Ο πρώτος που το σκέφτηκε φωναχτά -αλλά δεν το τόλμησε- ήταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο Ολυμπιακός, που είχε μόλις περάσει στα χέρια του, είχε αποκλειστεί από τη Μακάμπι στο Europa League. Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, η εντολή του ήταν να μην μπουν στο αεροπλάνο της επιστροφής από το Τελ-Αβίβ, ο προπονητής Εβαλντ Λίνεν (δεν είχε χρησιμοποιήσει τον ακριβοπληρωμένο Ριέρα ούτε λεπτό) και ο Ντιόγκο (είχε αποβληθεί). Επιβιβάστηκαν. Αλλά, τρία εικοσιτετράωρα αργότερα, στις 8 Αυγούστου 2010, ο Λίνεν «πήρε πόδι» και προσελήφθη ο Ερνέστο Βαλβέρδε για τη δεύτερη θητεία του στον Πειραιά. Μέσα στις επόμενες 22 μέρες, έφυγαν ο Ντιόγκο κι άλλοι έξι παίκτες, και ήρθαν τέσσερις νέοι. Πίσω από την ατελή ταπείνωση κρυβόταν η απόφαση του κ. Μαρινάκη για εκκαθαρίσεις στην ομάδα.

Στις 3 Απριλίου 2011 ήταν οι εξοργισμένοι οπαδοί της ΑΕΚ που θέλησαν να εξευτελίσουν τους παίκτες της με έναν παρεμφερή τρόπο, ως τιμωρία για τη συντριβή (6-0) από τον Ολυμπιακό. Δεν τους επέτρεψαν να μπουν στο πούλμαν και τους έστειλαν στο ΟΑΚΑ, για το ματς με τον Ατρόμητο, με… ταξί. Μπροστά ο στόλος των ταξί με τους ποδοσφαιριστές, κι από πίσω το πούλμαν, άδειο. Ακριβώς δυο χρόνια μετά το ρεζιλίκι αυτό, για την ΑΕΚ άρχιζε η περιπέτεια της Β’ Εθνικής.

Το «πούλμαν της ντροπής» που έφερε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό πίσω στην Αθήνα, από την Πόλη, κινήθηκε με καύσιμο τον θυμό του οπαδού Δημήτρη – κι όχι τη λογική του επενδυτή και ηγέτη Γιαννακόπουλου. Το αφεντικό της ΚΑΕ δεν ήθελε να διαλύσει την ομάδα. Οχι τώρα, λίγο πριν από τις μάχες με τον Ολυμπιακό για το Πρωτάθλημα, χωρίς να μπορεί (από τον κανονισμό) να αντικαταστήσει τους ανεπιθύμητους παίκτες με νέους. Ηθελε μόνο να ταλαιπωρήσει, να ταπεινώσει εκείνους που «πούλησαν» τόσο φθηνά το όνειρό του για πρόκριση στο Φάιναλ-Φορ. Αλλά, πάνω στα νεύρα του, πάτησε το κουμπί της διάλυσης.

Η ανακοίνωση μετά το ραντεβού του με τον κόουτς Πασκουάλ απέδωσε την απόφασή του στα «συνεχή κρούσματα απειθαρχίας, αντιεπαγγελματισμού από κάποιους παίκτες και εν τέλει την αδιαφορία και την παράδοση άνευ όρων κάποιων παικτών στον τρίτο αγώνα». Μα, για τους «ξενύχτηδες» υπάρχουν και τα πρόστιμα. Η εξορία στην εξέδρα. Η διακοπή και η λύση συμβολαίου. Γιατί να τιμωρήσει με εξευτελισμό το σύνολο των παικτών, ασυνεπείς και συνεπείς συλλήβδην; Γιατί να ρεζιλέψει -πρωτίστως- τον σύλλογο; Τα νέα, που εξαπλώθηκαν διεθνώς με ταχύτητα Twitter, το όνομα του Παναθηναϊκού ανέφεραν – όχι κάποιου μπασκετμπολίστα.

