Ο τίτλος είναι πιο εντυπωσιακός από την ουσία: «Η Μαρίν Λεπέν παραιτήθηκε από την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου». Η αλήθεια είναι ότι δεν παραιτήθηκε ακριβώς, μάλλον πήρε μια «άδεια» από το κόμμα της για να δείξει στις επόμενες 12 ημέρες, μέχρι τις εκλογές της 7ης Μαΐου, ένα άλλο προφιλ, παρόμοιο με αυτό του ακομμάτιστου αντιπάλου της, του ανεξάρτητου Εμανουέλ Μακρόν.

Αυτό το… «sabbatical» της Λεπέν εκτιμάται ότι θα τη βοηθήσει στην προσπάθειά της συστηθεί εκ νέου στο εκλογικό σώμα ως υπερκομματική και ως εθνάρχης, σίγουρα όχι ως ακροδεξιά που είναι. Το ανακοίνωσε η ίδια αιφνιδιαστικά σε συνέντευξη στο France 2 το βράδυ της Δευτέρας.

«Πλησιάζουμε σε μια αποφασιστική στιγμή. Πάντα θεωρούσα ότι ο πρόεδρος είναι ο πρόεδρος όλων των Γάλλων και ότι πρέπει να συνενώνει όλους τους Γάλλους. Αυτό είναι μια πεποίθησή μου, αλλά είναι απαραίτητο να περάσουμε από λόγια στις πράξεις. Για αυτό αποχωρώ από την προεδρία του Εθνικού Μετώπου» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Μπορεί αυτό να γυρίσει το παιχνίδι; Ως τώρα στη Γαλλία οι δημοσκοπήσεις έπεσαν μέσα. Και ως τώρα οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης για την πρόθεση ψήφου στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών δεν είναι ενθαρρυντικές για την ακροδεξιά πολιτικό – κινείται πέριξ του 38%, ενώ ο Μακρόν έχει σταθερά πάνω από 60%.

Η απόσταση λοιπόν που καλείται να καλύψει είναι πολύ μεγάλη. Οχι ότι δεν έχει ικανότητες η Λεπέν. Το αποτέλεσμα στον α’ γύρο της Κυριακής είναι ήδη εντυπωσιακό: την ψήφισαν 7,6 εκατ. Γάλλοι, περίπου 2,8 εκατ. περισσότεροι από ό,τι τον πατέρα της, τον Ζαν-Μαρί Λεπέν το 2002. Τότε ο ηγέτης του Front National είχε εκπαραθυρώσει τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν και είχε αναμετρηθεί στον β’ γύρο με τον Ζακ Σιράκ. Ο τελευταίος είχε κερδίσει με 82,2% ποσοστά που είναι αδύνατο να σκεφτεί καν ο Μακρόν και αυτό είναι ήδη μια επιτυχία της Λεπέν, όσο και αν μας φαίνεται άσχημο.

Οι ψηφοφόροι του Φιγιόν

Με την αποκήρυξη, έστω και προσωρινά, της ακραίας ιδεολογικής ταυτότητας του Εθνικού Μετώπου, η Λεπέν στοχεύει εμφανώς στις ψήφους εκείνων που προτίμησαν τον γκωλικό υποψήφιο Φρανσουά Φιγιόν. Αλλωστε η δεξαμενή είναι μεγάλη. Ο Φιγιόν έλαβε τελικά 7.213.797 (20,01%), μόλις 450.000 λιγότερους από τη Λεπέν η οποία περιορίστηκε τελικά στο 21,30% (ενώ στο 24,01% και 8.657.326 ψήφοι ήταν η επίδοση του πρώτου Μακρόν).

Και ναι μεν ο Φιγιόν κάλεσε τους υποστηρικτές του να ψηφίσουν τον Μακρόν αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αυτοί οι συντηρητικοί άνθρωποι θα πειθαρχήσουν τελικά και δεν θα προτιμήσουν την «ακομμάτιστη» Λεπέν.

Αναλυτές επισημαίνουν ότι η ακροδεξιά υποψήφιος ήδη δανείζεται ατάκες που είχε χρησιμοποιήσει ο Φιγιόν στην προεκλογική εκστρατεία κατά του Μακρόν: δεν είναι παρά ο «προστατευόμενος» του Ολάντ, οπότε γιατί ένας ψηφοφόρος της Δεξιάς που δεν ψήφισε ποτέ τον σοσιαλιστή Ολάντ να ψηφίσει αυτόν που ο τελευταίος είχε διορίσει ως υπουργό Οικονομίας;

