Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει κάτι να κάνει καλά, αυτό είναι να «πουλάει» αριστεροσύνη και συνθηματολογία για τα δίκαια του λαού και τα δικαιώματα των καταφρονεμένων. Κάποιες φορές αυτό γίνεται με προκλητικό τρόπο, όταν για παράδειγμα η κυβέρνηση ακολουθεί την εξοντωτική πολιτική που όλοι ξέρουμε, η οποία, όσο να ‘ναι, κάποια δικαιώματα, κάποιων πολιτών τα περιφρονεί…

Εξελίσσεται δε αυτή η τακτική κάποιες φορές σε προκλητική υποκρισία. Οπως στην πρόσφατη περίπτωση των παράνομων και κρυφών επαναπροωθήσεων τούρκων αξιωματικών, που κατεγγέλθηκαν από την Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Εικοσιπέντε βουλευτές του κόμματος έσπευσαν να καταθέσουν ερώτηση στην Βουλή προς τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά… Εκείνος απάντησε ότι είναι αναρμόδιος και κατήγγειλε -μάλλον βασίμως- μικροπολιτικές και εσωκομματικές σκοπιμότητες.

Ολα όμως είναι σχετικά. Και φαίνεται ότι σχετικοποιούνται με το χρήμα.

Μέχρι στιγμής, κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τολμήσει να να αρθρώσει κάποιους είδους αντίδραση για την πρωτοφανή απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μπλοκάρει την κοινή δήλωση της ΕΕ στα Ηνωμένα Εθνη για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα.

Διπλωματικές πηγές στην Αθήνα ανέφεραν ότι θεωρούν αντιπαραγωγική την τακτική της ΕΕ και την επιλεκτική κριτική έναντι συγκεκριμένων χωρών, επειδή, όπως λένε, κάτι τέτοιο «δεν βοηθάει στην προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες αυτές ούτε στις σχέσεις τους με τη ΕΕ».

Η δικαιολογία δεν πείθει και πάντως ευρωπαϊκές διπλωματικές πηγές το λένε απερίφραστα – έστω και παρασκηνιακά: η Cosco κατέχει τον έλεγχο του λιμανιού του Πειραιά, έχει και τον τέταρτο μεγαλύτερο στόλο φορτηγών πλοίων και η ελληνική κυβέρνηση υποκλίνεται.

Παρεμπιπτόντως, και η αντιπολίτευση σιωπά – μέχρι στιγμής. Και όπως ανέφερε διπλωματικό στέλεχος την Δευτέρα το βράδυ, «το θέμα δεν είναι τόσο απλό και δεν προσφέρεται για πολιτική αντπαράθεση».

Στην περίοδο της επιτροπείας και του καθεστώτος μειωμένης κυριαρχίας, η διπλωματική απομόνωση της χώρας από τους στενότερους εταίρους και συμμάχους της είναι άλλη μία ριψοκίνδυνη επιλογή.

Μπορεί να μην έχει ορατές ακόμη επιπτώσεις, όμως είναι μάλλον απίθανο να μην έχει καθόλου.

Και πάντως, εγείρει κάποια ερωτήματα για την ιεράρχηση προτεραιοτήτων στην Αθήνα, όταν και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στο στόχαστρο διεθνών και εγχώριων οργανισμών για ενδεχόμενες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (βλ. «επαναπροωθήσεις»).

Πόσο μάλλον όταν ο Πρωθυπουργός ακούει ατάραχος τον τούρκο ομόλογό του να λέει για το θέμα της έκδοσης των οκτώ αξιωματικών: «Φυσικά υπάρχει διάκριση εξουσιών σε κάθε κράτος δικαίου μεταξύ δικαιοσύνης και εκτελεστικής εξουσίας. Βεβαίως η Δικαιοσύνη θα πάρει τις αποφάσεις της και η εκτελεστική εξουσία και η διοίκηση θα κάνει αυτά που την αφορούν. Η Τουρκία έζησε δύσκολες ημέρες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πραξικοπηματίες, παρότι σεβόμαστε τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, πιστεύουμε ότι δεν θα κάνουν… πραξικόπημα κατά των ελληνοτουρκικών σχέσεων».

Δηλαδή: ό,τι κι αν αποφασίσει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η κυβέρνηση καλά θα κάνει να εκδώσει τους «Οκτώ».

Για την ιστορία, οι ερώτηση για τους τούρκους αξιωματικούς τέθηκε από τούρκο δημοσιογράφο μετά τις δηλώσεις των δύο Πρωθυπουργών στο Μέγαρο Μαξίμου και συνδυάστηκε με άλλη ερώτηση, η οποία αφορούσε την ελληνοτουρκική συνεργασία στον τομέα της ενέργειας και των αγωγών…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News