Ούτε στον γάμο τους δεν βρίσκονται τα ζευγάρια πια!  Έτσι όπως προέκυψε ως μόδα που ακολουθούν πολλοί στη σύγχρονη κοινωνία, η τελετή του γάμου συνηθέστατα εξελίσσεται ως η χαρά του παιδιού. Και οι φωτογραφίες δεν αποτυπώνουν πλέον ένα «ονειροπαρμένο» ζευγάρι, αλλά, μελετήστε βλέμματα, ένα ζευγάρι που κοιτάνε τα παιδιά τους στα μάτια για να διαβάσουν στο βλέμμα τους, αν όλα ανταποκρίνονται στη χαρά που ήθελαν να τους δώσουν, οι γονείς τους. Δείτε τη σοβαρότητα του παιδιού ενώ συνοδεύει τη μαμά νύφη στην εκκλησία για να την παραδώσει. Παίζοντας ρόλο σχεδόν ενήλικα. Θαρρείς, ότι τους επιβάλλουμε να ενηλικιωθούν με τη μία, για να «προσέχουν» τους γονείς. Για να νοιάζονται τη μαμά. Η βολική συνήθεια, καμιά φορά κάνει όλα να μοιάζουν Ok. Μπορεί ακόμα να τα πασπαλίσει «ονειρικά». Ποιος δεν θα με πει «στρίτζω» γιατί επιζητώ να οδηγήσω τη ματιά σας σε άλλο μονοπάτι διαδρομής; Να αποτολμήσω να ψιχαλίσω ένα «μήπως;». Η τελετή του γάμου στις μέρες μας είναι η χαρά του τέκνου, περισσότερο και από το παιδικό του πάρτι. Και μην βιαστείτε να με αντικρούσετε, αναφέροντάς μου τη χαρά που είχε ανέκαθεν το όποιο παρανυφάκι. Δεν είχε έγνοια η νύφη το παρανυφάκι της, πέραν του αν, θα της πατούσε το νυφικό.

Αφού οι συνθήκες της ζωής μας στέγνωσαν τον γάμο από το πρωτογενές, το βαθύ και αυθόρμητο «Νομίζω, ότι μαζί σου θα μπορούσα να μοιραστώ όλη μου τη ζωή. Θα ένοιωθα ευτυχής και ασφαλής να είσαι δίπλα μου για να το τολμήσουμε» και γέμισε το μυαλό υπολογισμούς και πρακτική. Θέλει βαθιά αγάπη, θάρρος, τόλμη. Μπορεί, ακόμα ακόμα, να θέλει και ιερή «ελαφράδα». Γιατί αν εντρυφήσεις την ευθύνη στο ακέραιο, σου κόβονται τα πόδια. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος. Είναι ιερό πράγμα τα ζευγάρια. Νομίζω, όσο και να μεγαλώσω, πάντα θα νοιώθω δέος απέναντι στην ιερή τους συνάντησή! Για κάντε το εικόνα από ψηλά… Δείτε πληθυσμό γης. Μετρήστε ψυχές! Δισεκατομμύρια ψυχές! Κι έρχεται μια ψυχή και βρίσκει την «αδελφή» της. Για να ενωθεί. Για να αξιωθεί το, «ο άνθρωπός μου». Ο ένας. Η μία. Μέσα από οποιαδήποτε σύμβαση «λόγου» και «στιγμή» υπόσχεσης, ας το πούμε και «γάμο». Μην το τρέξετε στην τεκνοποιία. Όχι, αυτό το σύγχρονο λαχάνιασμα γιατί δεν μας βγαίνει το χρόνος, αφού προπορεύσαμε σπουδές -καριέρα-οικονομική αυτονομία. Όχι, αυτόν τον αναιδή ενικό της ανάγκης «Θέλω ένα παιδί!», αναζητώντας εναγώνια, κάτι σε «δότη σπέρματος» πιο πολύ, από σύντροφο ζωής. Κρατείστε το στην ιερότητα του λιμανιού της ψυχής. Κρατείστε το, στο, «ο άνθρωπός μου». Κόψτε συλλαβή – συλλαβή όπως στο σχολείο… Ο άν-θρω-πός μου. Λίγο το έχετε;

Ένα ζευγάρι, ένας γάμος. Δύο κόσμοι που θα προσπαθήσουν για ένα σύμπαν. Ας δώσουν εκείνη τη μέρα, ο ένας στον άλλον το στίγμα, την κατεύθυνση, ότι είναι ο «ένας» για τον άλλον, πάνω και πέρα απ’ όλα και απ’ όλους. Ναι, όσο κι αν το εισπράττετε ακραίο, στον δικό μου αξιακό χάρτη, αυτή η ένωση είναι, πάνω και από τα παιδιά. Είναι τελετή για δύο. (Και φίλους, που δεν μας νοιάζει τι ώρα θα πέσουν για ύπνο). Ας μην έχουν τα παιδιά να θυμούνται ότι ήταν «εκεί». Αλλά ας φροντίσουμε ένα μακάρι. Μακάρι να πατάει η ψυχή τους σε ένα «εκεί» των γονιών, που δεν το εξευτέλισαν στο χρόνο. Ακριβώς γιατί δεν το εξέλαβαν ως πάρτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News