Κάθε του θρίαμβος είναι μία νίκη του αριστοκρατικού τένις και, συνάμα, ένα σφίξιμο στο στομάχι για όσους λατρεύουν το σπορ – όχι το σκορ. Γιατί κάθε του παράσταση, κάθε του τρόπαιο, φέρνει το τέλος όλο και πιο κοντά. Στις 8 Αυγούστου θα κλείσει τα 36. Η κλεψύδρα αδειάζει. Το «αντίο» θα είναι πικρό για το άθλημα που ο Ρότζερ Φέντερερ τίμησε όσο κανείς. Ο Ελβετός πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής, που θέλει τους νικητές να είναι «εξολοθρευτές». Με την αρμονία στο παιχνίδι του, την αισθητική του, τις σχεδόν τέλειες κινήσεις του, επανέκδωσε και βελτίωσε ένα τένις ξεχασμένο από τα μέσα της δεκαετίας των ’80s. Δεν είναι, απλώς, ο καλύτερος: είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση.

Ενα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου του 2001, ο Φέντερερ νίκησε στα προημιτελικά του Γουίμπλεντον τον επτά φορές κάτοχο του τροπαίου, Πιτ Σάμπρας (στην πρώτη τους και τελευταία επίσημη αναμέτρηση). Ο Σάμπρας, εντυπωσιασμένος από τον τρόπο του -τότε- εικοσάχρονου παιδιού από τη Βασιλεία, του είχε κάνει μία ανεπανάληπτη φιλοφρόνηση. Είχε δηλώσει πως, για πρώτη φορά στη ζωή του, αισθάνθηκε ότι έχασε από κάποιον που έπαιξε καλύτερα απ’ αυτόν. Σαν άλλος προφήτης είχε αναγγείλει την έλευση εκείνου που θα «ανάσταινε» το άθλημα.

«Ο θάνατος του τένις επήλθε στις 10 Ιουνίου του 1984, ακριβώς στις 19.08. Τότε που ο Τζον ΜακΕνρόου, ο πιο ταλαντούχος τενίστας της εποχής, έχασε από τον δεκαθλητή Ιβάν Λεντλ. Εκείνη τη βάρβαρη στιγμή που ο συμπαθής Λεντλ πανηγύριζε το λάθος του αντίπαλου του, το τένις τελείωνε. Θα ακολουθούσε μια γενιά παικτών γεμάτων όρεξη για τρέξιμο, παθιασμένων με την αποτελεσματικότητα, αλλά χωρίς το ταλέντο που μαγεύει τον θεατή», έγραψε στην USA Today ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, ένας από τους κορυφαίους αθλητικούς αρθρογράφους των ΗΠΑ, μετά τη νίκη του Φέντερερ στον τελικό του Αμερικανικού Οπεν, στις 11 Σεπτεμβρίου 2004. Για να συμπληρώσει ότι «ο Ελβετός ήρθε για να καταπλήξει τον κόσμο, θέτοντας τις βάσεις μιας νέας θρησκείας, της θρησκείας του ταλέντου». Αυτό, ακριβώς, έκανε ο Φέντερερ: με την ποιότητα και τη χαρισματικότητά του σάρωσε τα τρόπαια, σε ένα άθλημα όπου -μετά τον ΜακΕνρόου και (δευτερευόντως) τον Σάμπρας- η αντοχή και η δύναμη θεωρούνταν τα κύρια συστατικά της επιτυχίας.

Σάρωσε τα τρόπαια και τα ρεκόρ. Την Κυριακή κατέκτησε τον όγδοο τίτλο του στο Βρετανικό Οπεν, το 19o Γκραν Σλαμ του, και έγινε ο τρίτος τενίστας στα χρονικά που κερδίζει περισσότερα από ένα major τουρνουά χωρίς να χάσει ούτε σετ (το είχε κατορθώσει και στην Αυστραλία, τον περασμένο Χειμώνα). Λίγο πριν κλείσει τα 36 του χρόνια, είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία κατακτητής του Γουίμπλεντον στη σύγχρονη μορφή του (από το 1968). Μετράει 93 τίτλους καριέρας και απέχει μόλις κατά έναν από τον Ιβάν Λεντλ, που είναι ο δεύτερος της κατάταξης (ο Τζίμι Κόνορς προηγείται με 109). Επιπλέον, ισοφάρισε το επίτευγμα του Αυστραλού Κεν Ρόσγουολ, κερδίζοντας δύο Γκραν Σλαμ σε ηλικία άνω των 35 ετών.

Το προηγούμενο ήταν το Αυστραλιανό Οπεν, τον περασμένο Ιανουάριο. Αλλος «άθλος» και τούτος: έπειτα από μία εξάμηνη αποχή από τα courts, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού, μέσα στο 2017 κατέκτησε -εκτός από το τρόπαιο στη Μελβούρνη- δύο τίτλους Μάστερς 1000 και έναν στο Χάλε, προτού βάλει «το κερασάκι στην τούρτα», χθες, στο Λονδίνο. Εφέτος έχει ηττηθεί μόνο δύο φορές σε 33 αναμετρήσεις. Στα Γκραν Σλαμ και στα Μάστερς είναι αήττητος, με 25 νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις, ενώ δεν έχει χάσει από τενίστα του Top-100.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News