Ο κλιματισμός δεν υπάρχει και αν υπάρχει δεν λειτουργεί. Τα παράθυρα είναι ορθάνοιχτα επιτρέποντας αδιάκριτα βλέμματα. Οπως και τα κουμπιά στα πουκάμισα. Η ζέστη δικαιολογεί τα πάντα, κυρίως ακραίες καταστάσεις, νευρώσεις και πάθη. Στο σινεμά υπήρξαν κάποια φιλμ που αν στην πλοκή τους δεν υπήρχε ως υπόβαθρο μια πολύ ζεστή μέρα -ή μια ζεστή νύχτα ακόμα καλύτερα- δύσκολα θα είχαν γοητεύσει το κοινό.

1. «Εξαψη»

«Μπορείς να σταθείς εδώ δίπλα μου, αλλά πρέπει να συμφωνήσεις πως δεν θα μιλήσουμε για τη ζέστη». Ο Γουίλιαμ Χαρτ. Και η Κάθλιν Τέρνερ. Στην «Εξαψη» («Body Heat») του Λόρενς Κάσνταν, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 -αλλά σε τελική ανάλυση και διαχρονικά- υπήρξε από τα καλύτερα μυαλά του Χόλιγουντ.

Η «Εξαψη» ήταν ένα ερωτικό νεονουάρ του 1981, με την σαγηνευτική τότε Τέρνερ στον πρώτο της ρόλο στον κινηματογράφο και τον γοητευτικό Χαρτ. Ενα φιλμ που δεν θα υπήρχε χωρίς το καυτό περιβάλλον της Φλόριντα που θα απογύμνωνε τα καυτά κορμιά των πρωταγωνιστών του. Η Μάτι Γουόκερ και ο Νεντ Ρέισιν ήταν οι ήρωες μιας ιστορίας εγκλήματος και ενός εγκληματικού πάθους που δύσκολα θα υπήρχαν και τα δύο αν δεν διαδραματίζονταν σε βασανιστικά ζεστές ημέρες της Ηλιόλουστης Πολιτείας.

Ο ερωτισμός στο φιλμ είναι αντίστοιχος των υψηλών θερμοκρασιών της Φλόριντα. Και της θηλυκότητας της Τέρνερ. Χαρακτηριστικός ο διάλογος:

Νεντ: «Μάλλον δεν θα έπρεπε να φοράς αυτά τα ρούχα».
Μάτι: «Μα είναι μια μπλούζα και μια φούστα, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»
Νεντ: «Δεν έπρεπε να φοράς αυτό το κορμί».

2. «Σιωπηλός Μάρτυρας»

Η πρώτη σκηνή σε αυτό το υπέροχο φιλμ του Αλφρεντ Χίτσκοκ -το οποίο υπήρξε παράλληλα μια άσκηση και μια επίδειξη σκηνοθετικών ικανοτήτων- ήταν το πρόσωπο του κάθιδρου Τζίμι Στιούαρτ. Στον «Σιωπηλό Μάρτυρα» («Rear Window») του 1954 ο ήρωας είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι εν μέσω ενός νεοϋορκέζικου καύσωνα.

Η ταινία είναι παράλληλα μια σπουδή στην ηδονοβλεψία, ασχέτως αν οι ήρωες καταλήγουν να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα. Ο ήρωας είναι καθηλωμένος στην καρέκλα έχοντας σπάσει το πόδι του και σκοτώνει τον χρόνο του παρακολουθώντας τι συμβαίνει στον ακάλυπτο, παρέα με την δήθεν αθώα Γκρέις Κέλι. Δεν θα μπορούσε να το κάνει αν τα παράθυρα δεν ήταν ορθάνοιχτα εξαιτίας της φοβερής ζέστης.

«Θα πίστευε κανείς πως η βροχή θα δρόσιζε λίγο την ατμόσφαιρα. Το μόνο που έκανε ήταν να μετατρέψει τη ζέστη σε υγρασία», ακούγεται κάποια στιγμή. Αλλά κανείς δεν θέλει να κλείσει τα παράθυρα.

Στόχος είναι η παρακολούθηση της καθημερινότητας. Σχεδόν προφητικό, καθώς σήμερα ο κόσμος συνηθίζει να παρακολουθεί ανώνυμους σε καθημερινές στιγμές ώσπου να γίνουν επώνυμοι. Ωστόσο αυτή η κλειδαρότρυπα, ένα κλείσιμο του του ματιού του Χίτσκοκ στον θεατή της ταινίας, δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τον  παράγοντα ζέστη. Ο Στιούαρτ και η Κέλι, ο Τζεφ και η Λίζα, γίνονται παρατηρητές μιας νωχελικής καθημερινότητας. Η οποία όμως είναι και σκοτεινή. Ενα ιδανικό μοτίβο για τον μαέστρο Αλφρεντ που στήνει την ιστορία του σχεδόν σε ένα κάδρο διαρκείας.

