Μπορεί ο πολιτικός επιστήμονας του μέλλοντος, ή όχι μόνο αυτός, να εξηγήσει κάποια στιγμή γιατί κόμματα, μέσα ενημέρωσης και κοινωνίες ηδονίζονταν κάποτε τόσο πολύ επειδή οι δημοσκοπήσεις έπεφταν έξω. Και τότε μπορεί να θυμηθεί κάποιος ότι οι γάλλοι δημοσκόποι έσπασαν στις 23 Απριλίου του 2017 εκείνη την παράδοση, πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις της οποίας ήταν οι βρετανικές εκλογές του 2015, το ελληνικό δημοψήφισμα της ίδιας χρονιάς, το δημοψήφισμα για το Brexit και οι εκλογές στις ΗΠΑ.

Στον α’ γύρο των γαλλικών εκλογών οι γάλλοι δημοσκόποι έπεσαν μέσα. Αντίθετα με τις προηγούμενες περιπτώσεις, η κρυφή ψήφος δεν περίμενε τις κάλπες για να βγει από την κρυψώνα της, είχε φανερωθεί στις δημοσκοπήσεις. Θα επαναληφθεί το θαύμα και στον β’ γύρο για να πάρουν οι Γάλλοι πίσω το αίμα των βρετανών, των ελλήνων και των αμερικανών συναδέλφων τους; Πιθανότατα, ναι. Γιατί στο κάτω – κάτω, πόσες ψήφοι μπορούν να κρυφτούν στις είκοσι μονάδες διαφορά που χωρίζουν τον Εμανουέλ Μακρόν από την Μαρίν Λεπέν; Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η αποχή είναι ένας σχετικά ένας αστάθμητος παράγοντας, η ψαλίδα είναι πολύ μεγάλη για να κλείσει και ακόμη μεγαλύτερη για να αλλάξουν θέση τα σκέλη της.

Εάν λοιπόν οι Γάλλοι, ως κλασικοί ηδονιστές, δεν χαρίσουν τη μεγαλύτερη ηδονή που έχει χαρίσει ποτέ μια δημοσκοπική αποτυχία στην ανθρωπότητα, τότε το βράδυ της Κυριακής ο Εμανουέλ Μακρόν θα γίνει ο πιο νέος σε ηλικία ηγέτης της Γαλλίας από την εποχή του Ναπολέοντα.

Ολα καλά λοιπόν; Μπορεί ούτε καν για τους δημοσκόπους που θα έχουν βρει τουλάχιστον τον νικητή. Γιατί όταν έχεις την Λεπέν απέναντί σου μετράει η διαφορά: ένα σκορ πολύ κάτω από τις είκοσι μονάδες διαφορά, ισοδυναμεί με ήττα. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Ευρώπη μπορεί να ζήσει ό,τι έζησε με το Brexit: στη γαλλική παραλλαγή αυτού του déjà vu πέφτεις για ύπνο με τον Μακρόν νικητή και ξυπνάς με τη Γαλλία αδύναμη και τη Λεπέν πανίσχυρη να σκέφτεται ότι η ζωή είναι μπροστά της για να μην της επιτρέψει να ονειρεύεται ότι στα 55 της, το 2022, θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην ιστορία της Γαλλίας.

Ο Μακρόν καλείται να πετύχει εκεί όπου απέτυχε ο Φρανσουά Ολάντ. Και μετά θα ‘χει κάθε δικαίωμα να περάσει και το ένα του χέρι μέσα απ’ το σακάκι

Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια νίκη που σε όλους τους άλλους μοιάζει με ήττα. Και γίνεται ακόμη χειρότερο όταν έχεις μπροστά σου ακόμη μια εκλογική αναμέτρηση, τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, με την Λεπέν ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε, χωρίς δικό σου κόμμα, με το παλιό σου κόμμα, τους Σοσιαλιστές, ημιθανές και το άλλο κόμμα του δημοκρατικού τόξου που θα μπορούσε να σε στηρίξει, τους Ρεπουμπλικανούς, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν είσαι ο Ναπολέοντας στο Βατερλό, αλλά ένας στρατιώτης του, μόνος στη μέση του πεδίου της μάχης, ενώ γύρω σου σκάνε οβίδες από τα κανόνια του εχθρού.

Εντάξει, αυτό είναι το πιο ακραίο σενάριο. Και ο Μακρόν έχει τη στόφα του μαχητή, όχι του γάλλου στρατιώτη που θα λερώσει από τον φόβο του το κόκκινο παντελόνι του. Το πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει. Οχι για τόσο για τον ίδιο – ή τουλάχιστον όχι μόνο για τον ίδιο. Αλλά για τη χώρα του και -συνεκδοχικά- για την Ευρώπη. Και είναι μεγάλο πρόβλημα.

Κυνικά ειπωμένο, η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα για να ξεμπερδέψει κανείς μαζί της σε 17 ώρες. Με ένα ποσοστό της Λεπέν κάπου στο 45%, όταν ο πατέρας της δώδεκα χρόνια νωρίτερα είχε σοκάρει το σύμπαν με το μισό από αυτό, θα σημαίνει ότι υπάρχει μια Γαλλία που θα συνεχίσει να βράζει σε ένα καζάνι πάνω από το οποίο θα χοροπηδάει το καπάκι σαν τρελό.

Μπορεί να εκτονωθεί όλος αυτός ο συμπιεσμένος όγκος χωρίς να σκάσει το καζάνι; Μόνο στο Παρίσι όχι. Ο Μακρόν πρέπει να δώσει τη μάχη εκεί όπου την έδινε η Γαλλία εδώ και αιώνες: στην Ευρώπη. Μόνο εκεί μπορεί να αποκαταστήσει τη χαμένη ισορροπία του γαλλογερμανικού άξονα και τη χαμένη τιμή της διαρχίας πάνω στην οποία βασίστηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πριν δηλαδή πλακώσει τους Γάλλους στις μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει να βάλει ένα χεράκι για να αλλάξει εκείνη η πολιτική που βοήθησε να μην φουσκώσει το κύμα του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς στη Γερμανία, αλλά προκάλεσε ένα κανονικό εθνικολαϊκιστικό τσουνάμι σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Ο Μακρόν καλείται να πετύχει εκεί όπου απέτυχε ο Φρανσουά Ολάντ. Και μετά θα ‘χει κάθε δικαίωμα να περάσει και το ένα του χέρι μέσα απ’ το σακάκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News