Στο πρώτο ματς με τους Βόσνιους, τον περασμένο Νοέμβριο στο «Γ. Καραϊσκάκης», αποφύγαμε την ήττα στο 95′ με ένα γκολ – φωτοβολίδα του Τζαβέλλα. Στις Βρυξέλλες, τον Μάρτιο, η κλάση του Λουκάκου μας στέρησε τη νίκη στο 89′. Χθες (Παρασκευή) στη Ζένιτσα, πετάξαμε στα σκουπίδια την καλύτερη ευκαιρία του αγώνα, στο 82′. Στο κομπιουτεράκι βγαίνουμε χαμένοι. Αυτοί οι δύο βαθμοί παραπάνω που θα μπορούσαμε να έχουμε -αλλά δεν πήραμε-, είναι πιθανό να μας κοστίσουν το ταξίδι μας στη Ρωσία.

Αλλά, το αν θα πάμε στο Μουντιάλ του 2018 ή όχι, είναι η μικρή εικόνα. Ας δούμε και τη μεγάλη: η Εθνική Ελλάδας, ο «καρπαζοεισπράκτορας» της διετίας 2014-2016, ξανάγινε η ομάδα που αρνείται να χάσει. Ακόμη και από αντιπάλους πολύ ανώτερους (Βέλγιο), ακόμη και σε έδρες που τρομάζουν (Βοσνία). Αυτό που απομένει, είναι να θυμηθούμε το πώς «κλέβαμε» τα ματς.

Το 1-1 με τους Βόσνιους στο γήπεδό μας, το είχαμε πανηγυρίσει -τότε- «σαν τρελοί». Το 0-0 στο δικό τους γήπεδο -τώρα- μας θύμωσε. Τα social media πέρασαν τον Πέτρο Μάνταλο, που έχασε αυτό το φαινομενικά εύκολο γκολ, «γενεές δεκατέσσερις». Η αξία μιας ομάδας φαίνεται (και) από όσα οι οπαδοί της την έχουν ικανή να πετύχει. Το ίδιο είχε συμβεί και πριν από τρεις μήνες: το 1-1 στην έδρα της έβδομης καλύτερης εθνικής ομάδας (σύμφωνα με τη μηνιαία κατάταξη της FIFA), μας άφησε ανικανοποίητους. Θέλαμε τη νίκη – τίποτα λιγότερο. Ξύπνησε μέσα μας ο εγωισμός των Πρωταθλητών Ευρώπης. Αυτή είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Μίχαελ Σκίμπε: μας έκανε να θυμηθούμε ότι πριν από 13 χρόνια η Εθνική κατέκτησε το Euro, και να ξεχάσουμε ότι πρόπερσι ήταν η έβδομη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ηττήθηκε δυο φορές από τα Νησιά Φερόε. Μετά το Σαν Μαρίνο, τη Μάλτα, το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν, το Καζακστάν και την Εσθονία.

Η πρόοδος είναι εντυπωσιακή. Στον προηγούμενο όμιλο, που ήταν «της πλάκας» (Ρουμανία, Ουγγαρία, Β. Ιρλανδία, Φινλανδία, Ν. Φερόε), τερματίσαμε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Σε αυτόν που αγωνιζόμαστε τώρα, είμαστε δεύτεροι: κάτω από ένα «μεγαθήριο» (το Βέλγιο) και πάνω από τη Βοσνία που, μεσοεπιθετικά, ξεχειλίζει από ταλέντο. Είμαστε αήττητοι (σε έξι ματς) και -χθες- κρατήσαμε στο «μηδέν» μία ομάδα που, από τον Σεπτέμβριο του 2013, είχε σκοράρει σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια της. Αγώνα με τον αγώνα, η μαύρη παρένθεση, η διετία της ντροπής, χάνεται στο παρελθόν.

Το restart του Σκίμπε έχει, για την ώρα, θεαματικά αποτελέσματα. Οταν ήρθε να δουλέψει στην Ελλάδα, ο Γερμανός παρέλαβε μία ομάδα βαριά άρρωστη, αγωνιστικά και ψυχολογικά. Το ότι στο βιογραφικό του δεν είχε κάτι για το οποίο θα μπορούσε να περηφανεύεται, φαίνεται ότι μας βγήκε σε καλό. Δεν αντιμετώπισε τη νέα του δουλειά σαν αγγαρεία – αντιθέτως, την πήρε πολύ στα σοβαρά. Ισως πιο πολύ και από εκείνους που τον προσέλαβαν (ΕΠΟ). Εφτιαξε μία μικρή ομάδα συνεργατών, παρακολούθησε δεκάδες ματς της Σούπερ Λιγκ, ταξίδεψε όπου υπήρχαν έλληνες μετανάστες ποδοσφαιριστές, συγκέντρωσε αυτούς που μπορούσαν (και ήθελαν), πίεσε για να γίνει Ελληνας ο Κάρλος Ζέκα (που, χθες, στην πρώτη του εμφάνιση ως βασικός, ήταν συγκινητικός), και ακολούθησε το σχέδιο του πατριώτη του Οτο Ρεχάγκελ: «άγια άμυνα και αντεπιθέσεις».

