Τι θέλουμε από τους πολιτικούς; Να επιμένουν στις θέσεις τους ακόμα κι αν είναι λάθος ή να τις αλλάζουν και να διορθώνουν το λάθος; Το πρώτο λέγεται «συνέπεια» ή θρίαμβος του «στόκου», το δεύτερο «αναθεωρητισμός», «κωλοτούμπα», μπορεί και στυγνός ρεαλισμός.

Το ερώτημα προσλαμβάνει σχεδόν υπαρξιακό χαρακτήρα, αν αφορά την κυβέρνηση ενός κόμματος της παραδοσιακής Αριστεράς, που εξελέγη με άλλο πρόγραμμα και άλλη συνθηματολογία και άλλα εφαρμόζει στην πράξη. Είναι ακριβώς η περίπτωση της σημερινής κυβέρνησης. Το ίδιο ερώτημα γίνεται επιτακτικότερο μετά τον «τυφώνα» Βαρουφάκη και όσα γράφει στο νέο βιβλίο του. Τελευταίο κατόρθωμά του η απαίτηση από τον Αλέξη Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Γιάννη Στουρνάρα, με αφορμή την επιχειρούμενη σήμερα έξοδο στις αγορές.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι πολύ καθαρά για να παριστάνει ο Βαρουφάκης τον τιμητή, κάνοντας ότι δεν βλέπει τι συμβαίνει. Πιο καθαρά δεν γίνεται. Ο Τσίπρας, ανεξαρτήτως ρητορικής, έχει ζητήσει εμπράκτως συγγνώμη αρκετές φορές. Αντίθετα, ο Βαρουφάκης συνεχίζει τους κομπασμούς. Ας τα δούμε αναλυτικά:

1. Τι άλλο από «συγγνώμη» ήταν η παραδοχή του Τσίπρα στη Βουλή ότι είχε αυταπάτες;

2. Τι άλλο από «συγγνώμη» είναι η παραδοχή του ότι «…έξω στο δρόμο πολλοί μπορεί να μας λένε ψεύτες»;

3. Τι άλλο από «συγγνώμη» σημαίνει η αναφορά του ότι, όταν πήγε στο μέγαρο Μαξίμου, ήταν περίπου ανίδεος, αλλά και η απολογία του ότι έκανε μεγάλα λάθη στην επιλογή συνεργατών;(τα δύο τελευταία από τη συνέντευξη στoν «Guardian» –εδώ).

4. Τέλος, το γεγονός ότι σήμερα η κυβέρνησή του επιχειρεί την έξοδο στις αγορές, σε αντίθεση με ό,τι έλεγε όταν το επιχειρούσαν Σαμαράς και Στουρνάρας, είναι ακριβώς η μεγαλύτερη παραδοχή εκείνου του λάθους. Είναι η μεγαλύτερη συγγνώμη εν τοις πράγμασι, για όποιον βλέπει την ουσία και δεν στέκεται στα λόγια.

Στον αντίποδα, ο Βαρουφάκης, ο οποίος έχει καθοριστικό μερίδιο ευθύνης για όσα έλεγε, έκανε (ή δεν έκανε) όταν χειριζόταν, σχεδόν εν λευκώ, τις διαπραγματεύσεις κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015, πότε ζήτησε «συγγνώμη»; Εχει παραδεχθεί κάποιο σοβαρό λάθος του; Εχει απολογηθεί για κάτι από όλα αυτά; Ή μήπως επιφυλάσσει για το εαυτό του τον ρόλο του αλάνθαστου και τιμητή των άλλων;

Οι πολιτικοί -και κυρίως αυτοί που κυβέρνησαν ή κυβερνούν- κρίνονται από το αποτέλεσμα. Ετσι θα κριθεί και ο Τσίπρας. Προφανώς και δεν αρκούν οι παραδοχές και οι «συγγνώμες». Ούτε αρκεί καμιά έξοδος στις αγορές, όπως δεν άρκεσε ούτε στην κυβέρνηση Σαμαρά. Αν, όμως, επιτευχθεί με καλούς όρους, θετική εξέλιξη θα είναι. Οχι για την κυβέρνηση, για τη χώρα. Διότι δεν μπορεί, διάβολε, να ήταν καλή το 2014 και να μην είναι το 2017.

Και εντέλει πρέπει να καταλήξουμε στο τι θέλουμε από τους πολιτικούς. Να μένουν κολλημένοι στην παλιά αερολογία τους ή να αλλάζουν, όταν βλέπουν ότι οδηγεί σε αδιέξοδο; Ο Τσίπρας έκανε αυτήν την στροφή (ή κωλοτούμπα). Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) δεν μπορεί παρά να είναι ικανοποιημένη. Αυτό του ζητούσαν. Τη δική τους πολιτική υιοθέτησε πανηγυρικά. Επομένως, η κριτική της σήμερα δεν μπορεί να είναι επί όσων έλεγε το 2014 και στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Αλλά με το κριτήριο της αποτελεσματικότητας ή μη σε όσα κάνει μετά τη στροφή.

Επομένως, η υπόδειξη Βαρουφάκη στον Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη από Σαμαρά και Στουρνάρα είναι άνευ νοήματος. Αυτό έχει γίνει στην πράξη. Ο Τσίπρας κάνει σήμερα ό,τι έκαναν και εκείνοι το 2014. Αντίθετα, ο Βαρουφάκης απλώς επιδίδεται σε κομπασμούς για την ορθότητα των δικών του θέσεων, οι οποίες παραλίγο οδηγήσουν στην καταστροφή το καλοκαίρι του 2015.

Εντάξει, ο Τσίπρας ζήτησε συγγνώμη, αλλά μπορεί κανείς να πει ότι γι’ αυτόν ισχύει το γνωστό: «Από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο». Αλλά η επιμονή στο λάθος ή η μη παραδοχή του σημαίνει αυτό που λέει ο Εκκλησιαστής: «Αμαρτία ομολογουμένη ελάττων γίνεται, χείρων δε μη ομολογουμένη».

Προφανώς, ο φιγουρατζής Γιάνης θεωρεί εαυτόν αναμάρτητον…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News