Ποιος νίκησε στις εκλογές της Βρετανίας; Οπως το δει κανείς. Οι μεν λένε ότι νίκησε η Συντηρητική Τερέζα Μέι, επειδή ήρθε πρώτη, αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Οι δε λένε ότι νίκησε ο Εργατικός Τζέρεμι Κόρμπιν, επειδή κατέγραψε μεγάλη άνοδο, ενώ μέχρι πρότινος εμφανιζόταν πολύ πίσω και σχεδόν ξοφλημένος.

Ας αφήσουμε τους Βρετανούς να το αποφασίσουν. Πάντως, αν κοιτάξουμε τι λένε οι δικοί μας, υπάρχουν δυο-τρεις «νικητές» (έτσι αισθάνονται) μετά τις εκλογές στη Γηραιά Αλβιόνα . «Νίκησε» το «συγγενές»(προς τους Εργατικούς) ΠΑΣΟΚ,  μα  πρώτος απ’ όλους «νίκησε» ο ΣΥΡΙΖΑ!

Ετσι τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύει ο Αλέξης Τσίπρας και έσπευσε να το γράψει και στο twitter του. «Ούτε οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας ούτε ο δεξιός λαϊκισμός μπορούν να δώσουν ελπίδα στους λαούς», έγραψε.

Οι Συντηρητικοί της Μέι είναι οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας που λέει ο Τσίπρας; Είναι. Τον «δεξιό λαϊκισμό», που επίσης λέει ο Τσίπρας, ποιος τον εκφράζει; Οι ίδιοι: Συντηρητικοί και… μαντάμ Μέι.

Oλα καλά; Όπως το δει κανείς. Αν υποθέσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός και η  λιτότητα «δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα στους λαούς», τότε η κατάσταση δεν είναι καλή για τους λαούς. Διότι οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού και της  λιτότητας στη Βρετανία νίκησαν (έστω πιο δύσκολα από την προηγούμενη φορά, αλλά νίκησαν) και θα ξανακυβερνήσουν. Τι θέλουν οι λαοί, διάβολε και ψηφίζουν όσους δεν τους δίνουν ελπίδα, όπως λέει ο Τσίπρας; Μυστήρια πράγματα.

Επίσης, νίκησε ο «δεξιός λαϊκισμός», που λέει ο Τσίπρας. Εστω με  δυσκολία, αλλά νίκησε και θα ξανακυβερνήσει. Τι θέλουν, διάβολε, οι λαοί και αναθέτουν (ξανά) το έργο στους «δεξιούς λαϊκιστές», που (ξανα)λέει ο Τσίπρας; Μυστήρια πραγματα ξανά.

Υποψιάζομαι, όμως,  ότι ο Τσίπρας δεν τα είπε αυτά για τη Βρετανία. Κάτι άλλο ήθελε να πει. Ότι, δηλαδή, στην Ελλάδα  η ελπίδα δεν είναι ο «νεοφιλελευθερισμός, η λιτότητα και ο δεξιός λαϊκισμός», που τα εκφράζει (όλα αυτά) η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά (ελπίδα είναι) ο σοσιαλισμός και η απλόχερη πολιτική, σε αντιδιαστολή με τον νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα. Τι άλλο είναι ελπίδα; Σε αντιδιαστολή με τον επάρατο  «δεξιό λαϊκισμό», της ΝΔ του Μητσοτάκη,  μήπως ο αριστερός του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, με  ολίγη από Καμμένο;

Κι εδώ φτάνουμε στο ζουμί. Ο Κόρμπιν στη Βρετανία πράγματι μίλησε κατά τη  λιτότητας και της απόλυτης κυριαρχίας της αγοράς και υπέρ του κοινωνικού κράτους. Όμως,  η Βρετανία δεν είναι μια χρεοκοπημένη χώρα, δεν έχει Μνημόνια, δεν εξαρτάται από τα δανεικά των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και, κυρίως,  ο Κόρμπιν δεν είπε ποτέ ότι θα σκίσει τα Μνημόνια ούτε ανέκραξε ποτέ «go back, madam Μerkel».

Eτσι, ο «φίλος», που λέει ο Τσίπρας, Κόρμπιν λαΐκισε όσο λαΐκισε (αριστερός λαϊκισμός) και πήγε στις εκλογές καλύτερα απ’ ό,τι περίμεναν όλοι. Αλλά δεν νίκησε κιόλας. Νίκησε ο δεξιός λαϊκισμός της Μέι. Αντίθετα, στην Ελλάδα θριάμβευσε ο αριστερός λαϊκισμός του Τσίπρα, του Καμμένου και των συν αυτοίς. Και  μάλιστα δυο φορές μέσα σε εννιά μήνες (2015).

Με μια διαφορά. Ενώ ο αριστερός λαϊκισμός του Κόρμπιν παράγει κάποια ελπίδα για τους Βρετανούς όσο παραμένει στην αντιπολίτευση, ο αριστερός λαϊκισμός στην Ελλάδα συνέτριψε κάθε ελπίδα μέσα σε δύο χρόνια άσκησης της εφαρμοσμένης πολιτικής.

Αν αυτό εννοούσε ο Τσίπρας πανηγυρίζοντας για το αποτέλεσμα των Εργατικών στη Βρετανία, έχει δίκιο. Ο δικός του αριστερός λαϊκισμός του απέφερε δύο εκλογικές νίκες, αλλά το αποτέλεσμά του είναι οδυνηρό για τη χώρα και τους ψηφοφόρους του και ίσως αποβεί καταστροφικό και για τον ίδιο μόλις έρθει η ώρα της κάλπης.

Γι’ αυτό δεν είναι  καθόλου φρόνιμο να πανηγυρίζουμε για τις νίκες ή τις ήττες άλλων. Αντίθετα είναι ανώφελο και συχνά επιζήμιο. Η λαϊκή ρήση το λέει πολύ καλά: «H καμήλα δεν βλέπει την καμπούρα της».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News