Ο Δημήτρης Στρατούλης πήρε αυτό το γλυκό ύφος του γατούλη, άρχισε να κουνάει και τα χεράκια του. Απέναντί του άλλωστε είχε τον Γιώργο τον Αυτιά και καταλαβαίνετε το σκηνικό – «υπουργέ μου», «Γιώργο μου» κλπ. Είπε λοιπόν ο Στρατούλης ότι πέντε υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα επέμεναν για δραχμή, ότι τα έλεγαν και τα επαναλάμβαναν αυτά όχι μόνο στα υπουργικά συμβούλια αλλά και στα κομματικά όργανα από το 2013. Και ότι ήταν 35 οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν εκλεγεί τον Ιανουάριο του 2015 και ήθελαν Grexit για να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική, να σταματήσουν οι εκβιασμοί των δανειστών, να παγώσει το χαμόγελο του Σόιμπλε, να επέλθει επί Γης ειρήνη κλπ.

Ο Στρατούλης είπε αυτό που ήδη ξέραμε αλλά χαμένοι στις διαβαθμίσεις αυτού του μεξικανικού στρατού που μας κυβέρνησε τότε, το είχαμε ξεχάσει. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιλέξει για την πρώτη του κυβέρνηση πέντε (5) υπουργούς που φώναζαν υπέρ του Grexit τόσο που σε ξεκούφαιναν. Και δεν τους έδωσε μικρά υπουργεία, τους έβαλε στον πυρήνα της διαπραγμάτευσης. Δεν έκανε «λάθος» δηλαδή, όπως μας είπε πρόσφατα για να ξεπλυθεί από το άγος του πρώτου εξαμήνου του 2015, να τα φορτώσει στον Γιάνη Βαρουφάκη και να αναβαπτιστεί πολιτικά ως πολιτικός που έμαθε και πρέπει να τον εμπιστευθούμε ξανά.

Με εξαίρεση τον Κώστα Ησυχο, που τον έστειλε να κάνει βόλτες ως αναπληρωτής υπουργός στο Εθνικής Αμυνας δίπλα στον Καμμένο, στη Νάντια Βαλαβάνη ανέθεσε τα δημόσια έσοδα (ήταν αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών). Τον Νίκο Χουντή τον έκανε αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών αρμόδιο για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, αρμόδιο για τις σχέσεις μας και με τους δανειστές δηλαδή. Τον ίδιο τον Στρατούλη τον έκανε αναπληρωτή υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης. Λεπτομέρεια: οι αναπληρωτές υπουργοί δεν υπάγονται στον υπουργό, αλλά απ’ ευθείας στον Πρωθυπουργό.

Στον πέμπτο της παρέας, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, έδωσε το υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης -όσο αστείες και αν ακούγονται αυτές οι λέξεις στην ίδια πρόταση. Του έδωσε δηλαδή την αρμοδιότητα να προσελκύσει επενδύσεις -εδώ σταματάω, γιατί παράγινε το αστείο.

Οχι, ο κ. Τσίπρας δεν έκανε ένα λάθος και αυτό ήταν που εμπιστεύτηκε τον Γιάνη στο υπουργείο Οικονομικών. Είχε σκοπίμως μπολιάσει την κυβέρνηση που θα έκανε την «περήφανη διαπραγμάτευση» με γνωστούς ταλιμπάν της δραχμής, χώρια τον φανταχτερό Βαρουφάκη. Εβαλε γνωστούς του δραχμιστές να συζητούν με την εκπροσώπους των δανειστών.

Ηξερε τι έκανε ο κ. Τσίπρας. Το ερώτημα είναι αν ξέρει τι κάνει τώρα. Διότι ακόμα και αν έφυγαν οι Στρατούληδες, ο ΣΥΡΙΖΑ μεξικανικός στρατός παραμένει. Ενα κόμμα που είχε ΚΕ με 45% υπέρ της δραχμής και ψηφοφόρους που εξέλεξαν κατά το ένα τέταρτο βουλευτές που ήθελαν Grexit, δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη.

Ο Στρατούλης είπε ότι 35 βουλευτές ήθελαν να φύγουμε από το ευρώ. Οταν έγινε το σχίσμα, το καλοκαίρι του 2015 και φτιάχτηκε η Λαϊκή Ενότητα, σε αυτήν προσχώρησαν 25. Κάποιοι έμειναν πίσω.

Είναι ένα ερώτημα λοιπόν αν υπάρχουν και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ βουλευτές (και υπουργοί;) που σκέφτονται τη δραχμή όταν πέφτουν για ύπνο.

Και να θες να αγιάσεις δεν σε αφήνουν άλλωστε. Ο Νίκος Ξυδάκης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, είχε επαναφέρει τη συζήτηση περί δραχμής τον περασμένο Φεβρουάριο έτσι, σε ανύποπτο χρόνο, λες και κάποιος του το ζήτησε. Ο Γιώργος Κυρίτσης είχε πει τότε τα γνωστά του «ναι μεν, αλλά». Τους τράβηξε κανένας Τσίπρας το αυτί; Προφανώς όχι.

Επιστρατεύοντας το δικό του mea culpa για το πώς κοντέψαμε να διαλυθούμε ως χώρα το 2015, ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στο ελληνικό θυμικό (έλα μωρέ, όλοι κάνουν λάθη, εσύ δεν κάνεις;), σε μια προσπάθεια να προσπεράσουμε την τραγωδία.

Μόνο που δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ούτε τα λάθη που κάνει ο καθένας μας απειλούν να στείλουν μια χώρα δεκαετίες πίσω σε μια ιστορική υποχώρηση.

Το να είσαι Πρωθυπουργός σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές που έχει ζήσει ποτέ η Ελλάδα και να διορίζεις σε καίρια πόστα πολιτικούς με γνωστή ατζέντα δεν είναι απλώς αστοχία υλικού. Είναι δείγμα είτε ανικανότητας, είτε των μύχιων προθέσεών σου. Το πιο τρομακτικό δε, να είναι και τα δύο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News