Την πρώτη φορά που θυμάμαι να ακούω για την «καινούργια Αθηνών – Πατρών» καθόμουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και γκρίνιαζα για την κίνηση. Σίγουρα ήμουν κάτω από δέκα ετών (δεκαπέντε και βάλε χρόνια πριν). Από τότε ο δρόμος ήταν σπαρμένος με κώνους στα δεξιά και τα αριστερά του. Θύμιζε κάτι από πίστα καρτ με τη μόνη διαφορά ότι στα καρτ μπορείς να κάνεις και καμιά προσπέραση χωρίς να κινδυνεύεις να γίνεις αυτοκόλλητο στο οδόστρωμα εξαιτίας μιας νταλίκας που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Ο πατέρας μου, προσπαθώντας να με κάνει να ξεχαστώ, μου έλεγε: «Mέχρι να βγάλεις εσύ το δίπλωμα ο δρόμος θα είναι μια χαρά».

Δίπλωμα έβγαλα, έκανα ταξίδια με φίλους και οικογένεια, πέρασα ξανά και ξανά από τον δρόμο «κακό ανέκδοτο» της χώρας μας. Μία φορά που έπεισα έναν φίλο να φορτώσει αμάξι για να έρθει να με επισκεφθεί στο «χωριό», με πήρε στο τηλέφωνο σοκαρισμένος: «Ρε μαλάκα, έχω τρομάξει. Τι είναι όλες αυτές οι τεράστιες προειδοποιητικές πινακίδες;» Φυσικά μιλούσε για τις τεράστιες πινακίδες με τα μεγάλα γράμματα που ενημερώνουν τους οδηγούς ότι «στα επόμενα 3 χιλιόμετρα συμβαίνουν συχνά θανατηφόρα ατυχήματα». Γέλασα αμήχανα. Τι να του πω;

Και κάπου εκεί, λίγες ημέρες πριν από τη μεγάλη φυγή του Πάσχα, ήρθε ο Αλέξης Τσίπρας να στήσει πόντιουμ, μικρόφωνα και καρέκλες πλάι στη θάλασσα του Κορινθιακού για να ανακοινώσει την παράδοση των περισσότερων τμημάτων της Εθνικής Οδού στον λαό. Τι είδε όμως ο λαός που είχε την τύχη ή την ατυχία να φύγει από την Αθήνα και να διανύσει την Αθηνών – Κορίνθου – Πατρών;

Πρώτον, έναν δρόμο που ακόμα θέλει δουλειά αφού αρκετά κομμάτια του δεν έχουν ακόμα παραδοθεί. Παραμένουν φυσικά οι κώνοι και τα φωτεινά βελάκια να σου δείχνουν ένα στενό δρομάκι μονής κυκλοφορίας που περνά δίπλα από τα έργα του καινούργιου δρόμου. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το μεγαλύτερο κομμάτι του καινούργιου δρόμου αποτελείται από δύο λωρίδες. Φαρδιές μεν, αλλά δύο. Δύο λωρίδες είχε φυσικά και ο παλιός δρόμος που σε κάθε μεγάλη φυγή Αθηναίων στέναζε και αγκομαχούσε από τις λαμαρίνες αυτοκινήτων που κόλλαγαν η μία στην άλλη. Και έπειτα από τόσα χρόνια εργασιών και αναμονής ο ταξιδιώτης θα δει και πάλι δύο λωρίδες με τη μία να είναι συχνά «πιασμένη» από φορτηγά. Αρα το πρόβλημα στην «έξοδο» και την «επιστροφή» παραμένει: ο όγκος των οχημάτων παραμένει πολύ μεγάλος για να ικανοποιηθεί.

Πέραν όλων των άλλων, πάντως, καλό είναι να σημειωθεί ότι αρκετά κομμάτια του καινούργιου δρόμου δεν έχουν ακόμα φωτισμό με αποτέλεσμα όσοι πέρασαν ή θα περάσουν από αυτόν μετά τη δύση του ηλίου να πρέπει να μασήσουν φύλλα δάφνης για να μαντέψουν την επόμενη απότομη στροφή. Οσο για τα σαμαράκια στον δρόμο, δεν νομίζω να πειράζουν κανέναν μερικά κενά αέρος α λα αεροπλανικά. Κοντά στους σταθμούς διοδίων εξάλλου, ο δρόμος θα είναι στρωμένος στην πένα για να μην χάνει ο οδηγός τα ψιλά από το κούνημα.

Φυσικά όποιος έχει διανύσει την παλιά Εθνική Οδό και τώρα την νέα, θα πάρει μια βαθιά ανάσα βλέποντας μόνο και μόνο τη διαχωριστική νησίδα στη μέση του δρόμου. Ναι, αυτοί που φεύγουν με αυτούς που επιστρέφουν στην Αθήνα, δεν θα χωρίζονται πλέον από μία ουρά πορτοκαλί κώνων που τις κάνει βόλτα ο αέρας. Ανακούφιση.

Ολα τα παραπάνω και ίσως μερικά ακόμα έμειναν στο μυαλό όσων διέσχισαν τον περίφημο δρόμο κατά τη διάρκεια των γιορτών. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που είχαν την ατυχία να περάσουν από τα διόδια της Κορίνθου το μεσημέρι της Παρασκευής. Εκεί όπου οι μαυροκόκκινες σημαίες της Χρυσής Αυγής είχαν φυτρώσει σαν παπαρούνες σε κάθε σταθμό. Εκεί ήταν και οι φουσκωμένοι παλικαράδες αγκαζέ με τις φρεσκοχτενισμένες κυρίες που μοίραζαν το υλικό τους. Και εσύ, ανάμεσα από βαλίτσες, τσάντες και τσαντάκια, να σκέφτεσαι αν υπάρχει χειρότερος τρόπος να ξεκινήσεις τις διακοπές σου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News