Το έχω το γέλιο. Εχω και τη χαρά. Και πιθανώς σε ανησυχητική δοσολογία, αν κρίνω από την συχνή ερώτηση που καλούμε ν΄απαντήσω, «Μα, πού τη βρίσκεις τόση χαρά;». Αλλά όπως και να το δεις… Εκείνη η χαρά ήταν άλλη χαρά! Χαρά-χαρένια! Ξέφευγε δηλαδή κι από τα δικά μου μέτρα. Ηταν… Πώς να το πω; Σαν να χτύπαγε η καρδιά παλμό χαράς, μέσα και έξω από το στήθος, συγχρόνως! Κι όλο αυτό για ένα ζευγάρι παπούτσια. Τα παπούτσια για την Ανάσταση! Τα κόκκινα! Για τα οποία «κατεβαίναμε στην Ερμού». Ανυψωτικό «κατέβασμα».

Και ακολουθούσαμε τελετουργία. Να πάμε στου «Μούγερ» για παπούτσια, μετά για «καλά» ρούχα και μετά με τις σακούλες στα χέρια, που περιείχαν τα καινούργια μας «καλά», να περάσουμε από το φημισμένο τυροπιτάδικο, το «Αριστον», για τυρόπιττα και να πιούμε και νερό από ένα από τα πολλά, πολλά ποτήρια που περίμεναν ξέχειλα σε έναν δίσκο. Ακόμα και τα πολλά πολλά ποτήρια μου έκαναν εντύπωση και χαρά!

Τελικά ζήσαμε τα μικράτα μας στην εποχή, που για όλα κάναμε μια χαρά! Κι ένα τραγούδι! Μα, πόσο εύκολα πιάνανε «οι μεγάλοι» το τραγούδι!

Χαιρόμασταν με χαρά-χαρένια για όλα τα «πρωτόγνωρα». Είχαμε την τύχη, ότι ζήσαμε την εποχή των πρωτόγνωρων! Χαιρόμασταν γιατί θα πηγαίναμε βόλτα με το αυτοκίνητο! Γιατί αγοράσαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση! Γιατί μας έβαλαν τηλέφωνο! (Χρόνια περίμενες γραμμή!) Γιατί θα γευόμασταν παγωτό χωνάκι! (Αρα ήταν πια καλοκαίρι!). Ή γιατί βγήκαν τα καρπούζια! Γιατί θα πίναμε Coca Cola! Ή θα τρώγαμε μπανάνα….(Απαγορευμένο είδος ήταν η μπανάνα). Γιατί κάποιος έφερε από το εξωτερικό έναν δίσκο με ξένα τραγούδια! Και θα τον ακούγαμε μέχρι που θα κολλούσε η βελόνα στο πικ απ! Χαιρόμασταν γιατί το παντελόνι μας είχε καμπάνα! Και γιατί χορεύαμε σέικ! Και πάνω, πάνω απ΄όλα, για τα καινούργια μας «καλά»!

Οπως τα παπούτσια για την Ανάσταση! Που αρχικώς, θα μας εξασκούσαν την εξάσκηση στην προσμονή…. «Να τα φορέσω σήμερα;», «Όχι! Θα τ΄ανοίξεις. Είναι για το Μεγάλο Σάββατο, είπαμε»… Ατέλειωτη η Εβδομάδα των Παθών!… Και που όταν!… Θα μας χτυπούσανε κιόλας! Ως αυτόματος εισπρακτικός φόρος στην υπέρμετρη χαρά! Και τον αποδίδανε μικροί-μεγάλοι. Καθώς δεν υπήρχε πόδι, που να μην είχε «Λευκοπλαστ» να συγκρατεί βαμβάκι και ν΄ανακουφίζει τον πόνο από το καινούργιο παπούτσι. Αλλά κι αυτό δεν μας ένοιαζε….Τόση η χαρά του καινούργιου! Που περπατούσαμε κοιτάζοντας τα πόδια μας, λες και ήταν άλλου!

Προσμονή και μέτρο. Ολα με τη σειρά τους και στον χρόνο τους. Μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου, το λέγανε. Γενικώς χορτάσαμε και παροιμίες. «Τα αγαθά κόποις κτώνται», «Όποιος κοροιδεύει, κοροιδεύει τον εαυτό του», «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους», «Όποιος τις νύχτες περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί». Την τελευταία παροιμία την έλεγαν κατ΄αποκλειστικότητα μάνες, με ανασηκωμένο το ένα φρύδι και με στόμφο, που κοντοστεκόταν στο «περπατεί», για να πάρει χρόνο να κοιτάξει με νόημα, ώστε ν΄ ανέβει μετά πανηγυρικά στο «σκατά»… Οπου έπαιρνε αναπνοή, για να ολοκληρώσει με δικαίωση στο «πατεί».

Συχνά γυρίζει το μυαλό μου, σε σκηνές του τότε. Οχι από νοσταλγική διάθεση. Η νοσταλγία, νομίζω ότι είναι, το καράβι που δεν ξεκούνησε από το λιμάνι και τη φοβάμαι. Δόξα τον όποιο Θεό, ευχαριστήθηκε η ψυχή μου ταξίδια κι άλλα τόσα ονειρεύομαι ακόμα. Αλλά γυρίζω για να μελετήσω τα βήματα. Σε ποιο σημείο της διαδρομής τα χάσαμε. Μήπως και τα ξαναβρούμε. «Μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου»… Μπορεί να είναι αυτό. Κυρίως γιατί αναφέρεται μόνο στο χέρι. Αρα στα υλικά αγαθά. Λέξη για το μυαλό. Το μυαλό πρέπει να απλώνει πιο πέρα από το πιο πέρα του. Να τρίζει καθώς ανοίγει. Και διαβάζει και βλέπει… Εχει ωραία μάτια το μυαλό… Και γεύεται Μέχρι ποίηση. Και απολαμβάνει την έκπληξη μιας άλλης σκέψης όταν πέφτει επάνω στη δική του… Σαν ερωτική πράξη είναι… Και μαθαίνει και μαθαίνει και μαθαίνει…

Χριστός Ανέστη αναγνώστες. Ευχές. Πολλές ευχές. Χαρά στην ψυχή σας. Σαν εκείνη των παπουτσιών για το βράδυ της Ανάστασης. Και στωικότητα στον πόνο. Θα περάσει!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News