3. «Σκυλίσια μέρα»

Το δράμα του Σίντνεϊ Λουμέτ «Dog Day Afternoon» (1975) αποτελεί μια μικρογραφία της δεκαετίας του 1970, μια σπουδή στις οικονομικές ανισότητες και στον κοινωνικό αποκλεισμό που δηλητηρίασαν το αμερικανικό όνειρο. Ωστόσο, ο θεατής νιώθει τη δυσφορία λόγω της αποπνυκτικής ζέστης. Είναι ένα πολύ ζεστό απόγευμα στο Μπρούκλιν όταν ο κάθιδρος Αλ Πατσίνο βρίσκεται παγιδευμένος σε μια αποτυχημένη απόπειρα ληστείας, σε μια δραματική κατάσταση ομηρείας και σε ένα τσίρκο των ΜΜΕ. Αυτή η αίσθηση της τρομακτικής ζέστης σου κάνει να πιστεύεις ότι όλα είναι πιθανά, ακόμα και η πιο ακραία κατάσταση.

4. «Λεωφορείον ο Πόθος»

Το αριστούργημα του Ελία Καζάν, «A Streetcar Named Desire» (1951), είναι αυτό που αναδεικνύει τον Μάρλον Μπράντο ως τον απόλυτο νέο σταρ του κινηματογράφου -είχε ο ίδιος τον ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι όταν ο Καζάν ανέβασε το έργο στο Μπρόντογουεϊ και έπειτα τον ενσάρκωσε στο σινεμά. Η ζέστη της Νέας Ορλεάνης στα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν προσφέρει όμως μόνο την ευκαιρία στον Μπράντο να κυκλοφορεί με το εμβληματικό πια κοντομάνικο μπλουζάκι, αλλά αποτελεί σεναριακά το ιδανικό ψυχοφθόρο υπόβαθρο ώστε να ξεδιπλώσει η Μπλανς Ντιμπουά/Βίβιαν Λι τον νευρωτικό χαρακτήρα της.

5. «Wild Things»

Δεν υπάρχει κάτι πιο καυτό από ένα καλοκαίρι στην ύπαιθρο στη νότια Φλόριντα. Αλιγάτορες, αισθησιακές νεαρές, πισίνες, πλεκτάνες, γύμνια, ένα αστυνομικό θρίλερ που θα άξιζε να έχει σκεφτεί η Πατρίσια Χάισμιθ και να είχε βέβαια την τόλμη να βάλει περισσότερο σεξ στις ιστορίες της. Τελικά το «Wild Things» (1998) του Τζον ΜακΝόουτον έμεινε στην ιστορία από τα υγρά κορμιά των πρωταγωνιστριών, το τρίο των Ματ Ντίλον, Ντενίζ Ρίτσαρντς και Νεβ Καμπελ, και το γυμνό σώμα του Κέβιν Μπέικον. Με τέτοια ζέστη τι να φορέσει κανείς;

6. «Κάνε το Σωστό»

Στη γειτονιά του Μπέντφορντ-Στίβενσαν, στην καρδιά του Μπρούκλιν, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου, όλοι περιμένουν να γίνει κάποια στιγμή η έκρηξη. Ο ρατσισμός, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία ανάμεσα σε Αφροαμερικανούς και ιταλικής καταγωγής Νεοϋορκέζους βράζουν από τον υδράργυρο στο «Do the Right Thing» (1989) με το οποίο ο Σπάικ Λι έγινε ευρύτερα γνωστός.

7. «H Πισίνα»

Είναι καλοκαίρι στον γαλλικό Νότο και όλη η πλοκή διαδραματίζεται γύρω από μια πισίνα στη βίλα του Ζαν Πολ και της Μαριάν, του Αλέν Ντελόν και της Ρόμι Σνάιντερ. Η ήδη αυξημένη λίμπιντο πυροδοτείται λόγω υψηλών θερμοκρασιών σε αυτό το ερωτικό θρίλερ που γύρισε ο Ζαν Ντερέ το 1970. Ο έλεγχος χάνεται όταν στο υπέροχο αυτό σπίτι του Σεντ Τροπέ καταφθάνουν ο Μορίς Ρονέ, πρώην εραστής της Μαριάν/Σνάιντερ και η κόρης του, Πενελόπ, την οποία υποδύεται η Τζέιν Μπίρκιν. Φυσικά ο Ντελόν γοητεύει την Μπίρκιν και όλα ξεφεύγουν. Οπως ξεφεύγει κανείς αν δει την Ρόμι Σνάιντερ να βγαίνει τόπλες από την πισίνα

8. «Επτά Χρόνια Φαγούρα»

Με τα σημερινά δεδομένα η ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ «The Seven Year Itch» (1955) μοιάζει μάλλον αφελής και κάπως σαχλή. Η συνηθισμένη πια ιστορία του πιστού συζύγου και οικογενειάρχη που ένα καλοκαίρι μένει μόνος στη Νέα Υόρκη -η σύζυγος και τα παιδιά πάνε διακοπές- και γοητεύεται από μια όμορφη γειτόνισσα. Ο πειρασμός, τα διλήμματα, η καλοκαιρινή ραστώνη και η ζέστη που πολλά δικαιολογεί. Τώρα δεν μας λέει πολλά, όμως 60 χρόνια μετά παραμένει ένα εμβληματικό φιλμ που χάρισε μια από τις πιο κλασικές εικόνες της Εβδομης Τέχνης: τη Μέριλιν Μονρόε να δροσίζεται πάνω από τη σχάρα εξαερισμού του μετρό και να αφήνει να ανασηκωθεί το θρυλικό πια λευκό φόρεμά της. Φυσικά ο Τομ Ιγουελ υποκύπτει στον πειρασμό. Αλλωστε κάνει πολύ ζέστη για να αντισταθείς…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News