«Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια άλλη στιγμή στη μεταπολεμική ιστορία που η παγκόσμια ηγεσία να ήταν τόσο αμφισβητήσιμη και αβέβαιη». Με αυτόν τον ξεκάθαρο όσο και ανησυχητικό τρόπο ολοκληρώνει ένα από τα άρθρα του στους Financial Times ο Γκίντεον Ράκμαν, αναδεικνύοντας ένα σημαντικό ζήτημα των καιρών μας. Ελάχιστες ημέρες πριν από την επικείμενη σύνοδο των G20 στο Αμβούργο, ο διακεκριμένος βρετανός δημοσιογράφος διερωτάται ποιος ηγείται της παγκόσμιας κοινότητας κατά το τρέχον έτος;

Πριν από εννέα χρόνια, στην πρώτη σύνοδο των G20 που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον, παρά τις καταστροφές της Lehman Brothers και του πολέμου στο Ιράκ, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο ηγέτης του κόσμου τούτου ήταν ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος. Σήμερα, ωστόσο, είναι εξίσου αναμφίβολο ότι ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται κάθε άλλο παρά πρόθυμος (και ικανός) να αναλάβει τον απαιτητικό αυτό ρόλο. Υπάρχουν, ωστόσο, δύο εναλλακτικές επιλογές: ο Σι Τζινπίνγκ των συνεργασιών σε παγκόσμιο επίπεδο και η Aνγκελα Μέρκελ την οποία εμπιστεύεται – σύμφωνα με έρευνα το ινστιτούτου Pew – το 44% των πολιτών 37 χωρών με τους «αντιπάλους» της για την παγκόσμια κυριαρχία να περιορίζονται ο Σι στο 28% και ο Ντόναλντ στο 22%. Ποια είναι, όμως, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του καθενός;

Θέλοντας ή μη, ο Τραμπ είναι ο επικεφαλής μιας παγκόσμιας υπερδύναμης που διαθέτει ένα απαράμιλλο δίκτυο συμμαχιών και συντριπτική στρατιωτική ισχύ, και στην οποία βασίζονται πολλοί από τους ηγέτες του G20 ώστε να κοιμούνται ήσυχοι. Ο Τραμπ μπορεί να είναι απρόβλεπτος αλλά οι αμερικανικοί θεσμοί είναι ισχυρότεροι από τον όποιο εκκεντρικό πρόεδρο. Αλλά το δόγμα «Πρώτα η Αμερική» σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο για έναν παγκόσμιο ηγέτη ο οποίος, μάλιστα, βρίσκεται ήδη σε αντιπαράθεση με την Κίνα, τη Γερμανία και τη Νότια Κορέα – όσον αφορά το εμπόριο – και με ολόκληρο τον πλανήτη, όσον αφορά το κλίμα.

Ο Σι και η Κίνα έχουν έναν πακτωλό χρημάτων και η πρόσφατη σύνοδος «One Belt, One Road» απέδειξε πόσο αποτελεσματική είναι η διπλωματία του γιουάν. Την ώρα, ωστόσο, που πολλοί ασιάτες ηγέτες επιθυμούν τη σύσφιξη των σχέσεών τους με το Πεκίνο, η κινεζική ηγεσία δεν έχει απορρίψει τον προστατευτισμό, παρά τη ρητορική της περί ελεύθερου εμπορίου. Και ας μην ξεχνάμε ότι η Κίνα είναι μια χώρα με αυταρχικό καθεστώς ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες – με εξαίρεση τη Σαουδική Αραβία – του G20 είναι δημοκρατίες ή σχεδόν δημοκρατίες όπως η Ρωσία και η Τουρκία. Και η Κίνα δεν συνάπτει συμμαχίες ενώ η στάση της σχετικά με τις διεθνείς σχέσεις είναι κατά κύριο λόγο συναλλακτική.

