Το πρόβλημα με τους νόμους στην Ελλάδα που δεν εφαρμόζονται είναι γνωστό. Είναι σε τέτοιον βαθμό κοινός τόπος, που μέχρι και στη Βουλή ακούστηκε το 2015, απ’ τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Ευάγγελο Αποστόλου, ότι η τροπολογία με την οποία ζητείται από 725.000 αγρότες να επιστρέψουν χρηματικές ενισχύσεις που δόθηκαν προηγούμενες χρονιές, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί και ότι ψηφίζεται για να εξευμενίσει τους Ευρωπαίους, ώστε να μην στείλουν την χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Αυτού του είδους η περίφημη, παγιωμένη κουτοπονηριά λειτουργεί και αντιστρόφως. Πας να παρκάρεις και ρωτάς: «εδώ γράφουν, φιλαράκι;». Ενώ θα έπρεπε να ρωτάς: «εδώ επιτρέπεται το παρκάρισμα;». Και ίσως ούτε καν αυτό, μιας και η σήμανση θα έπρεπε να είναι αρκετή για το τι επιτρέπεται και τι όχι. Όχι όμως σ’ αυτή τη χώρα. Εδώ, οι κανόνες και οι νόμοι λειτουργούν περιστασιακά, με θερινά ωράρια, μέρες και μήνες και ώρες συγκεκριμένες, αλλού έτσι κι αλλού αλλιώς.

Με τέτοια πολυνομία και ασάφεια και με τόσο σχετική ή επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, προκύπτει βέβαια και παραπανίσια εξουσία στα θεσμικά, ελεγκτικά όργανα. Και προκύπτει κατ’ επέκταση και διαφθορά. Μπορεί, για παράδειγμα, το κάθε όργανο να μπουκάρει σε όποιο κατάστημα θέλει και ν’ αρχίσει τα πρόστιμα για παραβίαση του αντικαπνιστικού. Μπορεί και ο καταστηματάρχης ν’ αρχίσει τις δικαιολογίες: «μα όλα τα διπλανά μαγαζιά το επιτρέπουν, αν το απαγορέψω εγώ θα χάσω πελατεία». Ο νόμος ωστόσο, δε λέει αν παρανομούν και άλλοι δε θα πιάσουμε εσένα. Αλλά εδώ ερμηνεύουμε το νόμο όπως γουστάρουμε.

Φέτος ξαφνικά, παίζει το έργο «Παπαθεμελής η Επιστροφή», με subtitle: «Ησυχία απ τις 03.00 στη Μύκονο, τώρα το θυμηθήκαμε». Απ’ τη μια, έχεις μια αστυνομική διάταξη του 1996 που ορίζει ότι κατά τους θερινούς μήνες η μουσική στα καταστήματα μπορεί να παίζει μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα σε κλειστούς χώρους και μέχρι τις δύο τα ξημερώματα σε ανοιχτούς. Απ’ την άλλη, έχεις μια υπουργική απόφαση (101 του 2009) που επιτρέπει τη λειτουργία μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα. Έχεις δηλαδή δύο αποφάσεις για το ίδιο πράγμα, που δεν συμφωνούν μεταξύ τους.

Και πας, στην καρδιά του Αυγούστου, να εφαρμόσεις τη νομοθεσία για το ωράριο, την πιο αυστηρή, πού; Στη Μύκονο! Στο νησί που, ειδικά τώρα, δεν κοιμάται ποτέ. Στο νησί όπου καταφτάνουν τσούρμο οι άραβες κροίσοι για να τα σπάσουν με greek μπουζούκι και Ρέμο, χύνοντας στα πατώματα σαμπάνιες μέχρι το πρωί. Στο νησί όπου προσγειώνεται το μισό Χόλιγουντ, μοντέλα της Victoria Secret, υπερστάρ της μουσικής βιομηχανίας, αθλητές χρυσωρυχεία, και αφήνουν τα ωραία τους λεφτά στα εστιατόρια και στα μπαρ. Στο νησί όπου η νεοπλουτίλα τα χώνει για να ξεσαλώνει. Σ’ αυτό το νησί θυμάσαι τώρα να πεις, τέρμα η μουσική στις τρεις;

Δεν λέω να μην εφαρμόζονται οι νόμοι. Λέω ότι πρέπει να είναι ευέλικτοι, ν’ αλλάζουν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και να εφαρμόζονται καθολικά. Φυσικά και να κλείνει η μουσική σε κατοικημένες περιοχές, κι ας μένει ένας μόνο κάτοικος σε γειτονιά που την περικύκλωσαν τα κλαμπ. Δεν βρίσκω και δεν καταλαβαίνω όμως καθόλου το σκεπτικό της εφαρμογής ενός τέτοιου ωραρίου σ’ ένα μπιτς μπαρ στα χωράφια και στη θάλασσα, όπου διασκεδάζουν μέχρι την ανατολή τουρίστες, και μάλιστα σ’ ένα απ’ τα πιο εμβληματικά μέρη ξέφρενης διασκέδασης του κόσμου.
Το να κλείσεις τη μουσική στις τρεις, στη νέα Ίμπιζα όπως έχουν βαφτίσει τη Μύκονο, δεν θα το ήθελε ούτε ο Παπαθεμελής.

Υ.Γ: Είναι ο τουρισμός και η εθνική οικονομία, ηλίθιε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News