Για τους «τέσσερις» που δεν δέχτηκαν να μπουν στο πούλμαν και επέστρεψαν με το αεροπλάνο, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός προανήγγειλε την άμεση τιμωρία τους. Εάν, κατά τύχη, οι «αποστάτες» και οι «ξενύχτηδες» δεν είναι τα ίδια πρόσωπα, έχουμε ακόμα μια πρωτοτυπία: θα «την πληρώσουν» εκείνοι που υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους, ενώ οι κατά συρροήν απείθαρχοι θα μείνουν ατιμώρητοι. Ενας απ’ αυτούς που θα τιμωρηθούν, είναι ο Αντώνης Φώτσης, ο οποίος στα 36 του έχει φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού επί 12 χρόνια, κι έχει κατακτήσει τρεις Ευρωλίγκες (μαζί με εννέα Πρωταθλήματα και έξι Κύπελλα Ελλάδος).

«Για όλους στην Παναθηναϊκή οικογένεια το συμβάν ανήκει στο παρελθόν και όλοι μαζί πάμε για το Πρωτάθλημα!», καταλήγει η ανακοίνωση, όμως το πράγμα δεν είναι τόσο απλό όσο θα ήθελε η ΚΑΕ. Οι παίκτες πολύ δύσκολα θα συγχωρήσουν στη διοίκηση αυτή τη διεθνή διαπόμπευση. Ιδίως όσοι νιώθουν ότι έκαναν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Το πρόστιμο είναι μια «γλώσσα» που ο επαγγελματίας αθλητής μπορεί να κατανοήσει. Μπόνους στις επιτυχίες, χρηματική ποινή στις αποτυχίες. Λογικό. Εκείνο που -με το δίκιο του- δεν καταλαβαίνει, είναι η προσπάθεια να τον μειώσεις, να τον εξευτελίσεις. Να τον στέλνεις 16 ώρες ταξίδι, δύο μέτρα (και βάλε) γίγαντα, διπλωμένο μέσα σε ένα λεωφορείο. Να σταματάει στον δρόμο για την ανάγκη του ή για ένα γρήγορο φαγητό, και να τον… γλεντάει όποιος τον αναγνωρίζει.

Με τη φαεινή του ιδέα ο κ. Γιαννακόπουλος χώρισε την «οικογένεια» στα δύο -σε εκείνους που ανέβηκαν και σ’ εκείνους που αρνήθηκαν να ανέβουν στο πούλμαν- και, κυρίως, εξέθεσε τον Τσάβι Πασκουάλ στα μάτια των παικτών του. Αραγε, με τι μούτρα θα τους αντικρύσει στη σαββατιάτικη προπόνηση; Πώς θα δικαιολογήσει την αδυναμία του να τους προστατεύσει από την κυκλοθυμία του «αφεντικού»; Τι θα τους απαντήσει, εάν τον ρωτήσουν -με τον τρόπο τους- γιατί δεν αρνήθηκε πρώτος απ’ όλους να επιβιβαστεί στο πούλμαν; Πώς θα τους εμπνεύσει, ύστερα απ’ όλα αυτά;

Είναι απίστευτο, όμως εν έτει 2017 πολύς κόσμος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη, πως δεν υπάρχει αθλητής που του αρέσει να χάνει. Αν κάποιος τσαρλατάνος είχε λανσάρει στην αγορά έναν «ανιχνευτή προσπάθειας», ένα μηχάνημα που θα μετρούσε την αγωνιστική διάθεση των παικτών, θα είχε πλουτίσει. Ενας από τους πελάτες του θα ήταν, ασφαλώς, ο κ. Γιαννακόπουλος. Αλλά, πριν απ’ αυτόν, το «προσπαθειόμετρο» έπρεπε να το έχουν αγοράσει η Τσέλσι των τελευταίων μηνών του Μουρίνιο, η εφετινή Λέστερ πριν διώξει τον Ρανιέρι, η εθνική ομάδα της Αγγλίας -από πολύ παλιά αυτή- η Λίβερπουλ με τις εντυπωσιακές νίκες στα δύσκολα και τις αναπάντεχες ήττες στα εύκολα, η Μπαρτσελόνα που πέρυσι πήγε να χάσει το ισπανικό πρωτάθλημα με ένα πρωτοφανές μπλακ-άουτ 40 ημερών – και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Για τους ποδοσφαιριστές ή τους μπασκετμπολίστες που δεν παίζουν… για την πλάκα τους, χειρότερη τιμωρία από την ήττα δεν μπορεί να υπάρξει. Θα αδιαφορήσουν μόνο σε μια περίπτωση: εάν θέλουν να διώξουν τον προπονητή. Αλλά, ακόμα και τότε, πάλι ο προπονητής θα «την πληρώσει».

