Τα κάναμε χαρά τα πανηγύρια. Θα μου πεις, υπήρχε τίποτα για το οποίο να μην κάναμε χαρά τότε; Τρελαινόμασταν για εκείνους τους πάγκους που ο καθένας άπλωνε το εμπόρευμά του. Και χάζευες από τεραστίων διαστάσεων γυαλιστερές κιλότες για γριές (τι να έγιναν εκείνες οι σομόν κιλότες άραγε;) και μπιμπελό της κακιάς συμφοράς μέχρι είδη «προικός» και καναρίνια και κότες και χαλβά Φαρσάλων. Τεράστιοι δίσκοι με χαλβά Φαρσάλων! Ααααα! Μην τα ξεχάσω! Και κοσμηματάκια για μικρά κορίτσια. Δακτυλιδάκια, βραχιολάκια, για τόσα δα χεράκια και δακτυλάκια, που εμείς τα καμαρώναμε, σαν να ήταν από το ακριβότερο κοσμηματοπωλείο του κόσμου.

Η Eurovision είναι το πανηγύρι των λαών. Μόνο χαλβάς Φαρσάλων λείπει! Ωστόσο, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τα πανηγύρια, στους πάγκους τους μπορούσες να διακρίνεις, έστω σε άτεχνη – φτηνιάρικη μορφή, τις επιταγές της μόδας, τις επιταγές της αγοράς. Μ’ αυτή την έννοια δεν είναι χαζή, ούτε «αθώα» υπόθεση η Eurovision. Βεβαίως, η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι μια σαχλαμάρα και μισή, βεβαίως και το όλον είναι φαρσοκωμωδία, βεβαίως αγγίζει την πλήρη γελοιότητα, η τόσο ξεκάθαρη «αλλαξοκωλιά» γενναιόδωρης βαθμολογίας της μιας χώρα στην άλλη «συγγενική», ανεξάρτητα από την αξία ή όχι των τραγουδιών… Καλή ώρα Ελλάς-Κύπρος… Αλλά πέραν όλων αυτών, πάντα το τραγούδι που κερδίζει εν τέλει, «δείχνει» την κατεύθυνση «της αγοράς», ακτινογραφεί τις επιταγές, την κατεύθυνση της κοινωνίας με κραυγαλέο τρόπο.

Σιγά μην καθίσω να παρακολουθήσω Eurovision. H Eurovision παρακολουθεί εμένα. Κάπου θα με πετύχει. Κάπως θα βρει τον τρόπο να τη χαζέψω, έστω πλαγίως. Να, όπως φέτος. Εκείνο το πλάσμα που εκπροσώπησε την Πορτογαλία, δεν ξέρω πώς, αλλά είχε μπει στο οπτικό μου πεδίο. Σαν πρώτη εικόνα μου είχε φέρει φοβερή αμηχανία και λύπηση. Όπως κάποτε τα τέρατα… Τα θυμάστε; Ήταν όντως την εποχή των τεράτων. Ή η Κοντσίτα… Την θυμάστε; Ήταν ακριβώς την εποχή που οι άνθρωποι ήθελαν να κατοχυρώσουν το κεφάλαιο άνθρωπος, πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές του άνδρα-γυναίκα. Φέτος; Φέτος ένα πλάσμα εύθραυστο, ευαίσθητο, φρικτά αμήχανο που ωστόσο ανέβηκε σε βάθρο να διατυμπανίσει, τα όχι δυνατά του. Πώς να το πω; Να προκύψει τα δυνατά του, εκθέτοντας τα χαμηλά του. Πόσο αναντίστοιχο πράγμα είναι όλο αυτό; Κι όμως. Στην εποχή που κάθε τι αστραφτερό ξεσκίζεται. Κάθε τι κραυγαλέο μας προκαλεί θυμό. Που οι άνθρωποι κάτι άλλο αναζητούν κι ας μην ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτή την αναζήτηση… Πάντως κάτι ανθρώπινο, γήινο. Μπορεί ρομαντικό. Κύκλους κάνουν τα κινήματα. Να είναι τυχαίος ο θρίαμβος του La la Land; Δικαιούμαστε να παντρέψουμε αυτά τα δυο;

Ο Σαλβαδόρ Σομπράλ είναι ο νικητής του φετινού διαγωνισμού. Γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1989. Ερμήνευσε το «Amar Pelos Dois» ένα μελαγχολικό, γλυκό τραγούδι αγάπης στη γλώσσα του, τα πορτογαλικά. Ενημερώνομαι ότι δεν πήγε στις πρόβες, λόγω ενός προβλήματος που αντιμετωπίζει με την καρδιά του. Αντ’ αυτού, στις πρόβες ήταν η αδελφή του, Λουίζα, που συνέθεσε το τραγούδι και βεβαίως βρισκόταν δίπλα του στον τελικό, κατασυγκινημένη. Ο Σαλβαδόρ αποφεύγει να μιλά για το πρόβλημα της υγείας του, γιατί δεν θέλει να προκαλεί συμπάθεια λόγω αυτού. Σύντομα θα υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Να είναι αλήθεια όλα αυτά; Είναι σίγουρα μια συγκινητική ιστορία. Αν εμπιστευτείς την πληροφόρηση του Διαδικτύου. Αλλά για μένα, το πιο συγκινητικό είναι, ότι κέρδισε τον διαγωνισμό ένα πλάσμα που σε κάθε σχολείο θα το φανταζόσουν να είναι το τέλειο θύμα για να δεχτεί bulling από νταγλαράδες. Πείτε μου ότι θέλετε… Χάρηκα το βραβείο. Χάρηκα και την «κατεύθυνση» της κοινωνίας μας μέσα από την ψηφοφορία. This is αγαπητοί μου… Ευαίσθητα πλάσματα. Κλαράκια. Λες να ήρθε η ώρα τους; Η δύναμη δεν είναι υποχρεωτικά συνώνυμη των «μάτσο» αστραφτερών τύπων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News