Το πρόγραμμα των προκριματικών ήταν «ό,τι έπρεπε». Τα δυο εύκολα ματς στην αρχή, με το Γιβραλτάρ και την Κύπρο, πρόσφεραν δυο νίκες που ήταν απαραίτητες για να αποκτήσει η Εθνική αυτοπεποίθηση. Πριν από αυτές, η σπίθα που είχε ανάψει τη φωτιά της φιλοδοξίας των διεθνών μας ήταν η φιλική νίκη (2-1) επί της Ολλανδίας στο Αμστερνταμ, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Στο τέταρτο παιχνίδι αυτής της πορείας ήρθε το 0-2 στην Εσθονία. Εκεί, για πρώτη φορά, μύρισε πρόκριση. Το γκολ του Τζαβέλλα (στο 95′) στο πρώτο ματς με τη Βοσνία, ήταν ένα σημάδι πως, ίσως, ο Σκίμπε κληρονόμησε και το «άστρο» που φώτιζε τον δρόμο του Ρεχάγκελ. Το 1-1 στο Βέλγιο και το 0-0 στη Ζένιτσα ήταν οι πιο πειστικές αποδείξεις, για το ότι η Εθνική βρήκε τον χαμένο της χαρακτήρα.

Χωρίς τρεις παίκτες που στις Βρυξέλλες έπαιξαν βασικοί (Σάμαρης, Τζαβέλλας, Ταχτσίδης) και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, η ομάδα δεν έχασε τίποτα από την αξιοπιστία της. Αντιθέτως, βρίσκει νέους πρωταγωνιστές. Χθες ήταν ο Ζέκα, που έτρεξε για δύο και έγινε ο κακός μπελάς του Πιάνιτς, και ο νεαρός Αναστάσιος Δώνης, που «έβγαλε μάτια». Ο Γερμανός τον είδε να παίζει με τη Νις, του άρεσε και τον κάλεσε. Η αναγκαστική αλλαγή του Μπακασέτα ήταν η ευκαιρία του, κι εκείνος «την άρπαξε από τα μαλλιά». Εδωσε στην ομάδα αυτά που της έλειπαν: ταχύτητα, φρεσκάδα και ανάπτυξη από τα πλάγια. Η ενέργειά του στο παρ’ ολίγον γκολ του Μάνταλου ήταν το παράσημο της παρθενικής του εμφάνισης. Ντεμπούτο έκανε χθες και ο Δημήτρης Κουρμπέλης, ως αλλαγή στο τέλος. Θα έρθει και η δική του ώρα… Ο Ορέστης Καρνέζης επέστρεψε κάτω από τα γκολπόστ με μία εξαιρετική απόκρουση και άλλες τρεις καίριες επεμβάσεις.

Το «ξύλο» που έφαγαν στο τέλος του αγώνα οι έλληνες παίκτες και οι φίλαθλοι (ο Γιάννης Γιαννιώτας έχασε ένα δόντι από γροθιά του βοηθού προπονητή της Βοσνίας, ενώ τον Μανωλά τον βούτηξε από το πρόσωπο ο Τζέκο) είναι ενδεικτικό των επιπλέον δυσκολιών που είχε να αντιμετωπίσει η Εθνική στο «φλεγόμενο» από μίσος γήπεδο της Ζένιτσα, στο οποίο το 2013 -στις καλές της εποχές, δηλαδή- είχε δεχτεί τρία γκολ. Ολοι τις περίμεναν. Ακόμα και η UEFA, η οποία έστειλε διαιτητή το «καμάρι» της, τον ιταλό Ριτσόλι. Ο οποίος τα είδε και τα έγραψε στο φύλλο αγώνα – οπότε, αναμένεται «καμπάνα». Μέσα σε αυτό το άκρως εχθρικό κλίμα, η Εθνική Ελλάδος δεν «κώλωσε» ούτε στιγμή. Οπως παλιά.

Στις τέσσερις αγωνιστικές που απομένουν, η Εθνική μας θα παίξει εκτός έδρας μόνο μία φορά (στην Κύπρο). Το επόμενο παιχνίδι της είναι στις 31 Αυγούστου, με την Εσθονία στο «Γ. Καραϊσκάκης». Επειτα θα έρθει η ώρα για την επόμενη μεγάλη δοκιμασία: το δεύτερο ματς απέναντι στο Βέλγιο. Δυστυχώς, οι Βόσνιοι θα παίξουν με τους Βέλγους μετά από μας. Ο ρεαλιστικός της στόχος είναι η δεύτερη θέση, που οδηγεί στα μπαράζ. Αλλά, στην περίπτωσή της, μεγαλύτερη σημασία έχει το ταξίδι – όχι ο προορισμός. Και σ’ αυτό το ταξίδι, με τον χάρτη του Ρεχάγκελ, ο Σκίμπε μας οδηγεί περίφημα. Δεν θα αργήσουμε να φτάσουμε και στον προορισμό. Αρκεί να ξαναβρούμε τους «ήρωες της βραδιάς». Κάποιους σαν τον Χαριστέα, τον Δέλλα, τον Καραγκούνη, τον Γιαννακόπουλο ή τον Σαλπιγγίδη, που ήξεραν πώς να μετατρέπουν σε νίκες, ισοπαλίες σαν τη χθεσινή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News