Πάλι τα ίδια; Οχι ακριβώς. Στο Παρίσι η Μπαρτσελόνα είχε χάσει με 4-0. Τώρα, στο Τορίνο, δέχτηκε ένα γκολ λιγότερο. Μεγάλη διαφορά. Τρεις φορές, στα Κύπελλα Ευρώπης, έχει καταφέρει να «επιστρέψει» από ένα 3-0 στον πρώτο αγώνα: το 1977 με την Ιπσουϊτς, το 1978 με την Αντερλεχτ και το 1986 με την Γκέτεμποργκ. Επειτα, στο «Γιουβέντους Στάντιουμ» δεν ήταν τόσο κακή, όσο στο «Παρκ ντε Πρενς». Ενα γκολ το άξιζε. Της το στέρησαν η αστοχία της, ο καλύτερος τερματοφύλακας της εποχής μας (ο Μπουφόν) και ο πολωνός διαιτητής που δεν τιμώρησε με πέναλτι το τεντωμένο χέρι του Κιελίνι. Τέλος, η Γιουβέντους δεν είναι Ιπσουϊτς, Αντερλεχτ ή Γκέτεμποργκ. Ούτε, καν, Παρί Σεν Ζερμέν. Δεν υπάρχει τίποτα που θα… ντραπεί να κάνει, την άλλη Τετάρτη στο «Καμπ Νου», προκειμένου να υπερασπιστεί το 3-0. Ποτέ δεν έχασε πρόκριση ύστερα από ένα τέτοιο σκορ.

Ο Λουίς Ενρίκε την έκανε, πάλι, την «γκάφα», με αυτή την ακατανόητη επιλογή του να εγκαταλείψει το «3-4-3», που είχε βρει ότι ταίριαζε στην ομάδα του, αλλά και με την έμπνευσή του να επιλέξει τον δυσκίνητο Ζερεμί Ματιέ για τη θέση του αριστερού μπακ (ενώ είχε στον πάγκο τον Τζόρντι Αλμπα και τον Λούκας Ντιν). Η Γιουβέντους σημάδεψε κατευθείαν στον «αδύναμο κρίκο». Μόλις στο 6′ ο Κουαδράδο και ο Ντιμπάλα έβαλαν τον Γάλλο στη μέση, και ο φοβερός αργεντινός σκόραρε το 1-0. Ωσπου ο Ενρίκε να αντιληφθεί τα λάθη του και να τα διορθώσει («3-4-3» και Αντρέ Γκόμες αντί Ματιέ), ο Πάουλο Ντιμπάλα -ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα η Αργεντινή μετά τον Μέσι- είχε «χτυπήσει» για δεύτερη φορά: 2-0 στο 22’.

Στο απέναντι μισό του γηπέδου, ο Λιονέλ Μέσι πάλευε μόνος του. Η Γιουβέντους είχε καταφέρει να εξουδετερώσει εντελώς τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένα λεπτό πριν από το 2-0, στην καλύτερη ευκαιρία των Καταλανών, ο γερο-Μπουφόν είπε «όχι» στον Ινιέστα, που βρέθηκε μπροστά του από καταπληκτική μπαλιά του Μέσι. Οι οιωνοί το έδειχναν ξεκάθαρα στην Μπαρτσελόνα: δεν ήταν η βραδιά της. Ο,τι καλό πήγαν να κάνουν οι Καταλανοί, σταμάτησε στον Μπουφόν – και στην άρνηση του διαιτητή Μαρτσίνιακ να δώσει πέναλτι σε χέρι του Κιελίνι, έπειτα από σουτ του Ινιέστα (71’). Στο μεταξύ, στο 55′, ο Κιελίνι είχε… δαγκώσει τον Σουάρες και την παρέα του για τρίτη φορά. Η Γιουβέντους, που ξέρει να παίζει με το ρολόι όσο καμία άλλη ομάδα, κράτησε αυτό το βολικό σκορ πιο εύκολα απ’ όσο θα περίμενε κανείς.

Στο «Καμπ Νου» θα το υπερασπιστεί με κάθε τρόπο. Με άμυνα, με επίθεση, με… ξύλο ή με κατοχή μπάλας μέχρι ο αντίπαλος να αποκοιμηθεί από ανία, όπως συνηθίζει να λέει ο προπονητής της, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Στην τακτική, είναι η πιο καλά εκπαιδευμένη ομάδα της Ευρώπης. Από την αρχή της σεζόν έχει χρησιμοποιήσει έξι-επτά διαφορετικά συστήματα. Είναι και η πιο «σκληρή». Ολα της τα παιχνίδια στο Champions League είναι πραγματικές μάχες. Οι «Μπιανκονέρι» έχουν υποπέσει στα περισσότερα φάουλ (103), αλλά και έχουν δεχτεί τα πιο πολλά (111). Διαθέτουν την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης, με μόλις δυο γκολ παθητικό σε εννέα ματς. Τα καλύτερά της παιχνίδια, η Γιούβε τα έχει κάνει απέναντι σε ομάδες που παίζουν ανοιχτά – όπως αναμένεται να κάνει η Μπάρτσα στη Βαρκελώνη.