Oσον αφορά την «συνετή» γερμανίδα καγκελάριο, ο Ράκμαν υποστηρίζει πως «είναι μια ενστικτώδης διεθνίστρια και υπερασπίστρια του κράτους δικαίου» που κέρδισε τον παγκόσμιο σεβασμό ξεπερνώντας την κρίση του ευρώ, την κρίση της Ουκρανίας, το προσφυγικό και το σοκ του Brexit. Είναι επίσης η ντε φάκτο ηγέτιδα της ΕΕ, αλλά αποτελεί γεγονός πως «εάν οι εχθρικές δυνάμεις περάσουν τα σύνορά σου, μάλλον δεν θα καλέσεις το Βερολίνο» καθώς η Γερμανία, λόγω της ιστορίας της, δεν διαθέτει την απαραίτητη στρατιωτική ισχύ για να διεκδικήσει την παγκόσμια ηγεσία.

Αναζητώντας τον νέο παγκόσμιο ηγέτη. Εικονογράφηση: James Ferguson για τους Financial Times.

Υπήρξε η πρώτη χώρα που κατάργησε τη δουλεία στη Λατινική Αμερική, που υιοθέτησε την κοσμική εκπαίδευση και νομιμοποίησε τα διαζύγια και την πορνεία. Τώρα η Ουρουγουάη είναι έτοιμη να κάνει ακόμα ένα τολμηρό βήμα και να γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που το κράτος θα αναλάβει την καλλιέργεια, την συσκευασία και την πώληση μαριχουάνας στα φαρμακεία.

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, βλέποντας τα προβλήματα που υπάρχουν σε άλλες χώρες. Καπνίζω από τα 15 μου και ποτέ δεν είχα μαριχουάνα τέτοιας ποιότητας, που να κοστίζει λίγο και να μπορώ να την προμηθευτώ εύκολα. Οι έμποροι ναρκωτικών δεν ενδιαφέρονται, δεν φέρνει χρήμα. Ασχολούνται με άλλα ναρκωτικά», εξήγησε ο Λούκας Λόπεζ στην El País.

Ο νεαρός αυτός Ουρουγουανός μετέτρεψε το πάθος του για τη μαριχουάνα σε επάγγελμα, ανοίγοντας στο κέντρο του Μοντεβιδέο ένα κατάστημα πώλησης κάθε λογής προϊόντων που έχουν να κάνουν με την κάνναβη και την χρήση της. Το μέτρο πρόκειται να τεθεί σε εφαρμογή στα μέσα του μήνα ενώ ο νόμος είναι ξεκάθαρος: οι Ουρουγουανοί θα μπορούν είτε να καλλιεργούν στα μπαλκόνια τους είτε να αγοράζουν μαριχουάνα από τα τριάντα φαρμακεία που έχουν ήδη λάβει τη σχετική άδεια, έναντι 1,13 ευρώ το γραμμάριο. Ανώτατο όριο τα 10 γραμμάρια την εβδομάδα ενώ η μοναδική απαγόρευση αφορά την πώληση σε αλλοδαπούς. Και όλα αυτά για να στερήσουν οι Αρχές περί τα 30 εκατομμύρια δολάρια από τους εμπόρους ναρκωτικών και να περιορίσουν την εγκληματικότητα.

Οι εγγεγραμμένοι χρήστες μαριχουάνας στις σχετικές λίστες του κράτους έχουν φτάσει ήδη τις έξι χιλιάδες. Φωτογραφία: EFE

Στη στενή. Κάθε δέκα χρόνια θα πρέπει να μπαίνουν όλοι οι Αμερικανοί. Γιατί; Την απάντηση την δίνει μέσα σε μερικές αράδες o Τζέσι Μπoλ, ένας πολλά υποσχόμενος – τον συγκρίνουν με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες και τον Ιταλο Καλβίνο – νεαρός αμερικανός συγγραφέας και ποιητής.

