Πόσες χώρες έχει η χώρα μου! Α ρε Ελλαδάρα! Αυτό έλεγα και ξαναέλεγα χαζεύοντας το τοπίο. Με μόνη εναλλαγή στο λόγο μου, το «Ελλαδίτσα» – με το «Ελλαδάρα».

Ετούτη τη φορά, Πολύαιγος. Ναι, υπάρχει τέτοιο νησί. Στη γειτονιά της Μήλου και Κιμώλου. Διαβάζω τις πληροφορίες… «Το μεγαλύτερο ακατοίκητο κυκλαδονήσι του Αιγαίου Πελάγους, έκτασης περίπου 18,146 χλμ. Αν και στη απογραφή του 2001 δείχνει ότι κατοικείται από ένα ζεύγος κτηνοτρόφων. Παλαιότερα, το 1951, είχε λέει, 14 κατοίκους. Χρησιμοποιείται κυρίως ως βοσκότοπος δικαιολογώντας το όνομά της «Πολύαιγος» δηλαδή πολλές κατσίκες. Από το 1898 υπάρχει στο νησί φάρος, σε ύψος 138 μέτρων. Ανθρώπινη δραστηριότητα είναι προφανής από δυο λατομεία όπου γινόταν εξόρυξη τραχείτη, χρησιμοποιούμενου για μυλόπετρες. Η Ελλάδα έχει περιλάβει την Πολύαιγο στο πρόγραμμα Natura 2000 της Ευρωπαικής Ένωσης, θεωρώντας την σημαντικό βιότοπο ανενόχλητο από την ανθρώπινη παρουσία. Στο νησί γεννά τα μικρά της η μεσογειακή φώκια Μονάχους Μονάχους».

Και κοίτα τι έλαχε στον φίλο μας Πάνο, της συνομοταξίας «Μυκόνους-Μυκόνους», με το σύνδρομο ομπρέλα-ξαπλώστρα-ντάπα ντούπα-φέρε ποτά, να μπλέξει με μας, που μαγευόμαστε από ερημονήσια και μελετάμε βράχο τον βράχο. Και να’ ναι καλά ο Δημήτρης ο μουσικός και μέγας ιστιοπλόος, με τη γαλλίδα σύντροφό του Βερονίκ, που ανέλαβαν να μας ξεναγήσουν στον παράδεισό «τους».

Πόσες χώρες έχει η χώρα μας! Τι σκανδαλώδης ποικιλομορφία, πόσες εναλλαγές. Δεν μας διατίθεται μόνο παράδεισος -από τον όποιο δικό μας Θεό- αλλά και επιλογές παραδείσου. Τι σκανδαλώδης εύνοια!.. Τούτη τη φορά, Πολύαιγος, φίλε! Αν σε πέταγαν από το διάστημα, θα έβαζες στοίχημα, ότι είσαι κάπου πολύ μακριά, σε μέρη ξωτικά. Που θες μέρες από τη ζωή σου για να τα προσεγγίσεις. Πολύαιγος. 25 λεπτά η πτήση για Μήλο. Τρεις ωρίτσες με γρήγορο καράβι. Εδώ δίπλα, παραδίπλα.

Βράχια και γεράκια και αετοί και φώκιες. Βράχια… Τι βράχια! Να σου κόβει την ανάσα η ομορφιά και το δέος. Χρώματα μεταλλευμάτων αποτυπώνουν επάνω τους θαρρείς, αρχαία αγγεία. Και σκιές γερακιών στο πέταγμά τους. Και ακτές με νερά που δεν φαντάζεται ανθρώπου μάτι. Τα γαλάζια νερά, τα πράσινα νερά, τα μπλε νερά. Ακτές και σπηλιές και τόσα δα λιμανάκια. Τι να μας λένε οι 50 αποχρώσεις του γκρι; Του μπλε να δεις! Ελλαδίτσα, Ελλαδάρα.

Στην αρχή σπεύδαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Με ένα κινητό στο χέρι ως σύγχρονοι. Να, όπως αυτές που συνοδεύουν το κείμενό μου. Μα σύντομα συνειδητοποιήσαμε το ανούσιο του πράγματος. Τι να πρωτοβγάλεις! Το τοπίο σε καθηλώνει κάθε λεπτό του δευτερολέπτου.  Ύστερα είναι και το άλλο… Πλέον το εμπέδωσα για τα καλά. Η απόλυτη ομορφιά δεν είναι ποτέ φωτογενής. Έτσι παίρνει την εκδίκησή της… Καταγράφεται στον νου και μόνο. Να έχεις να θυμάσαι. Μ’ αυτόν που το έζησες. Πολύαιγος, φίλε. Και την  επόμενη, «Κλέφτικο» στην Μήλο. Με καΐκι που θα πάρεις από τους Κήπους. Τα «Μετέωρα» μέσα σε θάλασσα. Τι να σου λέω; Πρόσεξε στη ζωή σου μην το χάσεις. Ταξ’ το στον εαυτό σου. Κάποτε… Και θα το καταφέρεις.

Δυο, τρεις μέρες μόνο.

Υ.Γ.: Πόσες χώρες έχει η χώρα μας; Πώς αντέχουν να θριαμβολογούν, με φραγμένες γύρω μας χώρες, για τον τουρισμό που θα υποδεχτούμε και φέτος το καλοκαίρι; Παράπλευρα με τα  μοιρολόγια, κτίζεται μια τουριστική Ελλάδα από εμπνευσμένους, έντιμους, ανοιχτόμυαλους επιχειρηματίες, αληθινούς εκπρόσωπους φιλοξενίας, που απασχολούν ένα σωρό νιάτα, μιας εσωτερικής «καλοκαιρινής »μετανάστευσης. Τους συνάντησα ακόμα μια φορά σε κάθε βήμα. Σκέψου να είχαν το κράτος σύμμαχο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News