Είναι μια ολοκαίνουργη ομάδα, εντελώς διαφορετική από εκείνη που το 2015 έχασε (3-1) από την Μπαρτσελόνα στον τελικό, με τη φοβερή μεσαία της γραμμή (Πίρλο, Βιδάλ, Πογκμπά) που ήταν η βάση της καταπληκτικής της πορείας. Η νέα Γιουβέντους, χωρίς πανάκριβες και εντυπωσιακές μετεγγραφές (με μια δυο εξαιρέσεις), συνδυάζει τα νιάτα με την εμπειρία και την ποιότητα και -κυρίως- διαθέτει αξιόπιστες λύσεις σχεδόν σε όλες τις θέσεις της ενδεκάδας: Μπονούτσι, Κιελίνι, Μπενάτια και Ρουγκάνι στο κέντρο της άμυνας, Αλβες, Κουαδράδο, Λιχστάινερ, Σάντρο και Ασαμόα στα πλάγια, Μαρκίζιο, Πιάνιτς, Κεντίρα, Στουράρο και Λεμινά στα χαφ, Ιγκουαίν, Ντιμπάλα, Μάτζουκιτς και Πιάτσα (που βγήκε νοκ-άουτ για εφέτος) στην επίθεση. Αν και δεν φάνηκε χθες, το μεγάλο της όπλο είναι οι στατικές φάσεις. Ο Πιάνιτς και ο Ντιμπάλα είναι από τους καλύτερους «εκτελεστές» στον κόσμο, ενώ οι Ιγκουαΐν, Μάτζουκιτς, Κεντίρα και όλοι οι στόπερ της είναι πολύ δυνατοί στην αντίπαλη περιοχή. Ο βασικός της στόχος, εφέτος, είναι να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης. Τα ρεκόρ στην Ιταλία, τα βαρέθηκε.

Η Μπαρτσελόνα, από την άλλη, παρά τις εκλάμψεις της, βρίσκεται σε παρακμή. Στην επίθεση διαθέτει την κορυφαία, ίσως, τριπλέτα που έχει εμφανιστεί ποτέ στα γήπεδα, όμως δεν «τρομάζει» όπως παλιά. Το μεγάλο της πρόβλημα είναι ότι ο απερχόμενος προπονητής της δεν κατάφερε να δημιουργήσει μία ομάδα υποστήριξης στον Μέσι, τον Σουάρες και τον Νεϊμάρ. Οι αυτοματισμοί ανήκουν στο παρελθόν. Ξεχειλίζει το ατομικό ταλέντο και η… ιδιωτική πρωτοβουλία. Οι συνεργασίες είναι απλοϊκές, σε σχέση με εκείνες επί Γκουαρντιόλα. Οι απολύτως απαραίτητες, ώσπου η μπάλα να φτάσει στην «αγία τριάδα». Αλλά δεν φτάνει πάντα.

Ο Ράκιτιτς βρίσκεται σε κακή κατάσταση – διανύει τη χειρότερή του σεζόν. Ο Ινιέστα μεγάλωσε, δεν έχει -πλέον- τις ίδιες αντοχές. Ο Μπουσκέτς (που η απουσία του χθες ήταν κάτι παραπάνω από φανερή) δεν παίζει τον ρόλο που τον καθιέρωσε. Η εφετινή Μπαρτσελόνα δεν διαθέτει έναν αποτελεσματικό αμυντικό μέσο. Οι πλάγιοι μπακ δεν ανεβαίνουν ψηλά για να βοηθήσουν στην επίθεση. Το κέντρο της άμυνας δεν είναι τόσο αξιόπιστο, επειδή ο Πικέ είναι ντεφορμέ, αλλά και γιατί ο Ουμτιτί και ο Ματιέ (επιλογές του Ενρίκε) δεν ήταν οι παρτενέρ που χρειαζόταν. Με δυό λόγια, οι πίσω γραμμές δεν είναι αντάξιες της επιθετικής.

Πολύς κόσμος παραξενεύτηκε με αυτήν την «τριάρα». Μάλλον επειδή αγαπά το ποδόσφαιρο που εκπροσωπεί η Μπαρτσελόνα – και αντιπαθεί τον κυνικό τρόπο των Ιταλών. Αλλά, είτε μας αρέσει είτε όχι, η αλήθεια είναι πως η Γιουβέντους επέστρεψε (και) ως ευρωπαϊκή υπερδύναμη. Διόλου τυχαία, αυτή και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι οι μόνες ομάδες που δεν έχουν χάσει, εφέτος, ούτε ένα ματς. Και στο γήπεδό της, συμπλήρωσε ένα αήττητο σερί 22 ευρωπαϊκών αγώνων. Αν βγάλει από τη μέση την Μπαρτσελόνα, θα είναι το ένα από τα δυο φαβορί για το τρόπαιο. Μαζί με τη Ρεάλ ή την Μπάγερν – όποια επιζήσει από τη δική τους μονομαχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News