Μια σημαντική απαίτηση – αναφέρει σε άρθρο του στους LA Times – που προβάλλεται στους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η συμμετοχή τους σε ορκωτά δικαστήρια. Παρότι πολλοί το απεχθάνονται, το μισούν και το αποφεύγουν, η γενική αίσθηση είναι ότι πρόκειται για ένα καθήκον απαραίτητο, καθώς σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη μια κοινωνία είναι δίκαιη μόνον εάν όλοι συμμετέχουν στον καταμερισμό της ενοχής. Αλλά ο Μπολ θεωρεί πως οι Αμερικανοί θα πρέπει επίσης να εκτίουν μια σύντομη «ποινή» κάθειρξης στις αμερικανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας, μια φορά ανά δεκαετία ο καθένας, ούτως ώστε να διασφαλιστεί ότι η ποιότητα ζωής στα σωφρονιστικά κέντρα της Αμερικής είναι κατάλληλη για ανθρώπους.

Ολοι στη φυλακή – παρίες και αριστοκράτες και κρατικοί αξιωματούχοι και δικαστές και μέλη των ενόπλων δυνάμεων και γερουσιαστές και ιερείς και χρηματιστές, άνθρωποι όλων των θρησκειών και όλων των χρωμάτων. «Απλά σκεφτείτε, εάν όλοι οι Αμερικανοί, μέσα σε διάστημα δέκα ετών εξοικειώνονταν με το τί σημαίνει να βρίσκεται κάποιος στη φυλακή, τίθεται ερώτημα για το εάν θα βελτιωνόταν η ποιότητα των φυλακών μας;», διερωτάται ο Μπολ.

Μια ρηξικέλευθη πρόταση για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των 2,1 εκατομμυρίων φυλακισμένων Αμερικανών. Φωτογραφία: Reuters/ Lucy Nicholson

Υποστηρίζουν ότι βελτιώνει τη διάθεση, αυξάνει την ενέργεια και συμβάλλει στην ανάκτηση των δυνάμεων μετά τον τοκετό. Βοηθά επίσης στην παραγωγή μητρικού γάλακτος και μειώνει την απώλεια σιδήρου. Η κατανάλωση του πλακούντα ενδέχεται να έχει επιδράσεις σχεδόν θαυματουργές, δηλώνουν αρκετοί ενώ η πρακτική της αποκαλούμενης πλακουντοφαγίας (plancentophagy) αναδείχτηκε χάρη σε διασημότητες όπως η Κιμ Καρντάσιαν, η Τζάνουαρι Τζόουνς και η Αλίσια Σιλβερστόουν.

Σύμφωνα με το CNN πρόκειται ένα φαινόμενο που διευρύνεται διαρκώς. Σε μία περίπτωση, ωστόσο, που καταγράφηκε σ’ ένα από τα Κέντρα Ελέγχου και Ασθενειών (CDC) των ΗΠΑ, ένα παιδί από το Όρεγκον μολύνθηκε από στρεπτόκοκκο ομάδας Β, ένα βακτήριο που εντοπίζεται στο ανθρώπινο σώμα και στην περίπτωση που μεταδοθεί σε νεογέννητα μπορεί να προκαλέσει πνευμονία και μηνιγγίτιδα. Το παιδί εισήχθη δύο φορές στο νοσοκομείο, γεγονός που θορύβησε τους γιατρούς, μεταξύ των οποίων και η παιδίατρος Ζενεβιέν Μπούσερ η οποία επέρριψε την ευθύνη στη μητέρα και τα χάπια από αποξηραμένο πλακούντα (τον δικό της πλακούντα) που λάμβανε εκείνη την περίοδο καθώς έπειτα από σχετικές αναλύσεις διαπιστώθηκε ότι τα χάπια εμπεριείχαν το βακτήριο του στρεπτόκοκκου.

Οπότε είναι ευεργετική ή μπορεί να αποβεί και μοιραία η κατανάλωση πλακούντα από τις νέες μητέρες; «Δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν τα οφέλη, αλλά δεν υπάρχουν ούτε έρευνες που να αποδεικνύουν το αντίθετο», προσδιόρισε ο Ντάνιελ Μπένισεκ, καθηγητής Ιατρικής Ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο της Νεβάδα στο Λας Βέγκας.

Η Κιμ Καρντάσιαν με την κόρη της. Φωτογραφία: Reuters