Η βασική στρατηγική της, βέβαια, παραμένει η ίδια. Θα συνεχίσει να παρουσιάζει τον εαυτό της ως την πραγματική επιλογή για την Γαλλία που μάχεται κατά της «παγκοσμιοποίησης». Εκείνη αγαπά τη Γαλλία, ο φεντεραλιστής Μακρόν που θέλει «περισσότερη Ευρώπη» δεν την αγαπά. Επιπλέον θα συνεχίσει να εμφανίζεται ως αυθεντική αντισυστημική (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) και θα συνεχίσει να κατηγορεί τον αντίπαλό της ως εκπρόσωπο του «παλιού» πολιτικού κατεστημένου. Το μήνυμά της είναι αυτό που ήδη περιγράφουν πολλοί υποστηρικτές της, στη Γαλλία (αλλά και εδώ στη χώρα μας): Οτι ο Μακρόν είναι μια κατασκευή του κατεστημένου για να συνεχίσει να παραμένει στα πράγματα.

Αυτά θα πει στον Μακρόν στο ντιμπέιτ που θα γίνει στις 3 Μαΐου. Μαζί με ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, αντιευρωπαϊσμό και μια θρησκειολογική αντίληψη της πολιτικής – «εμείς είμαστε το νέο και άρα το καλό, αυτός είναι το παλιό και άρα το κακό».

Τα δύο προγράμματα

Οι διαφορές των δύο υποψηφίων είναι τεράστιες και προγραμματικά. Αλλά είναι αμφίβολο αν τελικά και μέσα σε τέτοιο θόρυβο οι ψηφοφόροι θα σταθούν στα προγράμματα και δεν θα ψηφίσουν με βάση το θυμικό.

Και εκεί ο Μακρόν έχει πολλή δουλειά να κάνει. Ο 39χρονος υποψήφιος προβάλλει για πολλούς επικριτές του ως ο αγαπημένος των αγορών και της Ανγκελα Μέρκελ, ως ακραία νεοφιλελεύθερος. Οντως υπόσχεται να τηρήσει τη δέσμευση που ισχύει για όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης για έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ, ευέλικτη εβδομάδα εργασίας σε επίπεδο ωραρίου (πάνω από 35 ώρες για τους νεότερους και κάτω από 35 ώρες για τους μεγαλύτερους), όπως και κατάργηση 120.000 θέσεων εργασίας στο Δημόσιο. Εχει επίσης ταχθεί υπέρ της μείωσης των φόρων, αλλά και «α λα καρτ» συνταξιοδότησης, ανάλογα με τα χρόνια εργασίας.

Παράλληλα ο Μακρόν επιθυμεί μια ανοικτή κοινωνία. Δεν συμμερίζεται τις απόψεις για αφαίρεση της ιθαγένειας από τους καταδικασθέντες για τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ εκτιμά ότι η παρουσία προσφύγων θα ενισχύσει μακροπρόθεσμα την οικονομία, λόγω του δημογραφικού προβλήματος.  Εκφράζει ακόμα σοβαρές επιφυλάξεις για τη διατήρηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, σημειώνοντας ότι προκύπτουν και ζητήματα ατομικών ελευθεριών.

Η Λεπέν από την άλλη είναι γνωστή για τις θέσεις που έχει στο θέμα της μετανάστευσης, των ξένων που ζουν στη Γαλλία και βεβαίως στο Ισλάμ. Παράλληλα είναι μια αντανάκλαση του Ντόναλντ Τραμπ: μιλάει για προστατευτισμό και επιβολή φόρου 3% στις εισαγωγές, πράγματα που σίγουρα θα την φέρουν σε σύγκρουση με βασικές αρχές λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά και η ΕΕ δεν την πολυνοιάζει. Σε μια ιστορική οπισθοδρόμηση για τη Γαλλία που πριν από 60 χρόνια ίδρυσε την ΕΕ, η ακροδεξιά υποψήφιος καλεί σε υπαναχώρηση εντός συνόρων.  Θέλει να γίνει δημοψήφισμα για την ΕΕ με στόχο την έξοδο (Frexit), ενώ και η Ζώνη Σένγκεν πρέπει να μη δεσμεύει τη Γαλλία.

Παράλληλα φιλολαϊκή πολιτική και άγιος ο Θεός. Δεσμεύεται να διατηρήσει το 35ωρο και να κατεβάσει το όριο συνταξιοδότησης στα 60 έτη. Εχει πει ότι θα εθνικοποιήσει τις εταιρείες που διαχειρίζονται τους αυτοκινητοδρόμους, θα αυξήσει τα κονδύλια για τις Ενοπλες Δυνάμεις, την έρευνα και τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας.

Oσο για τη ρήξη με την ΕΕ, θεωρεί ως αντίβαρο τη βελτίωση των σχέσεων και την προσέγγιση με τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News