Η θεωρία της ελάσσονος προσπαθείας είναι πολύ απλοϊκή για να εξηγήσει ένα τόσο πολύπλοκο ζήτημα: το γιατί μια ομάδα μπορεί να νικά μια καλύτερη ή ισοδύναμη με εκείνη και, από την άλλη, να χάνει από μια πολύ χαμηλότερης δυναμικότητας. Γιατί ο Κλάους Αθανασιάδης του ΠΑΟΚ μπορεί να σκοράρει 14 γκολ τη μια σεζόν και κανένα την επόμενη. Γιατί ένας μπασκετμπολίστας «τα βάζει» στο ένα ματς και «τα σπάει» στο επόμενο. Ή, για να φτάσουμε στην περίπτωση του μπασκετικού Παναθηναϊκού, γιατί μια ομάδα μπορεί να «πετάει» τον Μάρτιο αλλά να «σέρνεται» τον Απρίλιο. Ούτε ο ίδιος ο κ. Γιαννακόπουλος δεν είναι σε θέση να δώσει μια πειστική εξήγηση: με ποια λογική οι παίκτες της ομάδας του «τα έδωσαν όλα», πριν από μερικές εβδομάδες, για να εξασφαλίσουν πλεονέκτημα έδρας στα play-offs, αλλά αδιαφόρησαν τώρα που το προσωπικό τους κίνητρο (να μοστράρουν σε ένα Φάιναλ-Φορ) ήταν πολύ πιο ισχυρό; Μήπως άρχισαν να ξενυχτάνε λίγο πριν παίξουν τα τρία ματς με τη Φενέρ;
Το περιβόητη πούλμαν που γύρισε τους ταλαιπωρημένους παίκτες του Παναθηναϊκού από την Τουρκία

Οι παλιοί των γηπέδων το έλεγαν «πάθος». Ηταν οι εποχές που οι (ερασιτέχνες) παίκτες ρωτούσαν τους (επίσης ερασιτέχνες) προπονητές τους, «πώς θα παίξουμε σήμερα, κυρ-Κώστα;». Κι εκείνος τους απαντούσε: «δυνατά, παιδιά. Γερά!». Το παράδοξο είναι ότι αυτός ο μύθος των σπορ κρατάει μέχρι σήμερα, την εποχή του απόλυτου επαγγελματισμού και της επιστημονικής μεθοδολογίας. Ισως να τον πιστεύουμε ακόμα, επειδή είναι ο πιο σύντομος τρόπος για να εξηγηθούν τα ανεξήγητα.

Για ακόμα μια φορά, ο ιδιοκτήτης του πιο επιτυχημένου ελληνικού συλλόγου… πυροβόλησε τα πόδια του. Εδώ και πέντε χρόνια ξοδεύει, θέτει υψηλούς στόχους, ενθουσιάζεται, απογοητεύεται, τα διαλύει όλα -και πάλι από την αρχή- σε έναν αυτοκαταστροφικό φαύλο κύκλο. Η επίρριψη συλλογικών ευθυνών δεν διορθώνει την ήττα – προετοιμάζει το έδαφος για νέες, ακόμα χειρότερες. Ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Eυρωλίγκας που «σκουπίστηκε» με 3-0 έχοντας πλεονέκτημα έδρας. Και τώρα, πάει για ένα ακόμα πιο απίθανο ρεκόρ: να γίνει η πρώτη στα χρονικά του μπάσκετ που στα play-offs της Ευρώπης έχασε (και) το Πρωτάθλημα στη χώρα της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News