Την ημέρα που γέννησα τα δίδυμα παιδιά μου, ο άντρας μου με εγκατέλειψε. Την ημέρα που έγινε πατέρας, δεν στάθηκε παρά μια στιγμή κοντά μου. Μετά έφυγε τρέχοντας.

Δεν ήταν μαζί μου στην ανάνηψη από τη δύσκολη καισαρική. Δεν με είδε να διπλώνομαι και να αδειάζω από μέσα προς τα έξω από τις συσπάσεις της χιλιοραμμένης μήτρας μου, της μπαλωμένης κοιλιάς μου. Δεν μου κράτησε το χέρι όταν οι πόνοι πήραν τη θέση τους μετά το αναισθητικό κι εγώ τρόμαζα πως εκείνη τη στιγμή δεν είχα άλλο αέρα να αναπνεύσω. Ούτε που κατάλαβε πως φοβόμουν ακόμη και τα δάχτυλα των ποδιών μου να κουνήσω μήπως επιστρέψουν οι πόνοι και χρειαστεί να βάλω περισσότερα παυσίπονα στο ήδη  «φτιαγμένο» αίμα μου όπου έρρεαν τα κοκτέιλ των αναισθητικών, των ηρεμιστικών και των άλλων δηλητηρίων. Είχα βλέπεις ένα στήθος έτοιμο να σκάσει . Έπρεπε να χορτάσω δυο παιδιά ταυτόχρονα κι άλλο φάρμακο δεν ήθελα να τα ταΐσω μες από το γάλα μου.

Δυο παιδιά; Μα πού ήταν τα δυο παιδιά μου; Τα άκουσα να κλαίνε μόλις τα έσυραν από μέσα μου, μου είπαν «είναι καλά» αλλά εγώ δεν τα είδα. Δεν τα μύρισα. Δεν τα άγγιξα.

Γεννήθηκαν στους 7,5 μήνες, λίγο πάνω από ένα κιλό το καθένα.

Την ημέρα που γεννήθηκαν τα δυο μου παιδιά, ο άντρας μου έγινε οδηγός αγώνων ράλι και ακολούθησε σε απόσταση αναπνοής το ασθενοφόρο που με όλες τις κόρνες, τις σειρήνες και τα φώτα του μετέφερε τα πρόωρα στη ΜΕΝΝ. Την ημέρα που ο άντρας μου έγινε πατέρας, μάλωσε με κάθε επιτήδειο φραγκοφονιά για να πάει τα παιδιά του στην καλύτερη δυνατή πτέρυγα νοσηλείας και περίθαλψης πρόωρων νεογνών. Κι έμεινε μαζί τους μέχρι να τακτοποιηθούν όλα. Κι έφυγε μόνο όταν του είπαν για πολλοστή φορά ότι το επισκεπτήριο έχει λήξει κι ήταν αδύνατο να παραμείνει άλλο στην αίθουσα. Μόνο όταν αντιλήφθηκε πως ίσως να παρακωλύει το έργο των γιατρών να σώσουν κι άλλα νεογνά, σε δυσμενέστερη κατάσταση από τα δικά του.

Γέννησα στις 6 το πρωί και τον άντρα μου τον είδα το βράδυ. Αφού είχε πάει να ξαναδεί τα παιδιά μας στην άλλη άκρη της πόλης. Ήρθε χαμογελαστός, ήρεμος και με λουλούδια, να μου πει ότι όλα ήταν καλά.

Δεν μου είπε για τους αναπνευστήρες της μικρής, για τα χιλιοτρυπημένα χεράκια και τα μπανταρισμένα κεφαλάκια. Δεν μου έδειξε φωτογραφίες, «δεν με αφήνουν να βγάλω» μου έλεγε. Για να μη φρικάρω και φύγω από μέσα με τα ράμματα ανοιχτά.

Ερχόταν το πρωί, να πάρει το γάλα μου να τους το πάει, και μετά να πάει στη δουλειά. Κι άλλη μια ίδια βάρδια το απόγευμα.

Έκλεβε τα δελτία ασθενούς από τις θερμοκοιτίδες γιατί δεν πίστευε πως του τα λένε όλα οι γιατροί. Έβλεπε άγνωστα λήμματα, περίμενε κι ακολουθούσε τις νοσοκόμες, απαιτούσε εξηγήσεις, γινόταν φορτικός και νευρίαζε. Εξασφάλιζε το τέλειο για τα παιδιά του, που τον πρώτο μήνα της ζωής τους πέρασαν σκληρά, δύσκολα, χωρίς τη μαμά τους και τρόμαζαν κάθε λεπτό από τους συναγερμούς της εντατικής μονάδας.

Και το βράδυ που τον παρακαλούσα για λεπτομέρειες, μέχρι το εξιτήριό μου από το μαιευτήριο, που άκουγα όλη μέρα τα κλάματα των άλλων μωρών και δεν ήξερα πώς κλαίνε τα δικά μου, ερχόταν γελαστός, με χάιδευε και με μάλωνε που φοβόμουν να σηκωθώ να περπατήσω.

Τη δεύτερη μέρα ο άντρας μου με πήρε αγκαλιά και με έβαλε να περπατήσω τον διάδρομο της κλινικής. Κι ας ήμουν διπλωμένη στα δυο σαν σκεβρωμένο σκαρί, κι ας τραβούσανε τα ράμματα του θανατά κι ας τα ‘νιωθα ως στην πλάτη.

«Μα οι γιατροί είπαν την τρίτη μέρα…».

«Γάμα τους. Σήκω να θυμηθείς πώς περπατάς. Και ίσιωσε».

Είμαι η Λένια Κουντουράκη, μαθηματικός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News