεντροαριστερούς επίδοξους υποψήφιους αρχηγούς ενόψει του προεκλογικού αγώνα για το νέο πολιτικό φορέα. Να πουν πώς μια χαίνουσα πληγή θα κλείσει πλήρως και δεν θα βρίσκει έδαφος ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News