Στην Ελλάδα η έννοια της «πολιτικής λύσης» συνήθως παραπέμπει στην ανάληψη πρωτοβουλιών σε ανώτατο επίπεδο, προκειμένου να ξεπεραστούν προβλήματα που θέτουν οι νόμοι, συχνά δε και η λογική. Τα πολιτικά μας ήθη αναγνωρίζουν στον εκάστοτε Πρωθυπουργό το δικαίωμα της υπέρβασης ακόμα και περιορισμών που τίθενται από το ίδιο το Σύνταγμα.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο όταν ένα πρόβλημα γίνεται κόμπος, μεταφέρεται στο μεγάλο τραπέζι του Μαξίμου προς λύση. Ο υπουργός πηγαίνει ως τα όρια που θέτει το θεσμικό πλαίσιο και ο προϋπολογισμός. Για τον Πρωθυπουργό, όμως, η ουσία, υπερισχύει των νόμων και των αριθμών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλη μία τριτοκοσμική ψηφίδα στην οικογενειακή μας φωτογραφία. Σε μία Πολιτεία δυτικού Τύπου, ο υπουργός και ο Πρωθυπουργός αντιμετωπίζουν κοινούς θεσμικούς περιορισμούς. Αν κάτι είναι αντισυνταγματικό για τον υπουργό, τότε είναι και για τον Πρωθυπουργό. Όχι εδώ.

Εδώ σε μας είναι φορές που πιστεύεις ότι όλη αυτή η αλυσίδα με τις κινητοποιήσεις, τις διαπραγματεύσεις και τα λυτρωτικά ραντεβού στο Μαξίμου, γίνονται μόνο και μόνο για να αναδειχθεί ο ρόλος, η ισχύς και η αποτελεσματικότητα του ανδρός. Πάντα έτσι δεν γίνεται; Δέκα μέρες απεργία, ραντεβού με τον Πρωθυπουργό, μερικά μπρος-πίσω και στο τέλος έρχεται η λύση. Τώρα δε που η εκτόνωση της κρίσης δεν ήρθε μετά τη συνάντηση στο Μαξίμου, ο Πρωθυπουργός θα υποχρεωθεί να απαντήσει θετικά ακόμα και στο αίτημα να αδειάσει κάδους στο Σύνταγμα. Το πήρε επάνω του, συνεπώς το «ναυάγιο» αποκλείεται ως ενδεχόμενο. Αφήστε να λένε ότι φταίει η ΔΑΚΕ για την παράταση της απεργίας. Από τη στιγμή που ο Τσίπρας είπε να ασχοληθεί, οι συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι κανένας Πρωθυπουργός δεν θα χρεωθεί τη συνέχιση μίας κρίσης. Λογικά, λοιπόν, ως την Πέμπτη θα το λύσουν. Πενήντα χρόνια το ίδιο δεν γίνεται;

Βέβαια η λύση Τσίπρα/Σκουρλέτη με τις συμβάσεις, τις προσλήψεις και τους διαγωνισμούς, θα αξιολογηθεί νομικά από τα αρμόδια όργανα. Υπάρχει όμως κάτι που δείχνει εξωφρενικό. Πώς μπορεί η κεντρική κυβέρνηση να απαγορεύει στους Δήμους την ανάθεση της αποκομιδής σκουπιδιών σε ιδιώτες; Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο είναι Συνταγματικό, είναι όμως παράλογο, ειδικά όταν επιβάλλεται από μία κυβέρνηση που έδωσε σε ιδιώτες ως και το νερό που πίνουμε. Δεν έχουν πρόβλημα με το νερό και έχουν με τα σκουπίδια; Προφανώς και δεν έχουν, απλώς, χρησιμοποιούν ιδεολογικό περίβλημα για να προσφέρουν άλλη μία ασφαλιστική δικλείδα προς τους συνδικαλιστές. Η κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει από τους Δήμους να πράξουν σύμφωνα με το συμφέρον τους. Ως εκεί. Άλλες ανάγκες έχουν τα Γρεβενά και άλλες η Ιεράπετρα. Πιθανότατα να έχουν και τις ίδιες, αλλά αυτό οφείλουν να το αξιολογήσουν οι δήμαρχοι, όχι ο Σκουρλέτης.

«Είναι βαθιά ιδεολογική συζήτηση» λέει η Ολγα Γεροβασίλη ισχυριζόμενη ότι η σύμπραξη Δήμων με ιδιώτες, θα δημιουργήσει συνθήκες «γαλέρας» για τους εργαζόμενους. Δεν ξέρω αν έχει μάθει τα νέα η κυρία Γεροβασίλη, αλλά είναι δουλειά δική της και των αρμοδίων συναδέλφων της, να διασφαλίζουν συνθήκες νομιμότητας στην αγορά εργασίας. Αν στην αγορά υπάρχουν συνθήκες «γαλέρας», η κυρία Γεροβασίλη μπορεί να απευθυνθεί στον εαυτό της και στους συναδέρφους της, δηλαδή σε αυτούς που τις ψήφισαν.

Αν η (όποια) κυβέρνηση θέλει να καινοτομήσει, ας τολμήσει την αποκέντρωση στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Μητροπολιτικοί Δήμοι που διαχειρίζονται με αυτοτέλεια τα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ και τα δημοτικά τέλη, ενώ δεν λαμβάνουν πλέον καμία επιδότηση από την κεντρική κυβέρνηση. Γιατί δεν το κάνουν; Επειδή θα συρρίκνωνε το διαθέσιμο προς λαφυραγώγηση κράτος.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News