Γεννιέσαι. Λατρεύεις την ιατρική επιστήμη. Ενηλικιώνεσαι. Σπουδάζεις. Κάνεις ειδικότητα και μετά μετεκπαίδευση. Γράφεις μία διατριβή και επειδή είσαι μαζόχα γράφεις και ένα επιστημονικό βιβλίο. Με το αντικείμενο της δουλειάς σου. Τριάντα χρόνια σε νοσοκομείο πρώτης γραμμής είναι αυτά. Όχι παίζουμε!

Περνάς όλα τα στάδια της ιατρικής καριέρας σου. Μεγαλώνεις. Φθείρεσαι σωματικά και ψυχικά. Γερνάς και έρχεται η στιγμή να εισπράξεις κάτι από τα πολλά ποσά που σου παρακρατήθηκαν χωρίς να σε ρωτήσουν αν συμφωνείς ή όχι. Πώς θα εργαστείς στο επάγγελμα σου αν δεν πληρώνεις το ασφαλιστικό σου ταμείο; Υπακούς και αδιαμαρτύρητα περιμένεις αυτά τα ταμεία να σε καλύψουνε. Σε ώρα ανάγκης.

Η γραφειοκρατία έχει μόνο μία λογική. Του παραλόγου. Σαν ειδικευόμενη πλήρωνα τέσσερα ταμεία. Μπαίνοντας στο δημόσιο, σαν επιμελήτρια, όλες οι εισφορές μου στο ΙΚΑ εξανεμίστηκαν. Το δέχτηκα περιμένοντας ότι το ΤΣΑΥ το δημόσιο και το Μετοχικό θα μου εξασφαλίσουν καλά και ήρεμα γεράματα. Υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο. Τα μνημόνια και την οικονομική κρίση. Το άκαρδο και σκληρό κράτος!

Στα εξήντα και βάλε βγήκα στη σύνταξη αλλά ευτυχώς είχα προνοήσει. Είχα κάνει  οικονομίες. Λίγα λεφτά. Να τα έχω στην άκρη. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί. Τέλη του 2014 βγήκα, σε δύο μήνες ήρθε η προσωρινή σύνταξη του δημοσίου. Σε 8 μήνες βγήκε και η απόφαση συνταξιοδότησής μου όπου ανακάλυψα ότι περισσότερα έπαιρνα σαν προκαταβολή.

Το δέχτηκα αφού έγιναν περικοπές. Η χώρα περνάει μία πολυετή οικονομική κρίση και εγώ το σεβάστηκα. Είμαι πάντα έτοιμη για θυσίες! Μετά από λίγο, το 2017, ήρθε η επικουρική. Όνειρο απατηλό. Έτσι όπως ήρθε έτσι κι έφυγε. Την είχαν προλάβει κι αυτήν. Την άμοιρη, είχαν ήδη γίνει περικοπές 40-50% και τώρα που είναι εντελώς διακοσμητική μπαίνει κάθε τρείς μήνες. Ένα γελοίο ποσό.

I am a loser! Είχα δικαιώματα και τώρα δεν έχω. Έπαιξα και έχασα. Έδωσα πολλά, παίρνω ψίχουλα. Εδώ και τρία χρόνια επιμένω. Κάθε έξι μήνες επισκέπτομαι τα δύο ταμεία που μου απομείνανε. Άλλαξαν όνομα, συγχωνεύτηκαν με άλλα πολλά. Εξίσου φτωχά και άδεια από αποθέματα. Δεν κλαίγομαι έχω πλούσιο πρόγραμμα ψυχαγωγίας. Βόλτες στα ταμεία και τηλέφωνα εναλλάξ.

Παρακολουθώ εντατικά μαθήματα ιστορίας μαδήματος των ταμείων. Φροντιστήριο οικονομικών. Ενημερώνομαι για τις περικοπές. Υπολογίζω τη σειρά που θα πάρουν τα χαρτιά και τα έσοδά μου. Τουλάχιστον ξέρω τι μου γίνεται. Κρατώ χαρτί προτεραιότητας. Διαβάζω το βιβλίο μου. Έχω μία σειρά από τηλέφωνα όπου κανείς δεν απαντάει. Μένω με το παράπονο. Επιμένω και ξαναπάω επειδή είμαι αισιόδοξη.

Περιμένω ένα θαύμα. Να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους και να πληρωθούν οι συνταξιούχου αυτής της χώρας. Αυτοί που με τον ιδρώτα και το αίμα τους έχτισαν τα ταμεία όμως βρέθηκαν πολλοί λιμοκοντόροι που τα έκλεψαν και τα φάγανε. Μπαίνω και ξαναμπαίνω σε γραφεία όπου υπάρχουν λίγοι υπάλληλοι και ο κόσμος περιμένει με τις ώρες. Δίπλα μου υπάρχουν πολλοί άλλοι που υποφέρουν. Έρχονται επίμονα για να μάθουν πότε θα ξανάρθουν. Για να ρωτήσουν. Πότε και πόσα. Ξανά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News