Στα μέσα του 19^ου αιώνα, ο Αυστριακός μοναχός Γκρέγκορ Μέντελ δεν περιορίστηκε στο να απολαύσει τους καρπούς μιας μπιζελιάς, όπως θα κάνω εγώ με το σημερινό πιάτο. Προχώρησε σε παρατηρήσεις που τον οδήγησαν στη διαμόρφωση της θεωρίας της κληρονομικότητας που φέρει το όνομα του, και αποτελεί τη βάση τη σύγχρονης γενετικής.

Το επίσημο όνομα της μπιζελιάς είναι «Πίσον το ήμερον» (Pisum sativum).  H λέξη μπιζέλια είναι λατινογενής, στα ιταλικά είναι piselli και το φυτό pisello. Στην Ελλάδα τα μπιζέλια τα λέμε και αρακά. Έψαξα στον Μπαμπινιώτη και βρήκα ότι υπάρχει αρχαία λέξη «άρακος».

Δοκίμασα και από Τουρκία μεριά και, ώ του θαύματος! Araka στην φίλη γείτονα λένε τα μεγάλα μπιζέλια (τώρα γιατί οι γείτονες βάζουν το επίθετο «μεγάλο» είναι μια άλλη ιστορία, που δεν την γνωρίζω).

Όμως δεν είναι μόνον τα μπιζέλια στο πιάτο της ημέρας, είναι και οι αγκινάρες.

Οι αγκινάρες (κινάρες ή κυνάρες στην αρχαία ελληνική, cynara στην λατινική) είναι λαχανικό αφάτου λεπτότητος και απαλότατης γεύσεως και έχω ήδη καταλήξει στο ότι θα πρέπει να αποτελεί συστατικό του τελευταίου πιάτου που θα γευθώ.

 

Δείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News